Ένας μοναχός φύτεψε μια ελιά και άρχισε να προσεύχεται…
Και ο Κύριος έστειλε βροχή στη γη.
Το δέντρο ήταν κορεσμένο με υγρασία και ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται:
Και τώρα, Κύριε, Σας ζητώ να στείλετε πολύ ήλιο. Το δέντρο μου χρειάζεται ζεστασιά.
Και ο Κύριος έστειλε τον ήλιο.
Το δέντρο μεγάλωσε.
Ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται γι ‘αυτό: Κύριε, δώσε λίγο παγετό για να ενισχυθούν οι ρίζες και τα κλαδιά.
Ο Κύριος έστειλε παγετό και… το δέντρο πέθανε.
Ο μοναχός ήταν πολύ αναστατωμένος…
Πήγε σε άλλον μοναχό για να πει την ιστορία του και να μοιραστεί τη θλίψη του.
«Έχω κι εγώ μια ελιά, κοίτα…» του είπε ο άλλος μοναχός.
«Το δέντρο μου έχει μεγαλώσει όμορφα. Αλλά προσευχήθηκα διαφορετικά. Είπα στον Θεό, ότι είναι ο Δημιουργός αυτού του δέντρου και ότι ξέρει καλύτερα από μένα τι χρειάζεται για να αναπτυχθεί φυσιολογικά. Απλώς ζήτησα από τον Θεό Εκείνος να το φροντίσει…».
Αιώνιο μάθημα αυτό! Μην ζητάμε στην προσευχή μας τίποτα… παρά μόνο την σωτηρία την δική μας και των συνανθρώπων μας. Ο Κύριος γνωρίζει τις ανάγκες μας και τι μας ωφελεί… Ας Τον εμπιστευτούμε και Εκείνος θα μας δώσει, σύμφωνα με την καρδιά μας και την ωφέλειά μας…
Από το Γεροντικό
