Παναγιώτης Λιάκος
Οι γείτονες νικούν μόνο όταν τα πράγματα στην Ελλάδα πηγαίνουν ΟΛΑ στραβά και είμαστε διχασμένοι και διεθνώς απομονωμένοι
Η Τουρκία μπορεί να έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα, αλλά οι αριθμοί δεν λένε και τόσo πολλά πράγματα αν υπάρχει ποιοτική διαφορά – και αυτή υφίσταται εδώ και αιώνες. Όποιος διαφωνεί ας ρίξει μια ματιά στην ελληνική Ιστορία και ας την αντιπαραβάλει με το ποινικό μητρώο της Τουρκίας.
Για να βρεθεί η χώρα του Ερντογάν σε θέση να υπερισχύσει στρατιωτικά των Ελλήνων πρέπει να είμαστε και διχασμένοι και αφοπλισμένοι και διεθνώς απομονωμένοι. Αυτές οι συνθήκες τώρα δεν συντρέχουν. Σε επίπεδο εξοπλισμών, η ψαλίδα, που έχει ανοίξει, τείνει να κλείσει – κι αυτό ίσως αποτελέσει δέλεαρ για τον Ερντογάν να επιτεθεί για να… προλάβει την εξισορρόπηση της κατάστασης. Αν το κάνει, θα «λουστεί» τις συνέπειες της επιλογής του, η οποία θυμίζει αμφίστομο μάχαιρα. Από τη μια μεριά θα έχει να αντιμετωπίσει τους Έλληνες αξιωματικούς, οπλίτες και λαό, και από την άλλη μια (μικρή ή μεγάλη) μερίδα από τους δικούς του αξιωματικούς και στελέχη της ευρύτερης τουρκικής διοίκησης, που βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με τον ξένο παράγοντα (που δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί, όπως συχνά αναφέρει).
Υπάρχει επίσης η αίσθηση σε μερίδα αναλυτών της πολιτικής σκηνής της γείτονος ότι η τουρκική αντιπολίτευση, με τη συμπεριφορά της, εξωθεί τον επίδοξο «σουλτάνο» σε πόλεμο με την Ελλάδα για να χάσει -ή έστω να φανεί ότι έχασε- στην αναμέτρηση και εκείνος να καταλήξει στην ίδια κρεμάλα με τον Μεντερές και τον Ζορλού.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε από τη δική μας πλευρά είναι ο έλεγχος του εσωτερικού υπό το πρίσμα της αποφυγής αποσταθεροποιητικών ενεργειών, όπως «εξέγερση» των μουσουλμανικών πληθυσμών που μας στέλνει… πεσκέσι κάθε τόσο ο Τούρκος πρόεδρος.
Επίσης, πρέπει να διαλυθούν -όχι χθες, αλλά προχθές- τα νεοταξικά πνευματικά νέφη που υλοποιήθηκαν, θυμίζουν το… «Μωρό της Ρόζμαρι» (βλ. ταινία του 1968) και μολύνουν με το κακό που κουβαλούν τη δημόσια εκπαίδευση. Ο μόνος τρόπος να διαλυθούν είναι αφενός να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει αυτό το «μωρό της Ρόζμαρι» με το δημόσιο χρήμα, αφετέρου να δοθεί χώρος στις ελληνικές ιδέες.
Και, πάνω απ’ όλα, χρειάζεται αστραπιαία επανασύνδεση με τη μεγαλύτερη πηγή της ελληνικής δυνάμεως: τον Θεό.