πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου
Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου σήμερα… Αλήθεια γιατί πάμε στην Εκκλησία;
Κάποιοι ίσως επειδή εκεί αισθάνονται όμορφα. Άλλοι επειδή πρέπει (να τα έχουν καλά μαζί Του).
Μα η ουσία είναι μία και λέγεται ΣΧΕΣΗ… Σχέση προσωπική με εμάς και Εκείνον. Άραγε πόσες δικαιολογίες δεν ευθύνονται για εκείνα τα ραντεβού που ακυρώσαμε. Εξαγοράζουμε με φθηνές δικαιολογίες Εκείνον που είναι τόσο πολύτιμος… Χρόνια τώρα Τον έχουμε στημένο να περιμένει.
Τον έχουμε χορτάσει σε ‘’χυλόπιτες’’, στο φτύσιμο…..
Πόσο όμορφα μας το ψάλουν οι ιεροψάλτες:
«Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος…..»
Η σχέση μαζί Του δεν είναι αμπελοφιλοσοφίες, ούτε συναισθηματική νιρβάνα,
αλλά ΤΡΟΦΗ…
Στην Εκκλησία τρέφεται όλη μας ύπαρξη απ’ τον Ίδιο τον Θεό.
Είναι η μοναδική σχέση στην οποία παρακαλάς να σε φάει η Αγάπη του Άλλου…
Εάν βγάλεις εκείνους που κοινωνάνε δυστυχώς εθιμοτυπικά ελάχιστοι είναι εκείνοι που περιμένουν πως και πώς να ‘ρθει λ.χ. η Κυριακή και με λαχτάρα να Τον μεταλάβουν…
Για σκέψου να με καλέσεις σε γεύμα και άντε και ήρθα (που δεν είναι και σίγουρο ε…) και ενώ εσύ έχεις κάνει όλο αυτό τον κόπο, την θυσία της τράπεζας από αγάπη για μένα εγώ να σου πω ‘’ξέρεις έχω τσιμπήσει μωρέ,
δεν θα φάω…. ευχαριστώ πάντως’’ Όχι ειλικρινά πως φαίνεται αυτό;
Το λέμε αυτό γιατί ένας λόγος που δεν πεινάμε για Χριστό είναι που διαρκώς παραγγέλνουμε ‘’απ’ έξω’’…..
Τρεφόμενοι με ‘’βρώμικο’’ πώς να λαχταρίσουμε τον Καθαρό;
Είναι μια απίστευτη εμπειρία η Θεία Κοινωνία την οποία δυστυχώς δεν την γευόμαστε γιατί είμαστε ‘’αλλού’’…..
Και ξέρεις είναι μια εμπειρία γεμάτη εκπλήξεις……
Ενώ κοινωνάς συχνά τον Χριστό (κάθε φορά τον Ίδιο και τον Ίδιο) κι όμως η ‘’γεύση’’ που Σου αφήνει δεν είναι η ίδια πάντα.
Άλλοτε βιώνεις την παρουσία Του ως χαρά, ελπίδα, αγάπη.
Άλλοτε ως μετάνοια και συναίσθηση ευλογίας.
Άλλοτε ως μια καινούργια αρχή στην ζωή σου…..
Άλλοτε ως ευγνωμοσύνη κ.ο.κ
Μακάρι να αφήσουμε τον Χριστό να μας κερνά με την Χάρη Του, να μας χορταίνει με την αγαπητική παρουσία Του……
Μην ψάχνεις από δω κι από εκεί (για αιτίες κι αφορμές)
Ο Χριστός μας λείπει…