Νεκτάριος Δαπέργολας – Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Ἀπίστευτα πραγματικά τά καταχωρημένα στοιχεῖα σέ ἐπίσημες πλατφόρμες τῆς ἴδιας τῆς Ε.Ε. σχετικά μέ τήν τερατώδη αὔξηση στίς παρενέργειες καί τούς θανάτους μεταξύ τῶν ἐμβολιασμένων, ἀπό τή στιγμή πού ἐμφανίστηκαν τά συγκεκριμένα ἐμβόλια γιά τόν κορωνοϊό. Καί αὐτά μόνο ἀπό ὅσα συμβάντα καταγράφηκαν ἐπισήμως (πού εἶναι μικρό μέρος τῶν συνολικῶν) καί μόνο ὅσον αφορά τά κράτη-μέλη τῆς ΕΕ.
Ἐνῶ ὅμως οἱ ἀποκαλύψεις εἶναι τόσο τρομακτικές καί ἐνῶ παντοῦ τό ἐλεεινό ψευδαφήγημα ὑποχωρεῖ καί τά μέτρα κατά τῆς «πανδημίας» χαλαρώνουν ἤ καί ἀποσύρονται (μαζί καί μέ τά ἐπαίσχυντα παλιόχαρτα ὑγειο-κοινωνικῶν φρονημάτων γιά τά αὐτεξουσίως ὑπόδουλα καί μαρκαρισμένα ἀνδράποδα), στή θλιβερή ἡμετέρα ἀνθυπομπανανία σχεδόν τίποτε δέν ἔχει ἀλλάξει, καθώς ὁ φασιστικός ἐσμός πού παριστάνει τήν κυβέρνηση ἀποδεικνύεται καί στό θέμα αὐτό (ὅπως καί στό θέμα τῆς Οὐκρανίας δηλαδή) βασιλικότερος τοῦ βασιλέως καί ἀθλιότερος καί τοῦ πλέον τρισαθλίου ἀφεντικοῦ. Καί ὄχι φυσικά ὅτι θά περίμενε κάποιος νά παραδεχθοῦν τήν ἀλήθεια (πού θά σήμαινε αὐτόματα καί τήν παραδοχή τῶν τρομερῶν εὐθυνῶν τους γιά ὅσα ἔκαναν – καί κάνουν – στή χώρα ἐδῶ καί δύο χρόνια), ἡ πεισματική τους ἄρνηση ὅμως ἔστω καί γιά κάποιους ἐλιγμούς ἀπεμπλοκῆς εἶναι πραγματικά ἐξοργιστική.
Καί ἀσφαλῶς τό πλέον ἐξοργιστικό ὅλων εἶναι ἡ συνεχιζόμενη στάση τους ἀπέναντι στούς ὑγειονομικούς, πού παραμένουν ἀπλήρωτοι ἐδῶ καί 7 μῆνες καί δυστυχῶς θά συνεχίσουν νά εἶναι γιά ἀρκετά ἀκόμη, χωρίς νά ὑπάρχει (καί τεκμηριωμένα πλέον) ἀπολύτως κανένας λόγος, πέρα ἀπό τήν ἐκδικητική μανία τῶν κυβερνητικῶν φασιστοειδῶν. Γιατί βεβαίως ἀποκλειστικά καί μόνο περί αὐτοῦ πρόκειται: γιά ἐκδίκηση καί γιά ὁλοκληρωτικοῦ τύπου παραδειγματισμό ἀπέναντι σέ ἀνθρώπους πού τόλμησαν νά ὑψώσουν το ἀνάστημά τους καί ἄντεξαν (ὅσοι ἀντεξαν) ἀπέναντι στή χουντική τρομοκρατία, χωρίς νά λυγίσουν.
Καί εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἀπό τήν ἴδια δίψα γιά ἐκδίκηση ἐμφοροῦνται ἀπέναντί τους (ὅπως καί ἀπέναντι σέ ὅποιον ἀκόμη ἀντιστέκεται καί ξεμπροστιάζει τήν ἀνεπάρκεια, τήν κακοήθεια καί τή ντροπιαστική συμπόρευσή τους μέ τό καθεστώς) τόσο τά δυσώδη μέσα μαζικῆς ἐξαπάτησης, ὅσο καί ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία. Ἡ ὁποία ὄχι μόνο δέν βρῆκε ἕνα λόγο στήριξης νά πεῖ ἀπέναντι σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού τόσο ἄδικα βασανίζονται, ἀλλά μέ τήν ἀνάλγητη στάση της ἐμφανίζεται καί νά ἐπιχαίρει γιά τήν ταλαιπωρία τους (δέν θά ξεχαστοῦν ποτέ ἐξάλλου παλαιότερα σχόλια διάσημου μητροπολίτη πού εἶχε προτείνει νά ἀπολυθοῦν ὁριστικά οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοί, γιατί θά εἶναι ἄδικο νά ἐπιστρέψουν κάποια στιγμή καί νά πάρουν τή θέση τῶν προσωρινῶν ἀντικαταστατῶν τους)! Τό δέ περίσσευμα τοῦ θράσους κορυφώθηκε τώρα ἐδῶ, μέ τήν εἰκόνα τοῦ θλιβερά ἄφωνου ἀρχιεπισκόπου νά βρίσκει τήν ἐρίτιμη λαλιά του μόνο γιά τή στήριξη λαθρομεταναστῶν, τήν ἴδια ὥρα πού κάποιοι συμπατριῶτες του (τούς ὁποίους μέχρι πρότινος χειροκροτοῦσε καί ὁ ἴδιος ὡς ἥρωες) δίνουν τόν ὑπέρ πάντων ἀγώνα (μέ κορύφωσή του τήν ἀπεργία πείνας), διεκδικώντας ἀπλῶς καί μόνο τά αὐτονόητα. Μέσα στόν ἀνάποδο κόσμο ὄμως πού στηρίζουν καί ὑπηρετοῦν ὅλοι αὐτοί, μόνο τά ἄθλια, τά ἄτιμα καί τά παρανοϊκά στέκουν ὄρθια καί ἐξυμνοῦνται, ἐνῶ τά ἔντιμα καί τά προφανῆ ἔχουν ἀπαξιωθεῖ καί ἐξουθενωθεῖ ὡς ἀνόητα καί σκοταδιστικά.
Σέ συνέχεια πρόσφατου ἄρθρου μου ὅμως, ἐγώ θά ἐπιμείνω γιά μία ἀκόμη φορά στή δική μας κυρίως εὐθύνη. Κανένα φασιστοειδές (κυβερνητικό, κονδυλοφόρο ἤ ρασοφόρο) δέν θά μποροῦσε (γιά τήν ἀκρίβεια: δέν θά τολμοῦσε) νά παίζει ἐν οὐ παικτοῖς, ἄν ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι δέν βρισκόμασταν σέ τέτοιο ἀπερίγραπτο ἐπιθανάτιο ρόγχο. Συμμέτοχοι καθημερινά στόν φασισμό, αὐτιστικά κλεισμένοι σέ πλασματικούς μικρόκοσμους, ἀνίκανοι νά φωνάξουμε γιά κάθε τί τό καίριο καί ζωτικό, κουφοί καί τυφλοί ἀπέναντι στό αἷμα τῶν ἐκτρώσεων ἤ στό δηλητήριο πού χύνουμε στίς ψυχές καί τά μυαλά τῶν παιδιῶν μας (τόν τελευταῖο δέ χρόνο καί στίς φλέβες τους), πρόθυμοι μόνο γιά ὑποβολιμαῖα ἰσοκρατήματα σέ νεοταξίτικες παράτες ἤ γιά φαρισαϊκά ξεσπάσματα ἀπέναντι σέ ἐγκλήματα πού θίγουν τήν…ἄμεμπτη ἠθική μας. Μέχρι ἐκεῖ.
Τό ἔγκλημα πού ἐπιτελεῖται ἐδῶ καί μῆνες ἀπέναντι στούς ἀγωνιζόμενους ὑγειονομικούς καί πού πλέον ἔχει ξεπεράσει κάθε ὅριο κτηνωδίας καί δαιμονικῆς διαστροφῆς, εἶναι (καί αὐτό) ἕνα πολύ χαρακτηριστικό ἐπεισόδιο τῆς συνολικῆς αὐτῆς κατάντιας μας. Μιᾶς κατάντιας μάλιστα πού παρά τίς ἀποκαλύψεις πού ἔρχονται, γίνεται ὁλοένα καί πιό τραγική. Παραμένουμε ἀνεπίστροφοι, ἐμμονικά ἀμετανόητοι, πεισματικά ἀπρόθυμοι νά βγοῦμε ἀπό τόν βοῦρκο, παρά τίς συνεχεῖς εὐκαιρίες πού μᾶς δίνει ὁ Θεός. Ἔχουμε πλέον πρό πολλοῦ ἐθιστεῖ μέσα σ’ αὐτόν, αὐτός εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας, δεν ξέρουμε πιά (καί οὔτε θέλουμε νά μάθουμε) ἄλλον τρόπο ζωῆς.
Καί ἐπειδή ὑπάρχουν ἐνεργοί πνευματικοί νόμοι, αὐτό πολύ σύντομα θά τό βροῦμε μπροστά μας…
