Παύλος Σαββίδης Θεολόγος Καθηγητής
«ΕΝ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΥ ΚΑΤΕΛΙΠΕΣ ΘΕΟΤΟΚΕ»
Είναι μερικές λέξεις τόσο όμορφα συνταιριασμένες, τόσο υπέροχα ενωμένες, τόσο άγια δοσμένες και δεμένες, που δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις, να μιλήσεις γι’ αυτές χωρίς ν’ αναφέρεσαι και πάλι σε όλες μαζί. Και τούτες οι λέξεις περνούν στην αθανασία γιατί αναφέρονται στην αθάνατη Κοίμηση του πιο αγαπημένου μας προσώπου του καλοκαιριού, του Αυγούστου, της Εκκλησίας μας,
της Παναγίας.
Έτσι οι λέξεις Παναγία, Παράκληση, Κοίμηση, Δεκαπενταύγουστος, στήνουν δοξολογικό χορό και ευχαριστιακή κίνηση στο Πρόσωπό της..
Κι’ εμείς οι πιστοί τι λέμε; «Πάμε στην Παράκληση», δηλαδή πάμε να συναντήσουμε την Παναγία μας, την Κυρία Θεοτόκο που μας περιμένει στο σπίτι της, στην Εκκλησία, που δεν έχει καμιά σημασία πού να βρίσκεται, σε βουνό ή θάλασσα στην Ενορία ή σε προσκύνημα. Ξέρουμε σίγουρα πως είναι εκεί και μας περιμένει ν’ αποθέσουμε της καρδιάς μας το λιβανωτό. Την προσευχή μας που δεν την ξεχωρίζουμε αν είναι δοξολογική ή ευχαριστία, αν είναι ξεχείλισμα πόνου ή εξομολόγηση αμαρτωλής καρδιάς. Σημασία έχει ότι ακούμε αλλά και σιγοψέλνουμε κι’ εμείς την «Μικρή» ή «Μεγάλη Παράκληση».
Και κάπου -κάπου- μυστικά ή φανερά στρέφουμε τα βλέμματά μας στην Εικόνα και βλέπουμε την άγια της μορφή, άλλοτε χαρούμενη κι’ άλλοτε λυπημένη, με ποια διάθεση ο καθένας την κοιτά.
Και στο τέλος της ακολουθίας φεύγεις πολύ διαφορετικός από ό,τι ήρθες, γιατί είσαι απόλυτα βέβαιος πως η στοργική Μάνα σε άκουσε, είδε τα αβόλιστα βάθη της καρδιάς σου, και τώρα είναι η δική της η σειρά να κάνει το θαύμα!
Δεν έχει σημασία ποιος είσαι και τι είσαι, αρκεί και μόνο που της εμπιστεύθηκες όλα σου τα προβλήματα στη δική της αγάπη, που τα ψιθύρισες στο πάντοτε πρόθυμο να ακούει αυτί της. Τα υπόλοιπα που δεν πρόλαβες ή και δεν σκέφτηκες θα τα αναλάβει «η πιο γρήγορη βοήθεια».
Η κατανυκτική αγάπη του λαού μας, ιδιαίτερα προς την Παναγία, η στοργική αφοσίωση του ορθόδοξου Έλληνα στη Θεοτόκο, είναι ανάλογη προς την άπειρη στοργή που ξεχειλίζει από τα μάτια Εκείνης προς όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και εσύ πολύ απλά, φυσικά και αυθόρμητα γονατίζεις μπροστά στην Εικόνα της, επειδή ακριβώς τούτη η κίνηση είναι η πιο αβίαστη μεταφυσική διάσταση της ψυχής σου.
Στην Παναγιά μας αιώνες τώρα της δώσαμε μύρια ονόματα και χάρες. Η Παναγία Σουμελά, η Καλή Παναγιά, Η Παναγία η Σελιώτισσα, περιμένει τους πονεμένους προσκυνητές ν’ ανηφορίσουν και ν’ ανάψουν κερί ή λαμπάδα στη Χάρι της.
Ζούμε σε αντίχριστους καιρούς και αποκαλυπτικές ημέρες. Η αγία μας Εκκλησία καθημερινά σχεδόν δέχεται ένα μπαράζ επιθέσεων από τις σατανοκίνητες οργανωμένες δυνάμεις του κακού, αλλά και οι ίδιοι οι πιστοί της γίνονται ο στόχος των αιρετικών με τα τόσα ονόματα, που στο πρόσωπό τους ξέρασε ο άδης όλο το δηλητήριο της αβύσσου. Ήρθε και «η οικονομική τρομοκρατία», για να μας συνεφέρει από την μέθη και την αλαζονεία της υποτιθέμενης παντοδυναμίας της ευδαιμονίας μας.
Και τούτες τις επώδυνες ώρες απεγνωσμένα ζητάμε πολύ ανθρώπινα στηρίγματα, όμως όλα αυτά το μόνο που μας εγγυώνται είναι ένας αργός πνευματικός θάνατος χωρίς φώς και ελπίδα, και έτσι την μάχη την κερδίζει η απογοήτευση, που φαίνεται να …κυβερνά σήμερα τους ανθρώπους. Και όμως! Θάνατος ουσιαστικά δεν υπάρχει, «μόνο όνομα έχει», γιατί υπάρχει η Ζωή που δωρίζεται σε όλους τους πιστούς. Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι ένας «ζωηφόρος θάνατος», και όποιος αγαπά και εμπιστεύεται τη ζωή του στα χέρια Εκείνης τότε βρήκε το μονοπάτι που οδηγεί στον Παράδεισο, στην αιώνια ζωή!
Αυτή είναι η εορτή μας και αυτό το θαύμα της ζωής της Παναγίας μας. Γι’ αυτό και είναι χρέος όλων μας όχι μόνο να την ευγνωμονούμε, αλλά και να αγωνιζόμαστε να ζήσουμε όπως Εκείνη έζησε. Διότι, αν δεν ήταν Εκείνη, εμείς θα ζούσαμε ακόμη στο σκοτάδι ορφανοί.
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας, ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς; Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας; Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων; Και ποιό χέρι απαλό με γλυκύτατο χάδι θα εσκούπιζε ανάλαφρο των ματιών μας το δάκρυ;