Τάσος Παπακώστας
Δεν κλαίω όσους παίρνουν ανηφοριές!
Δεν κλαίω τον Παλληκαρίδη!
Δεν κλαίω τον Καραθανάση, τον Γιαλοψό, τον Βλαχάκο!
Δεν κλαίω τον Σολωμού!
Δεν κλαίω τον Ισαάκ!
Δεν κλαίω τον Σιαλμά!
Δεν κλαίω τον Ηλιάκη!
Δεν κλαίω τον Κατσίφα!
Δεν κλαίω τον Τουρούτσικα!
Μόνο κλαίω για αυτή την χώρα που με τόσους “αγγέλους”, αδυνατεί να πετάξει…
Δεν κλαίω για όσους φεύγουν τυλιγμένοι με την Γαλανόλευκη!
Κλαίω για εκείνα τα παιδιά που την κρατούσαν, μπαίνοντας στον ναό για την εορτή των Τριών Ιεραρχών, σαν να ‘ταν ψαροκάλαμο…
Δεν κλαίω όσους πεθαίνουν για την ελευθερία!
Κλαίω γι’ αυτούς που είναι ανυποψίαστοι, αμέθεκτοι…
Είναι κι εκείνος ο Ινδιάνος με τα σχιστά μάτια, που, σαν άλλος Χριστόδουλος, εκλιπαρεί: “μην πληγώνετε την Ελλάδα, μη βάζετε νερό στο κρασί, Στώμεν Καλώς”…
“Εμείς κοιτάζουμε προς την Ελλάδα, δεν ξέρω όμως που κοιτούν οι Έλληνες”…
Πόσους ήρωες, πόσους αγίους, πόσους “αγγέλους” χρειάζεσαι Ελλάδα, για να κοιτάξεις προς τα πάνω;