Μέσα στη ζοφερή αυτή προοπτική, ξαναγίνονται επίκαιρα κάποια κείμενα του οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ
Εδώ και καιρό μέσα στην ατμόσφαιρα της κορωνοδημίας έχει βλαστήσει και το Ουκρανικό ζήτημα, που πλέον δείχνει να φθάνει σε μια γενικά ανεπιθύμητη κορύφωση, που την κάνει πολλαπλώς πιο απευκταία η διαφαινόμενη σύγκρουση μεταξύ Ορθοδόξων (κατ’ όνομα) κρατών (δεν νομίζω ότι έχει ξανασυμβεί, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία).
Μέσα στη ζοφερή αυτή προοπτική, ξαναγίνονται επίκαιρα κάποια κείμενα του οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ, γραμμένα σε διάφορες εποχές αλλά από ανάλογες αφορμές [δικές μου οι υπογραμμίσεις]:
«Με συνέπαιρνε η αίσθηση των παθημάτων της οικουμένης… Ζούσα για χρόνια μέσα σε πνιγηρή ατμόσφαιρα αδελφοκτόνου μίσους, αρχικά του [Πρώτου] Παγκοσμίου κι έπειτα του [Ρωσικού] εμφυλίου πολέμου. Έκτοτε μου είναι προτιμότερο να ακούω για χιλιάδες ίσως θύματα από σεισμούς, πλημμύρες, επιδημίες και άλλες θεομηνίες και καταστροφές, που προκαλούν συνήθως τη συμπάθεια όλων, παρά για πολέμους, που σχεδόν χωρίς εξαίρεση παρασύρουν τους πάντες σε ηθική συμμετοχή στους φόνους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τον πόλεμο». [Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι]
«Ο κόσμος όχι μόνο “ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται”, αλλά καταπνίγεται, και οι άνθρωποι παντού παραφρόνησαν από τον φόβο των επερχομένων στη γη συμφορών… Ο αιώνας μας είναι αιώνας ασκήσεως πρωτοφανούς βίας στη συνείδηση των ανθρώπων. Στην εποχή μας παραβιάζονται όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου, αν και εμείς ακούμε μόνο τους πληθωρικούς λόγους για την υπεράσπιση του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του». [Γράμματα στη Ρωσία]
«Η ουσία της απογνώσεως είναι η απιστία στην Ανάσταση… Απορρίπτοντας την πίστη στην Ανάσταση, ο άνθρωπος καταδικάζει τον εαυτό του στον θάνατο. Και η αυτοκαταδίκη αυτή είναι η πραγματική φύση της απογνώσεως. Δεν είναι καθόλου εκπληκτικό ότι ολόκληρος ο κόσμος τώρα βυθίζεται διαρκώς βαθύτερα στην απόγνωση.
Στην απόγνωσή τους οι άνθρωποι αναζητούν απολαύσεις οποιασδήποτε αξίας, μέχρι και αδελφοκτόνους πολέμους. Έτσι η ανθρωπότητα βαδίζει προς την αυτοκαταστροφή. Η διαφύλαξη των εντολών του Χριστού οδηγεί στην αποκατάσταση του πρωτόκτιστου κάλλους του ανθρώπου. Όταν αυτό αποκατασταθεί, μεταμορφώνει και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, όλη την κτίση που υποτάχθηκε στη ματαιότητα». [Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής, σελ. 264-265].
Και μου έρχεται και πάλι στο νου η γνώμη του μακαριστού Γέροντος, που γράφει ότι το Καλό, ως αυθύπαρκτο, δεν έχει ανάγκη να μεταμφιεσθεί σε Κακό. Αντίθετα, το Κακό δεν είναι αυθύπαρκτο αλλά άρνηση του Καλού, και συχνά φορεί το προσωπείο του Καλού για να μας παρασύρει προς το μέρος του. Που σημαίνει ότι αν κάποιοι μας προτρέπουν να σκοτώσουμε άλλους ή να κάψουμε τα σπίτια τους εν ονόματι κάποιου απώτερου ‘αγαθού’, θα πρέπει να υποπτευθούμε ότι τα κίνητρά τους μόνο αγνά δεν είναι.
Με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Τί οὖν ἐροῦμεν; Ποιήσωμεν τά κακά ἵνα ἔλθῃ τά ἀγαθά; Μη γένοιτο!».
Είθε οι προσευχές τόσων Ρώσων και Ουκρανών αγίων (μέχρι πρόσφατα δεν γινόταν τέτοια διάκριση) να αποσοβήσουν τον αλληλοσκοτωμό.