Παναγιώτης Λιάκος
Όταν τον θρόνο του Θεού τον δίνεις στο τίποτα, αυτό και θα λάβεις
Μια σκιά πλανάται πάνω από την Ελλάδα – η σκιά του μηδενός. Αυτό είναι η μεγαλύτερη απειλή που μας τρώει τα σωθικά, μας σπρώχνει στην άκρη της Ιστορίας κι έπειτα, αφού φτάσουμε στο ακρότατο σημείο του περιθωρίου, βλέπουμε να χάσκει το βάραθρο.
Το μηδέν εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Από τα σπλάχνα του ξερνά πλάνες που το εκφράζουν. Αυτές μολύνουν πρόσωπα κι εκείνα γίνονται κήρυκες του μηδενισμού και παλεύουν πεισμόνως να θρονιάσουν το τίποτα στον θρόνο του Θεού. Έτσι, η ύπαρξη γίνεται ένας άνευ νοήματος, εξωφρενικός εφιάλτης, που έχει τίποτα για αρχή, τίποτα για τέλος και στο ενδιάμεσο τη δυστυχία.
Το μηδέν εκφράζεται με κενό. Όπου δονείτο ο αέρας από τις φωνές και τρανταζόταν η γη από το βάδισμα χιλιάδων, τώρα σιωπή και εγκατάλειψη. Ποιο το νόημα να κάνεις παιδιά, αν το κέντρο του τυχαίου κόσμου μας είναι το αδηφάγο «εγώ»; Κι έτσι προκύπτει το έλλειμμα. Συνέπεια του ελλείμματος πλήθους, το έλλειμμα ποιότητας. Άλλος αριθμός ταλαντούχων, εμπνευσμένων, ισχυρών και αποτελεσματικών προκύπτει από το χίλια κι άλλος από το δέκα. Μαζί με το έλλειμμα ύλης και το έλλειμμα ψυχής. Λιγοστή η θέληση στους παραμένοντες αποκαμωμένους.
Κι αδειάζει ο τόπος από τους υπάρχοντες και τον γεμίζουν οι επήλυδες. Και οι συνεργάτες του μηδενός γίνονται φανατικοί υποστηρικτές των εισβολέων. Κι όλο αφαιρούν δυνάμεις, πόρους, δικαιώματα και γαίες από τους νόμιμους κτήτορες, για να τα χαρίσουν στους αποφασισμένους πολλούς που μυρίστηκαν την αδυναμία μας και εφορμούν. Κάπως έτσι ανεβαίνουν και τα ενοίκια στην Ελλάδα. Η γη δεν γεννά σπίτια. Όσο οι κυβερνώντες χαρίζουν σπίτια σε πρόσωπα που δεν πληρώνουν σεντ για αυτά τόσο θα ακριβαίνουν τα υπόλοιπα για εκείνους που είναι… καταδικασμένοι να πληρώνουν. Και λιγότερα και ακριβότερα θα γίνονται τα κεραμίδια που απομένουν να σκέπουν τον προγραμμένο λαό μας.
Με δόξες και τιμές στο μηδέν και στους αποστόλους του δεν θα δούμε άσπρη μέρα. Μόνο αν διωχθούν κακήν κακώς από τις θέσεις που κατέχουν θα ξεκινήσει κάτι καλύτερο.