Ελένη Σιούφτα
Οι μεγάλοι δικτάτορες παίρνουν ανάστημα από τους μικρούς τους λαούς.(Όχι στο μέγεθος μικρούς).
Τρέφονται από τους σιωπηλούς τους λαούς.
Αυτούς που αναβάλλουν την ευθύνη, λόγω καιρού ή λόγω αμνησίας…
Και αγωνίζονται ινσταγκραμικά. Και οδύρονται φεϊσμπουκικά.
Τόσα κουμπιά στην υπηρεσία… της οργής. Τόσοι ευφάνταστοι , ψηφιακοί τρόποι αντίστασης…
“Κι ύστερα ανεβαίνουν στο ικρίωμα οι μικροί, ματωμένοι λαοί.
Μανία που ‘χουν οι μικροί λαοί να είναι ματωμένοι”.
Στο βάθος, χωρίς μουσική υπόκρουση, ακούγονται οι ρητορείες: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται!
Όχι κύριοι! Δεν είναι η Ιστορία που επαναλαμβάνεται! Εσείς, επαναλαμβάνεστε!
Αφήστε την Ιστορία στην ησυχία της!
Ποταμοί τα δάκρυα, τα ψηφίσματα των αγανακτισμένων υπερασπιστών της ειρήνης.
Σωρεία οι καταδίκες.
Βροχή τα δολάρια, οι λίρες, τα ευρώ προς ανακούφιση των άτυχων…σωμάτων. (Ψυχές δεν υπάρχουν).
Και τέλος το πόρισμα:
” Εκείνος είναι ο μακελλάρης”, θα πει ο ένας.
Ο άλλος είναι ο μακελλάρης”, θα πει ένας δεύτερος.
“Κι οι δυο είναι φονιάδες”, θα πει ο τρίτος, ο εντεταλμένος ουδέτερος.
Το πτώμα δεν μιλάει. Είναι πολύ απασχολημένο με την κηδεία του.