Ελευθέριος Ανδρώνης
Οι γυναίκες του Ιράν μάχονται για να αποτινάξουν την σκλαβιά της μαντήλας, αλλά η Ευρώπη προ πολλού έχει ανοίξει την αγκαλιά της στον σκοταδισμό.
Η επανάσταση των γυναικών στο Ιράν για την οποία μιλά πλέον όλος ο δυτικός κόσμος, αποτελεί μια πραγματική γροθιά στο στομάχι της δυτικής υποκρισίας και όλων των κέντρων σκέψης που εμπορεύονται την κουλτούρα του ισλαμικού σκοταδισμού για να εξυπηρετούν την διεθνιστική προπαγάνδα τους.
Να πως ένα ένδυμα, η μουσουλμανική μαντήλα, μπορεί να είναι σύμβολο «ενότητας» για τους υποκριτές και ταυτόχρονα να θεωρείται σύμβολο μίσους για τους πραγματικούς επαναστάτες που διεκδικούν αληθινή ενότητα και κοινωνική ισότητα. Αυτό που στην Ευρώπη παρουσιάζεται ως «ελευθερία», για τις γυναίκες του Ιράν θεωρείται σκλαβιά, υποδούλωση και εξευτελισμός του γυναικείου φύλου.
Έτσι ορίζει ο αναποδογυρισμένος κόσμος στον οποίο ζούμε. Για άλλους το έθιμο είναι κατάρα και για άλλους «εργαλείο» πολυπολιτισμικής προπαγάνδας. Σε αυτόν τον αναποδογυρισμένο κόσμο η Ευρώπη προθυμοποιείται να γίνεται Ισλάμ και μια χώρα της μέσης Ανατολής μάχεται για να αποκτήσει «ευρωπαϊκές» ελευθερίες.
Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ ήταν μεταξύ εκείνων που καταδίκασαν τον θάνατο της νεαρής Μαχσά Αμινί που συνελήφθη από την θρησκευτική αστυνομία του Ιράν, επειδή κάποιες τούφες από τα μαλλιά της είχαν ξεπροβάλλει από τη μαντήλα, με αποτέλεσμα να υποστεί βάναυση κακοποίηση από τα αστυνομικά όργανα και να καταλήξει, ένα 24ωρο αργότερα.
Ασφαλώς οι διπρόσωποι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, δεν έχουν δικαίωμα να καταδικάζουν τίποτε άλλο, παρά την ίδια την πολιτική εξισλαμισμού της Ευρώπης, που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο διοργάνωσε καμπάνια για τον εορτασμό της «διαφορετικότητας», όπου παρουσιάστηκε ως προοδευτισμός το να αγκαλιάσει η Ευρώπη το αναχρονιστικό σκοτάδι της μαντήλας. «Η ομορφιά είναι στη διαφορετικότητα, αφού η ελευθερία βρίσκεται… στο χιτζάμπ» ήταν το σλόγκαν της συγκεκριμένης καμπάνιας.
Ρίξτε μια ματιά τώρα στο Ιράν, να δείτε που οδήγησε η «ελευθερία» της μαντήλας, και πείτε μας ποια «διαφορετικότητα» πρεσβεύουν τα φλεγόμενα χιτζάμπ που ανεμίζονται στους δρόμους της Τεχεράνης. Ποιος γνωρίζει καλύτερα την κουλτούρα της μαντήλας, οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών που την χρησιμοποιούν ως νεοταξικό μπαϊράκι ή οι ίδιες οι γυναίκες του Ιράν που δολοφονούνται για λίγες ακάλυπτες τούφες και για το «έγκλημα» να έχουν γυμνούς… αστραγάλους;
Αυτοί που μεθοδεύουν τον αφανισμό της ευρωπαϊκής ταυτότητας και ισοπεδώνουν τον πολιτισμικό χαρακτήρα κάθε ευρωπαϊκής χώρας προκειμένου να διευκολύνουν τα σχέδια μουσουλμανικού εποικισμού, δεν μπορούν σήμερα να προσποιούνται τους «ανθρωπιστές». Είναι αυτοί οι ίδιοι που εισήγαγαν στην Ευρώπη την μπούργκα, τη Σαρία, την ισλαμική αστυνομία, τις κλειτοριδεκτομές και άλλα φρικτά απότοκα της ισλαμικής «κληρονομιάς». Αυτοί οι ίδιοι διαμορφώνουν πλαίσια ώστε να επιτευχθεί η αντικατάσταση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, η εισαγωγή σύγχρονων σκλαβεργατών που θα καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πολυπολιτισμικό «εργοστάσιο» δούλων της Νέας Τάξης.
Επιλεκτική ευαισθησία και στην Ελλάδα…
Ενώ γινόμαστε μάρτυρες μιας επανάστασης που τείνει να γίνει ιστορικός σταθμός στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γυναίκας, στην Ελλάδα ξαφνικά «έκοψαν λάσπη» ΜΚΟ, ανθρωπιστικές οργανώσεις, και λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις. Επικρατεί αμηχανία και αφωνία, σε όσους υποστήριζαν φανατικά την τυραννία του Ισλάμ ως «δικαίωμα».
Περιέργως, οι φεμινιστικές οργανώσεις έως σήμερα δεν κάνουν τον κόπο να περάσουν ούτε για… καφέ έξω από την πρεσβεία του Ιράν, αλλά την ίδια στιγμή – πριν μερικές μέρες – φρόντισαν να δώσουν βροντερό παρών έξω από την Μητρόπολη Αθηνών, για να φωνάξουν δυνατά πως έχουν δικαίωμα στην δολοφονία αγέννητων παιδιών. Φαίνεται πως για κάποιους, η σεξουαλική τους ασυδοσία εις βάρος ανθρώπινων ζωών, είναι πιο σημαντική αιτία διαμαρτυρίας από το να αγωνιστούν για εκατομμύρια γυναίκες που το δέρμα τους δεν επιτρέπεται να έρθει ούτε σε επαφή με το φως του ήλιου.
Βέβαια έχουμε και μια μερίδα «αγωνιστών» και εμπόρων «δικαιωμάτων» που όψιμα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του αγώνα των γυναικών του Ιράν. Πανηγυρίζουν για τα γεγονότα στην χώρα της μέσης Ανατολής για να «καπελώσουν» τους αγώνες επικοινωνιακά, άλλα για τα χιτζάμπ και τα παράνομα τζαμιά που «πλημμυρίζουν» την Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς, όχι μόνο δεν καταθέτουν ανησυχίες, άλλα είναι και έτοιμοι να υπερασπιστούν τα «δικαιώματα», φανατικότερα και από τον… Χαμεϊνί του Ιράν…