Αν είχε κανείς αμφιβολίες για τον τρόπο αντίληψης της εξουσίας από τον πρωθυπουργό, η τελευταία του συνέντευξη ήρθε να τις διαψεύσει.
Το τελευταίο διάστημα ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «η σωστή πλευρά της ιστορίας» ή, «μπροστά στο εθνικό συμφέρον παύουν οι διαφωνίες». Πέρα από το περιεχόμενο, το βάθος, την ορθότητα, τη συναισθηματική φόρτιση αυτών των εκφράσεων, υπάρχει μία ακόμη πτυχή που κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» (ό,τι κι αν σημαίνει, όπως κι αν μπορεί να ερμηνευθεί αυτό) είναι η πλευρά που επέλεξε ή επιλέγει ο ίδιος. Εν προκειμένω να ταχθεί η Ελλάδα σαφέστατα, ξεκάθαρα στο πλευρό της Ουκρανίας, να την ενισχύσει με πολεμικό υλικό, να πρωτοστατήσει στην επιβολή κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, ανατρέποντας έτσι ισορροπίες δεκαετιών, που προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν καταφέρει να διατηρούν εν μέσω ψυχρού πολέμου και ακραίας διεθνούς πόλωσης. Δεν κρίνεται εδώ η ορθότητα ή όχι της επιλογής. Το αν επέλεξε την σωστή πλευρά της ιστορίας, θα το κρίνει η… ιστορία.
Εθνικό συμφέρον είναι ό,τι λέει αυτός, όπως το ορίζει ο ίδιος. Είναι η (αναγκαία) αγορά συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων, σε συγκεκριμένες τιμές, με συγκεκριμένες διαδικασίες. Κάθε αντίλογος ή απορία ως προς την τιμή, τη χρησιμότητα και τον τρόπο απόκτησής τους, αντίκειται στο εθνικό συμφέρον! Πόσο αποτελεσματικός τρόπος αποφυγής εξηγήσεων! Και φυσικά το να μην πεθαίνουν 100 άτομα την ημέρα λόγω της πανδημίας και των κακών χειρισμών της κυβέρνησης στα ζητήματα υγείας, το να υπάρχει ένα όχι πολυτελές (που δεν το αξίζουμε μας είπαν, χωρίς να μας πουν το γιατί), αλλά έστω αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα υγείας, να εξασφαλίζονται αξιοπρεπείς όροι διαβίωσης εν μέσω ενεργειακής κρίσης για την οποία είναι συνυπεύθυνη η κυβέρνηση, δεν είναι εθνικό συμφέρον. Είναι… Λαϊκισμός.
Αν είχε κανείς αμφιβολίες για τον τρόπο αντίληψης της εξουσίας από τον πρωθυπουργό, η τελευταία του συνέντευξη ήρθε να τις διαψεύσει. «Δεν διαβουλεύομαι για να πάρω αυτές τις αποφάσεις, ούτε ζητώ τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης». «Δεν πιστεύω στα συμβούλια πολιτικών αρχηγών. Προσωπικά δεν έχω συγκαλέσει κανένα. Δεν θεωρώ ότι προσφέρουν κάτι».
Πέρα από τη σαφή και ξεκάθαρη υποβάθμιση των πολιτικών αρχηγών και κατ´ επέκταση, του τμήματος εκείνου του ελληνικού λαού που τους εμπιστεύτηκε και τους έχρισε αντιπροσώπους του, αλλά και του θεσμού της Προεδρίας της Δημοκρατίας αλλά και της ίδιας της Προέδρου που υποτίθεται είναι προσωπική του επιλογή, εδώ τίθενται ερωτήματα για την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος και της χώρας.
Υπάρχει εθνική στρατηγική; Ποιος, ποιοι, που τη χαράσσουν και πόσο σταθερή και μακροπρόθεσμη είναι; Πώς αναθεωρείται, πώς αναπροσαρμόζεται στις διεθνείς μεταβολές; Είναι δυνατόν ένα άτομο ή μία κλειστή ομάδα γύρω του να λαμβάνει αποφάσεις τόσο σημαντικές που μπορούν να επηρεάσουν και να αλλάξουν την πορεία, τη ζωή, το μέλλον μιας χώρας κι ενός λαού; Μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε και να αναθεωρήσουμε τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος; Μήπως το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο;
Και ευτυχώς, στην παρούσα συγκυρία, η Ελλάδα έχει την τύχη να κυβερνάται από έναν άριστο πρωθυπουργό, που έχει οργανώσει κυβέρνηση αρίστων και χτίζει σύγχρονο επιτελικό κράτος, όπως απέδειξαν οι χειρισμοί σε όλες τις δύσκολες στιγμές (πανδημία, πυρκαγιές, ακρίβεια, τουρκικές προκλήσεις) κατά τη διάρκεια της θητείας του (γιατί γελάτε κύριοι;).
Τι θα γινόταν όμως αν στη θέση του βρισκόταν ένας νευρωτικός, ανασφαλής άνθρωπος, με ψευδαισθήσεις λουδοβίκειου μεγαλείου, χωρίς ενσυναίσθηση, αποκομμένος από την πραγματικότητα, περιτριγυρισμένος από ένα επιτελείο ανίκανων γκαιμπελίσκων και στηριζόμενος από έναν στρατό πληρωμένων κονδυλοφόρων;
Μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προστατέψουμε τη χώρα από έναν τέτοιο κίνδυνο; Εκτός αν παραδεχτούμε ότι η εκάστοτε κυβέρνηση εκτελεί άνωθεν η έξωθεν εντολές, οπότε ο ρόλος είναι τυπικός και διακοσμητικός.
