Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον
Ὤφθην ἁπάντων ἀνθρώπων ἁμαρτωλότερος Κόρη καὶ διὰ τοῦτο προσελθεῖν τῷ Υἱῷ σου αἰδοῦμαι, ἀλλὰ δυσώπησον αὐτόν, καὶ ἵλεον ποίησον, τοῦ δέξασθαι ἐν θερμῇ με τῇ πίστει καὶ ἐν πόθῳ προσερχόμενον αὐτῷ.
Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν
Ῥῦσαι κολάσεως Λόγε, τὸν προσελθόντα σοι δοῦλον, καὶ μὴ μνησθῆς ἀνομιῶν τῶν αὐτοῦ δυσωπῶ σε, εἰ γὰρ καὶ ἥμαρτε Σωτήρ, ἀλλά μοι προσπέφευγε καὶ δέομαι, δι’ ἐμὲ τοῦτον δέξαι, ὁ τοῖς πάσι τὰ αἰτήματα πληρῶν.
Ο Χριστός προς την Θεοτόκον
Οὐκ ἔστιν ἄξιος Μῆτερ, ὁ προσφυγών σοι ἐλέους, καὶ γὰρ ἀνθρώπων με οὐδείς, ὡς αὐτὸς παροργίζει, ἀλλὰ πρεσβείαις σου σεπταῖς, αὐτὸν τῆς κολάσεως ἀμέτοχον, ἐν τῇ κρίσει ποιήσω, εἰ προσάξῃ μετανοίας μοι καρπούς.
Θέλοντας να προστρέξης στην Θεοτόκο με πίστι και θάρρος για κάθε σου ανάγκη, μπορείς να το πετύχης όταν σκεφθής:
Α) Ότι όλα εκείνα τα δοχεία (όπως γνωρίζεις από την πείρα σου) στα οποία έχει τοποθετηθή ο μόσχος ή άλλο παρόμοια άρωμα πολύτιμο, μολονότι δεν υπάρχει μέσα τους το άρωμα, τα αγγεία αυτά διατηρούν την ευωδία του αρώματος εκείνου. Και όσο περισσότερο χρονικό διάστημα παρέμεινε το άρωμα μέσα στο δοχείο, τόσο περισσότερο τα δοχεία εκείνα διατηρούν την ευωδία, και μάλιστα τόσο περισσότερο ευωδιάζουν εκείνα, όσο περισσότερο παραμείνει το άρωμα μέσα, μολονότι εκείνος ο μόσχος ή το παρόμοιο άρωμα είναι μιας περιοριστικής και περιωρισμένης δυνάμεως. Παρόμοια να σκεφθής ότι ένας που στέκεται κοντά σε μία μεγάλη πυρκαϊά, διατηρεί την θερμότητα για πολύ καιρό και μετά την απομάκρυνσί του από την φωτιά. Και επειδή αυτά είναι αληθινά, άραγε από ποια άρρητη ευωδία φιλανθρωπίας, από ποια φλόγα αγάπης και από ποιους λογισμούς ελέους και ευσπλαγχνίας μπορούμε να πούμε ότι είναι γεμάτα τα σπλάγχνα της Θεοτόκου, που για εννέα μήνες κράτησε στα σπλάγχνα της τον Χριστό, το ακένωτο μύρο, που κρατεί πάντοτε στο στήθος της και στην αγάπης της, τον Υιό του Θεού, που είναι η ίδια η αυτοαγάπη και το ίδιο το αυτοέλεος και αυτοευσπλαγχνία και όχι περιορισμένης δυνάμεως και μικρής διαρκείας, αλλά ατέλειωτης και απεριόριστης;
Έτσι όπως όποιος αγγίζει στα δοχεία που έχουν το μύρο, δέχεται την ευωδία πάνω του, και όποιος πλησιάζει σε μία μεγάλη πυρκαϊά, δεν μπορεί παρά να δεχθή από την θερμότητά της, έτσι και πολύ περισσότερο, κάθε φτωχός που έχει ανάγκη και πλησιάζει με ταπείνωσι και πίστι στο ουράνιο μύρο, στην φωτιά της αγάπης, τους ελέους και της ευσπλαγχνίας, που πάντοτε ευωδιάζει και πάντοτε ανάβει στο στήθος της Παρθένου, οπωσδήποτε θα δεχθή βοήθειες, ευεργεσίες και χάριτες, τόσο περισσότερες, όσο περισσότερο συχνά και μεγαλύτερη πίστι και θάρρος πλησιάση.
Β) Ότι κανένα κτίσμα δεν αγάπησε τόσο τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο στο θέλημά Του, όσο η Παναγία του Μητέρα, αφ΄ ενός μεν διότι γέννησε μόνη χωρίς άνδρα, αφ΄ ετέρου διότι γέννησε μόνο αυτόν και κανένα άλλον, και έτσι δεν μοιράσθηκε καθόλου με άλλον την αγάπη της. Αν λοιπόν αυτός ο Υιός του Θεού και αγαπητός Υιός της Παρθένου, έδωσε όλη του τη ζωή και όλο του τον εαυτό για τις ανάγκες ημών των αμαρτωλών και έδωσε την μητέρα του, ως μητέρα μας και συνήγορο για να μας βοηθά, και μετά από αυτόν αποτελεί μέσον σωτηρίας μας, πως και με ποιο τρόπο θα μπορέση κάποτε αυτή η αγαπημένη του μητέρα και δική μας συνήγορος, να γίνη αποστάτης της θελήσεως του τόσο αγαπημένου της Υιού και να μη μας βοηθήση;
Γι΄ αυτό αγαπητέ, πρόστρεχε, πρόστρεχε με θάρρος για κάθε σου ανάγκη στην Παναγία Θεοτόκο. Γιατί εκείνη η εμπιστοσύνη και το θάρρος που δείχνεις σ΄ αυτήν, είναι πλούσια και μακαρία και ασφαλές καταφύγιο και πάντοτε δίνει στην καρδιά σου χάριτες και ελεημοσύνες.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αόρατος Πόλεμος, Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιου Όρους, 2010.