Ιωάννης Καβαλιώτης
Για μια ακόμη φορά θα αναφερθώ στον φόβο, την επίπτωση του και την εξάρτηση του ανθρώπου από κάτι που νομίζει ότι θα τον προστατεύσει από τον φόβο.
Ήρθε ο ιός. Μας τρομοκράτησαν τεχνηέντως. Με μεγάλη μαεστρία ομολογώ. Ήρθε και το εμβόλιο. Το προέβαλαν σαν πανάκεια. Σαν σωτηρία. Αρχικά τουλάχιστον. Με μαεστρία και αυτή τη φορά. Και έτρεξε ο κόσμος να εμβολιασθεί μαζικά. Για να σωθεί από τη φοβερή μάστιγα. Για να σταματήσει η πανδημία. Τι ουτοπία. Είπαν ότι όλες οι πανδημίες σταμάτησαν με εμβολιασμούς, χωρίς όμως να μας πούνε ποιες ήταν αυτές οι πανδημίες στην ιστορία του ανθρώπου που τις καταπολέμησε ο εμβολιασμός (που βέβαια δεν υπήρχε στις παλαιότερες πανδημίες).
Πολλοί αντέδρασαν στα παραπάνω. Δημιουργήθηκαν έτσι δυο ομάδες ανθρώπων (ο χρόνος θα δείξει ποια από τις δύο ομάδες είχε δίκιο). Οι εμβολιασμένοι και οι “αντιεμβολιαστές” (μιαροί, αμόρφωτοι και χαζοί). Στη συνέχεια άρχισαν να εμφανίζονται σιγά-σιγά μελέτες για το εμβόλιο, οι παρατηρήσεις άρχισαν να πληθαίνουν. Νοσήσεις επί νοσήσεων, ανεπιθύμητες ενέργειες, θάνατοι, αιφνίδιες απώλειες υγιών κατά τα άλλα ατόμων. Όλοι πλέον (ή σχεδόν όλοι) κατάλαβαν ότι το εμβόλιο δεν ήταν το σωτήριο όπλο, όπως παρουσιάσθηκε.
Και τώρα τι κάνουμε; Οι εξ αρχής ενάντιοι του εμβολίου έγιναν ο στόχος, οι εχθροί όλων όσων είχαν εμβολιασθεί. Οι οποίοι εμβολιασθέντες σε ικανό ποσοστό κατάλαβαν το λάθος. Δεν υπήρχε όμως επιστροφή. Αυτό και μόνον οδήγησε στην οργή και στην άμυνα. Έπρεπε οι άνθρωποι να αμυνθούν εσωτερικά. Αν δεχόντουσαν την ύπαρξη λάθους επιλογής θα κατέρρεαν ψυχολογικά. Αν αποδεχόντουσαν ως αλήθεια τα ευρήματα μελετών και στατιστικών τότε θα δεχόντουσαν ότι το πιθανό τίμημα και για τους ίδιους ίσως ήταν βαρύ. Αυτό δεν αντέχεται να το κουβαλάς στη ζωή σου. Ο φόβος έπρεπε να βρει μια διέξοδο, μια διαφυγή. Το πιο εύκολο ήταν η άρνηση των ισχυρισμών των «αντιεμβολιαστών» και η απομόνωση των ατόμων αυτών. Θα το ξαναπούμε: μιαροί, ανεπιθύμητοι, αμόρφωτοι, συνωμοσιολόγοι, ψεκασμένοι, χαζοί. Λόγια που προέρχονται από μορφωμένους υποτίθεται ανθρώπους, επίσημους φορείς, πολιτικούς και κυρίως γιατρούς (!). Κορυφαία η πρόσφατη ατάκα πολιτικού προσώπου: σήμερα, αυτοί που θα πεθαίνουν είναι οι ανεμβολίαστοι. Μάλιστα.
Το σπουδαίο είναι ότι οι μη δεχόμενοι το εμβόλιο δεν λένε τίποτε για τους άλλους, δεν πιέζουν κανέναν, δεν ασχολούνται με τους άλλους. Είναι ευνόητο ότι οι άνθρωποι που εμβολιάσθηκαν δεν οδηγήθηκαν σ’ αυτό επειδή ήσαν ανόητοι ή ψεκασμένοι. Εμβολιάσθηκαν γιατί φοβήθηκαν τη νόσο. Χωρίς βέβαια να έχουν κανένα στοιχείο για το εμβόλιο και την ασφάλεια του. Φοβήθηκαν. Τόσο απλό. Δεκτόν. Ο φόβος είναι ισχυρότατο κίνητρο, είναι ένστικτο επιβίωσης και δεν έχει να κάνει με μόρφωση, νοητική ικανότητα κλπ. Αντίθετα, το μένος των εμβολιασθέντων κατά των άλλων είναι περίεργο και έντονο. Κυνηγητό, υποχρεωτικότητα, απειλές, πιστοποιητικά, κατηγόριες, απαξίωση. Χάλασε φιλίες, σχέσεις, οικογένειες. Αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα οικονομικού οφέλους κάποιων, το μόνο που δικαιολογεί όλα αυτά είναι ο φόβος του λάθους ή ενός πιθανού μελλοντικού δυσάρεστου συμβάντος. Και βασική άμυνα είναι η ακόμη μεγαλύτερη προσκόλληση στο εμβόλιο. Να το δικαιολογήσουν στον εαυτό τους και να κάνουν κι άλλη δόση και ακόμη μία, και πολλές ακόμη (το πόσες θα χρειασθούν δεν είναι προς το παρόν γνωστό). Έτσι πιστεύουν ότι θα είναι προστατευμένοι και άτρωτοι. Είναι αξιοπερίεργο να βλέπεις ακόμη και υπερήλικες, όπου η ανοσία είναι εξασθενημένη και άρα δεν αντιδρά ικανοποιητικά, να τρέχουν για τη δόση τους. Ό,τι και να λένε οι μελέτες και η πράξη, τα αγνοούν πλήρως. Κρέμονται από το εμβόλιο. Άδραξαν τη σωτηρία.
Δεν είμαι ψυχίατρος, αλλά θα τολμούσα να χαρακτηρίσω την κατάσταση αυτή ως ψυχαναγκαστική εξάρτηση. Ή να χρησιμοποιήσω τον όρο «η ψυχολογία των όχλων» δανειζόμενος τη φράση από γνωστό βιβλίο του Γάλλου γιατρού, κοινωνιολόγου και συγγραφέα Gustave Le Bon*. Νομίζω ότι και τα δυο αποδίδουν σωστά τη διαμορφωθείσα κατάσταση.
______________________
* Gustave Le Bon (1841 – 1931). Γιατρός, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός. Το πνεύμα του Le Bon χαρακτηρίστηκε από την απόλυτη απουσία υποκειμενικότητας. Ψυχρές επιστημονικές ανθρωπολογικές, βιολογικές ή ιστορικές αναλύσεις καλύπτουν τα συμπεράσματά του με σχεδόν απόλυτη αντικειμενικότητα.
Στο περίφημο έργο του «Η ψυχολογία των όχλων» μεταξύ άλλων τονίζει: Όλα τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά ενός ατόμου, όπως η λογική, η συνείδηση, η κριτική ικανότητα, μέσα στη μάζα εξισώνονται προς τα κάτω. Οι όχλοι έχουν χαρακτηριστικά ολότελα διαφορετικά απ’ αυτά των ατόμων που τους συγκροτούν. Διαφορετικές προσωπικότητες συγχωνεύονται σε μία ενιαία οντότητα σκέψης και συναισθήματος.