Μανώλης Κοττάκης
Το Σάββατο το απόγευμα παρακολούθησα στον Alpha την αναμέτρηση των Εθνικών ομάδων Κύπρου – Βορείου Ιρλανδίας για το Nations League. Όποιος αγαπά τους αδελφούς μας στη Μεγαλόνησο δεν μπορεί να μη συγκινείται από το γεγονός ότι έχουν τον ίδιο εθνικό ύμνο με τον δικό μας.
Δεν μπορεί να μη συγκινείται, όταν βλέπει έντεκα παλικάρια ντυμένα στα μπλε να ξελαρυγγιάζονται κυριολεκτικώς κατά την ιερή στιγμή της ανάκρουσης του ύμνου και να επαναλαμβάνουν τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού.
Συγκινηθήκαμε, συγκινήθηκα λοιπόν, πράγματι. Το ομολογώ. Όπως το ίδιο ακριβώς συνέβη κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ελλάδος μέσα στην Πρίστινα την επομένη, στον αγώνα των Εθνικών ομάδων Κοσόβου και Ελλάδος για την ίδια διοργάνωση.
Ενώ όλο το γήπεδο αποδοκίμαζε με άθλια σφυρίγματα τον ύμνο μας -γεγονός απαράδεκτο, αλλά και αποκαλυπτικό για όσους έχουν ψευδαισθήσεις πως μπορούμε ποτέ να κάνουμε χωριό με τους Αλβανοκοσοβάρους-, οι έντεκα παίκτες μας (παιδιά που παίζουν σε ξένα πρωταθλήματα τα περισσότερα) τραγούδησαν κι αυτοί με όλη τους τη δύναμη τα λόγια του εθνικού ύμνου.
Μαζί τους και όλος ο πάγκος. Και μετά, κατά τη διάρκεια του αγώνα, κάθε Έλληνας παίκτης που έμπαινε στο γήπεδο ως αλλαγή έκανε δέκα φορές τον σταυρό του. Όχι μία, δέκα.
Όταν βλέπεις λοιπόν αυτές τις εικόνες, επιστρέφεις στην εργασία σου και «πέφτεις» πάνω σε ανακοινώσεις Τύπου κομμάτων, σε δημοσιεύματα εφημερίδων και σε ρεπορτάζ ιστοσελίδων περί ενδεχόμενης μείωσης της Εθνοφρουράς μας στην Κύπρο, γιατί «πρέπει να περιοριστεί το προσωπικό εκτός συνόρων», και περί μεταφοράς πυραύλων και τεθωρακισμένων από τη γραμμή της άμυνας σε νησιά, πραγματικώς σφίγγεται το στομάχι σου.
«Εκτός συνόρων» η Κύπρος, με την οποία έχουμε κοινό εθνικό ύμνο και κοινή σημαία; Και είναι μεν ευτύχημα ότι στην ηγεσία του Στρατεύματός μας βρίσκονται σήμερα άνθρωποι με υψηλότατο φρόνημα που, όπως μας διαβεβαιώνουν έγκυρες πηγές, δεν πρόκειται ούτε να μειώσουν τη δύναμη της ΕΛΔΥΚ ούτε να αποδυναμώσουν την άμυνα των νησιών μας, αλλά η γεύση που απομένει στα χείλη μετά και τις διαψεύσεις είναι σε τελική ανάλυση πικρή. Διότι κατά βάθος ξέρουμε ότι, πίσω από τις κουρτίνες, υπάρχουν κάποιοι «πονηροί» που τα εισηγούνται αυτά. Ασχέτως αν απορρίπτονται.
Κάποιοι που ίσως θέλουν να έχουμε ξεμπερδέψει με τη συμφωνία εγγυήσεων στη Μεγαλόνησο προτού αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την τελική λύση τον προσεχή Φεβρουάριο.
Κάποιοι που επιθυμούν αθόρυβη και ταχεία αποστρατιωτικοποίηση των νησιών με πρόσχημα την Ουκρανία για να γλιτώσουμε το επεισόδιο με την Τουρκία. Το γεγονός ότι δεν τους «περνάει» στην παρούσα συγκυρία επειδή βάζουν βέτο οι στρατηγοί μας δεν σημαίνει πως πρέπει να εφησυχάζουμε.
Η υποψία ότι ο εχθρός είναι μέσα στο σπίτι και κρύβεται σε αυτό, η αίσθηση ότι, προτού δώσεις μάχη με τους απέναντι, πρέπει να νικήσεις τον ύπουλο μικροελλαδισμό, που σαν σαράκι κατατρώει το έθνος, σας βεβαιώ, είναι πολύ άσχημη. Η διαρκής μάχη για την επικράτηση του αυτονόητου οδηγεί καμιά φορά σε ψυχική κόπωση, ακόμη και σε καταπόνηση.
Έχουμε που έχουμε τους άλλους δαίμονες που προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό μας μέσω των δούρειων τηλεπαιχνιδιών επιβίωσης, τουλάχιστον να μην έχουμε και στις γραμμές μας από δαύτους. Μάχη με τα νώτα μας ανασφάλιστα στη συγκυρία που διανύουμε είναι μάχη προδομένη.