Ἡ ἄρρωστη κοινωνία καί ἡ διάλυσις τῆς συνοχῆς – Ἡ ἄνθησις τοῦ ἐγκλήματος, ἡ παρακμή τῆς οἰκογενείας καί ἡ ἀπουσία τῆς Πολιτείας – Οἱ μπράβοι, οἱ παιδεραστές καί οἱ χούλιγκανς.
ΠΩΣ ἔχει «ἐξελιχθεῖ» ἔτσι ἡ κοινωνία μας; Ποῦ ὁδηγούμεθα; Πόσο βαθειά εἶναι ἡ σῆψις πού ἔχει ἐμφιλοχωρήσει σέ ὁλόκληρη τήν διαστρωμάτωση τῆς ἑλληνικῆς δημοσίας ζωῆς; Καθημερινῶς σχεδόν διαβάζουμε ἤ ἀκοῦμε τίς εἰδήσεις καί ἀποστρέφουμε τό πρόσωπο μέ βδελυγμία.
Τελευταῖο, ἀλλά δυστυχῶς ὄχι μοναδικό, τό περιστατικό τοῦ ἐπιχειρηματίου ὁ ὁποῖος βίαζε καί ἐξέδιδε 12χρονη. Εὐλόγως ἀντιδροῦν οἱ Ἕλληνες, ἄν καί κακῶς –κάκιστα, τά κόμματα ἀνάγουν τό ζήτημα σέ πεδίον μικροπολιτικῆς ἀντιπαραθέσεως. Εἶναι σύμπτωμα παρακμῆς καί αὐτό! Κανονικά θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει σύμπνοια στήν καταδίκη τοῦ ἐγκλήματος καί συμφωνία γιά νομοθετικές ρυθμίσεις ἀποτρεπτικές γιά ἐπίδοξους ἐγκληματίες. Διότι κακά τά ψέματα. Ἡ ἀτιμωρησία δημιουργεῖ ἐγκληματικότητα. Καί ἄν δέν τήν δημιουργεῖ, τήν ὀξύνει. Οὕτως ἤ ἄλλως ὅμως δέν εἶναι μόνον ἀπό τήν κεφαλή πού ἐκπορεύεται τό κακό. Ἡ σῆψις ὑπάρχει σέ ὅλη τήν κοινωνική διαστρωμάτωση. Καί τό βλέπουμε ξεδιπλώνοντας τόν μακρύ κατάλογο τῶν ἐγκλημάτων τῆς ἐπικαιρότητος, διαπιστώνοντας ταυτοχρόνως καί τήν ὑποχώρηση τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν οἱ ὁποῖες κάποτε ὁδηγοῦσαν τούς Ἕλληνες νά μεγαλουργοῦν.
Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἕνας κτηνοτρόφος σκότωσε τό ἡλικίας 11 μηνῶν νεογνό του καί τήν σύντροφό του. Νωπή εἶναι καί ἡ περίπτωσις τοῦ Μπάμπη Ἀναγνωστόπουλου, ὁ ὁποῖος σκότωσε κατά εἰδεχθῆ τρόπο τήν γυναῖκά του καί ἀπηγχόνισε τό σκυλάκι τους. Σκηνοθέτησε μάλιστα ληστεία, νομίζοντας πώς εἶναι ἐξυπνότερος ἀπό τίς ἀστυνομικές ἀρχές τῆς χώρας… Καί ἄλλες δολοφονίες γυναικῶν ἀπό τούς συντρόφους τους καταγράφονται ὑπερβαίνοντας τά στοιχεῖα κάθε προηγουμένης περιόδου. Ἐν τέλει, ποιός μπορεῖ νά πεῖ ἄν τά ἐγκλήματα αὐτά εἶναι χειρότερα ἀπό ἐγκλήματα ἠθικῆς. Ναί μέν ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι ἀνεκτίμητη, ὅταν ὅμως ἕνας παπποῦς ἀσελγεῖ ἐπί τῆς ἐγγονῆς του, δέν καταστρέφει τήν ζωή της; Δέν τήν καθιστᾶ ζωντανή-νεκρή, ἀνήμπορη νά ἔχει φυσιολογική διαβίωση; Ἤ ὅταν υἱός ἀσελγεῖ ἐπί τῆς ἡλικιωμένης μητρός του, τήν ὁποία ἐν συνεχείᾳ δολοφονεῖ…
Πῶς ὅμως νά ὑπάρξει σεβασμός στήν οἰκογένεια, ὅταν ὁ θεσμός αὐτός, τό κύτταρο τῆς κοινωνίας, ἔχει ἀπαξιωθεῖ; Καί δέν ὁμιλοῦμε γιά τά διαζύγια. Αὐτά μπορεῖ νά εἶναι καί λυτρωτικές λύσεις ἀπό καταπιεστικές καταστάσεις πού θά ὁδηγοῦσαν σέ ἐγκλήματα. Νοεῖται ὅμως γάμος ἐκτός ἐκκλησίας; Νοεῖται βάπτισις, ὄχι σέ κολυμπήθρα, ἀλλά σέ πισίνα; Ἀνήκουστα πράγματα! Βραδυφλεγεῖς βόμβες στά θεμέλια τῆς κοινωνίας. Καί δίκην κορωνίδος ὅλων αὐτῶν ἔχουμε τό φαινόμενο νά μήν δίδονται στά νήπια ὀνόματα χριστιανικά. Οὔτε κἄν ὀνόματα ἑλληνικά. Ἀλλά συμφύσεις λέξεων καί ἐκφράσεων πού δέν ἔχουν τήν παραμικρή σχέση μέ τίς παραδόσεις μας!
Στούς δρόμους τῆς Ἑλλάδος ὅμως ἡ ἐγκληματικότης προσλαμβάνει χαρακτηριστικά πρωτοφανοῦς ἀγριότητος. Δέν ὑπῆρχαν στό παρελθόν φαινόμενα βασανισμοῦ γερόντων γιά νά ἀποκαλύψουν ποῦ κρύβουν τήν πενιχρή σύνταξή τους; Τώρα ὅμως οἱ μαφιόζικες ἐκτελέσεις ἐν μέσῃ ὁδῷ, τά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμῶν» μεταξύ παρανόμων καί οἱ ξυλοδαρμοί πολιτῶν ἀπό πληρωμένους μπράβους τῆς νύκτας, ἔχουν προσλάβει διαστάσεις ἐπιδημίας. Καί ἡ ἐπιδημία μεταδίδεται δίκην ἰοῦ στίς νεώτερες ἡλικίες. Πολλαπλασιάζονται τά φαινόμενα ἐκφοβισμοῦ καί βιαιοτήτων (μπούλιγκ) μεταξύ ἀνηλίκων. Οἱ ὁποῖοι ἐπιπροσθέτως ἐπιτίθενται μέ μαχαίρια γιά νά ἁρπάξουν τά κινητά τηλέφωνα συνομηλίκων τους. Σέ πολυσύχναστο σημεῖο, στήν πλατεῖα Νέας Σμύρνης, ἄλλος νεαρός μαχαίρωσε ἡλικιωμένο, διότι ὁ τελευταῖος τοῦ ἔκανε παρατήρηση γιά τήν ἀνάρμοστη συμπεριφορά του. Καί ἀντί νά συνέλθει καί νά ζητήσει συγγνώμη, ἀποθρασύνθηκε καί ἔβγαλε τό μαχαίρι. Ἀπό τήν ἄλλη, οἱ χῶροι τῆς ἀθλήσεως πού κάποτε ἐθεωροῦντο κέντρα ἀνατάσεως καί πολιτισμοῦ ἔχουν γίνει ἑστίες χουλιγκανισμοῦ καί ἐγκλημάτων. Πρόσφατο εἶναι τό συμβάν τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ὁμάς φανατισμένων νεαρῶν ἐφόνευσαν μέ ἀγριότητα νέο πού εἶχε ὑποπέσει στό «παράπτωμα» νά εἶναι ὀπαδός ἄλλης ὁμάδος. Κάποτε ὅταν οἱ ὀπαδοί ἐξετόξευαν ὕβρεις, ἐθεωρεῖτο ὅτι ὑπέπιπταν σέ ἀκραία παρεκτροπή. Τώρα σκοτώνουν, καί ἐνῶ ἡ κοινωνία ἐξεγείρεται, ἡ νομοθεσία μας παραμένει ἀδικαιολόγητα ἐπιεικής, καί οἱ εὐεργετικές γιά τούς καταδίκους διαδικασίες ἰσοδυναμοῦν μέ ἀτιμωρησία.
Δεδομένων αὐτῶν τῶν καταστάσεων, χρόνια ζητήματα ἐγκληματικότητος, ὅπως ἡ πορνεία καί τά ναρκωτικά, φαντάζουν πταίσματα. Δέν εἶναι ὅμως. Εἶναι ἐκφάνσεις τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος πού πλουτίζει ἀπό τήν σωματεμπορία, ἐνῶ τά ναρκωτικά ἀπό κερδοφόρο παράνομο ἐμπόριο, ἔχουν μετεξελιχθεῖ σέ μέσα ἐλέγχου συνειδήσεων ὥστε νά βυθίζονται οἱ ἀτυχεῖς πού ἐνεπλάκησαν σέ αὐτά, ἄβουλα ὄργανα διαπράξεως ἐγκλημάτων πού ἐπιπροσθέτως «φορτώνονται» τίς εὐθῦνες τῶν «νονῶν» τῆς παρανομίας, πού ἔτσι διαφεύγουν καί συνεχίζουν ἀλώβητοι τό καταστρεπτικό ἔργο τους.
Διερωτᾶται κανείς βλέποντας αὐτές τίς καταστάσεις, ἄν εἶναι τά τηλεοπτικά σήριαλ πού τίς τροφοδοτοῦν ἤ ἄν αὐτά (καί ὁμιλοῦμε γιά τίς ἑλληνικές παραγωγές) εἶναι ἁπλά ὁ καθρέφτης μιᾶς κοινωνίας σέ ἀποδρομή.
Θά ἀκουσθεῖ παράταιρο, ἴσως καί ὑπερβολικό, ἀλλά θεωροῦμε σοβαρή αἰτία παρακμῆς τό ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἀποστεῖ ἐκτός τῶν ἀρχῶν καί τῶν ἀξιῶν καί τῆς γλώσσης τους. Πράγματι, πῶς ἕνας νέος μέ λεξιλόγιο 500 λέξεων θά διαβάσει καί θά κατανοήσει συγγραφεῖς ὅπως ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς καί ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης; Καί δέν ὁμιλοῦμε γιά τούς ἀρχαίους ἤ ἀκόμη καί τόν «λαϊκά» ἐκφραζόμενο Μακρυγιάννη. Ἀδυνατοῦν νά τούς διαβάσουν. Τούς λείπει τό «ἐργαλεῖο». Γιατί αὐτό εἶναι ἡ γλῶσσα. Τώρα πετᾶνε ἕνα «ἐννοεῖται» χωρίς νά ἔχουν κατανοήσει τί ἐννοεῖ ὁ συνομιλητής τους ἤ τυρβάζουν ὅτι «ἡ ἀλήθεια εἶναι» ἔχοντας ἀπόλυτη ἄγνοια τῆς ἀληθείας. Καί μαζί μέ ὅλα αὐτά οἱ ξένες λέξεις, αὐτές πού στά παλαιά ἑλληνικά λεξικά ἐχαρακτηρίζοντο «νεοβαρβαρικές». Ἔτσι ἀκοῦμε ἀπό τηλεοράσεως «break» ἀντί διάλειμμα καί «link» ἀντί σύνδεσμος. Ἡ πλουσία ἑλληνική γλῶσσα ἔχει μείνει κτῆμα μόνον τῶν φιλολόγων. Κάποτε οἱ ἀγράμματοι Ἕλληνες ρωτοῦσαν ὥστε αὐτό πού ἔγραφαν νά εἶναι σωστό. Σήμερα ἄν κάποιος διορθώσει τήν ὁμιλία ἤ τήν ἀνορθογραφία ἑνός νέου, θά θεωρηθεῖ γραφικός. Ἔτσι ὅμως φθάσαμε στήν σημερινή παρακμή, ἀποκοπήκαμε ἀπό τίς ρίζες μας καί –δυστυχῶς– ὁ κατήφορος δέν ἔχει τέλος.