Κοντὰ σὲ μιὰ συντροφιὰ νέων, ποὺ διασκέδαζε, βρέθηκε κ᾿ ἕνας ἀσπρομάλλης γέρος. Τὴν ὥρα ἐκείνη ποὺ διασκεδάζανε ἔθεσε στοὺς νέους ἕνα πρόβλημα. Τοὺς ρώτησε νὰ τοῦ ποῦν·
―Ποιό εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο κακὸ στὸν κόσμο;
Ὁ ἕνας νέος εἶπε· Τὸ μεγαλύτερο κακὸ στὸν κόσμο εἶναι ἡ φτώχεια.
Ὁ ἄλλος εἶπε, ὅτι τὸ μεγαλύτερο κακὸ εἶναι ἡ ἀσθένεια.
Ὁ ἄλλος νέος ἀπήντησε, ὅτι τὸ μεγαλύτερο κακὸ στὸν κόσμο εἶναι ἡ πυρκαγιά.
Ὁ ἄλλος εἶπε, ὅτι τὸ μεγαλύτερο κακὸ εἶναι τὸ ναυάγιο στὸν ὠκεανό.
Ὁ ἄλλος νέος ἀπήντησε, ὅτι τὸ μεγαλύτερο κακὸ εἶναι ὁ σεισμός.
Ὁ ἄλλος νέος ἀπήντησε, ὅτι εἶναι ὁ ἐμφύλιος πόλεμος, καὶ ὁ ἄλλος εἶπε ὁ παγκόσμιος πόλεμος.
Καὶ ὁ γέρος, ποὺ καθότανε ἐκεῖ στὴ γωνιὰ καὶ ἄκουγε, εἶπε·
Παιδιά μου, κακὰ εἶναι αὐτὰ ὅλα. Κακὸ εἶναι καὶ ἡ φτώχεια, κακὸ εἶναι καὶ ἡ ἀρρώστια, κακὸ εἶναι καὶ ἡ πυρκαγιά, κακὸ εἶναι καὶ τὸ ναυάγιο στοὺς ὠκεανούς, κακὸ εἶναι καὶ ὁ ἐμφύλιος πόλεμος.
Κακὰ εἶναι ὅλα αὐτά· ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο κακὸ στὸν κόσμο εἶναι ἡ ἁμαρτία!
Ὤ ἡ ἁμαρτία! οἱ ἁμαρτίες μου, οἱ ἁμαρτίες σας, οἱ ἁμαρτίες μας!