Αναλογεί ένας σταυρός στον καθένα μας. Αλλού μικρός αλλού μεγάλος, ανάλογα με τις πλάτες του καθενός. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον σταυρό σου. Άμα σου τύχει, είναι ο δικός σου σταυρός και πρέπει να τον μεταφέρεις μέχρι το τέλος. Από κει και πέρα είναι στο χέρι σου να τον φέρεις στα μέτρα σου για να μπορέσεις να τον κουβαλήσεις.
Ή μάλλον, να φέρεις τον εαυτό σου στα μέτρα του σταυρού.
Για άλλους, αυτός ο σταυρός είναι κάτι απλό. Για άλλους, ο δρόμος είναι πολύ ζόρικος. Για όλους είναι σταυρός όμως. Γιατί κι ο σταυρός του διπλανού να σου τύχαινε (που τον βλέπεις τώρα μικρό κι αστείο), αν δεν σου είχε κληρώσει πρώτα ο δικός σου σταυρός, ασήκωτος θα σου φαινόταν.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Αυτό που μπορούμε.
Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Πορευόμαστε στη ζωή με τις ζαριές που πέφτουν στον καθένα μας. Άλλοι γινόμαστε σοφότεροι κι άλλοι κλαψιάρηδες. Όσο πιο μεγάλος ο σταυρός τόσο πιο σοφός γίνεσαι. Ξέρουμε ο καθένας τη δύναμή του. Ή μάλλον, δεν την ξέρουμε. Την ανακαλύπτουμε μέρα με τη μέρα.
Αυτός είναι ο σταυρός σου, λοιπόν. Ο σταυρός που έτυχε σ’ εσένα. Μπορεί να είναι ένα άρρωστο παιδί. Δυο άρρωστοι γονείς. Ή άρρωστος, εσύ. Μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, τον σύζυγό σου, το σπίτι σου, τα πάντα.
Να σου πω μια ιστορία;
Παραπονέθηκε κάποιος κάποτε στον Θεό ότι ο σταυρός που του είχε δώσει ήταν πέρα από τις δυνάμεις του.
– Δεν μπορώ να τον κουβαλήσω, Θεέ μου.
Και ο Θεός, χωρίς δεύτερη κουβέντα, του είπε:
– Έλα, διάλεξε τον σταυρό που θες.
Και τον έμπασε σε ένα δωμάτιο γεμάτο σταυρούς. Έπαιρνε τον έναν στην πλάτη του ο παραπονιάρης μας, έλεγε:
– Θεέ μου, πολύ βαρύς αυτός.
Έβαζε τον άλλο στους ώμους του, έλεγε:
– Θεέ μου, αυτός παραείναι μεγάλος.
Τους δοκίμασε όλους μέχρι που σήκωσε έναν, εντάξει του φάνηκε, τον έβαλε στους ώμους του, είδε ότι μπορεί να προχωρήσει:
– Αυτός είναι, Θεέ μου, είπε. Αυτόν τον σταυρό θέλω να μου δώσεις.
– Μα, με αυτόν ήρθες όταν μπήκες εδώ, του απάντησε ο Θεός. Τον ίδιο σταυρό διάλεξες.
Κατάλαβες;
Και μου έρχεται στο μυαλό και κάτι άλλο.
Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει, αλλά, όποιος κι αν ήταν, είχε πάρα πολύ δίκιο:
Ο Θεός δεν δίνει πόνο στον άνθρωπο, χωρίς προηγουμένως να τον έχει ικανό να τον υποφέρει.
Αυτό ακριβώς. Έχουμε όλοι ένα ρόλο να παίξουμε. Ένα ρόλο για τον οποίο κριθήκαμε κατάλληλοι.
Είμαστε άνθρωποι.
Είμαστε θνητοί.
Κι έχουμε όλοι έναν σταυρό στην πλάτη μας. Μεγάλο ή μικρό.
Ξέρεις κάτι;
Να ευχαριστούμε που είναι στα μέτρα μας.
Ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι δεν είναι.
Γιατί είναι.
Για κάποιο λόγο είναι.