Στρατής Μαζίδης
Η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η πρεμιέρα της τηλεοπτικής σειράς για τη ζωή του αγίου Παϊσίου απέδειξε για άλλη μια φορά πως το κοινό μπορεί να ανέχεται αναγκαστικά τη σαβούρα που του σερβίρεται πολλάκις, αλλά το κάνει αυτό ελπίζοντας ότι ίσως έρθει στιγμή που θα έχει πρόσβαση σε κάτι διαφορετικό.
Όσο κι αν οι επιταγές της σημερινής εποχής είναι απέναντι σε κάθε είδους παραδοσιακή αξία που γνωρίσαμε και σίγουρα αντίθετες με τη χριστιανική θρησκεία, φαίνεται πως δεν μπορούν να ξεριζώσουν ορισμένα πράγματα μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Το πρώτο δείγμα η εν μέσω πανδημία προβολή του “Ανθρώπου του Θεού” για τη ζωή του αγίου Νεκταρίου. Τώρα έρχεται ο άγιος Παΐσιος και μέσα από αυτόν επίσης η σπουδαία μορφή του σύγχρονου Καππαδόκη πατέρα, αγίου Αρσενίου. Έχει αξία να διαβάσετε το βίο του για να δείτε το πόσα θαύματα είχε κάνει εν ζωή ο άγιος Αρσένιος ώστε τον σέβονταν ακόμη κι οι Τούρκοι.
Οι πολλοί ίσως εντυπωσιάστηκαν από αυτό που είδαν, αλλά όσοι έχουμε δει προηγούμενες δουλειές του σεναριογράφου Γιώργου Τσιάκκα και του σκηνοθέτη Στάμου Τσάμη, μόνο έκπληξη δεν αισθανθήκαμε. Ξέραμε από πριν ότι θα δούμε το καλύτερο.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή τους χρωστούσε καθώς τρία χρόνια νωρίτερα αναγκάστηκαν να ολοκληρώσουν νωρίτερα λόγω οικονομικών δεδομένων του σταθμού την τηλεοπτική σειρά “Μπλε”, μια εξαιρετική παραγωγή, εκεί όπου πρωτοείδαμε τον Αρη Σερβετάλη ως τον μυστηριώδη Αγιορείτη ασκητή.
Όσο για το καστ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανέναν. Όλοι είναι άψογοι στο ρόλο τους κι αυτό είναι σήμα κατατεθέν στις σειρές που υπογράφει ο Τσιάκκας.
Όταν είδα το “Μπλε” και του παραπονέθηκα, όπως χιλιάδες άλλοι Ελλαδίτες που είδαμε τη σειρά μέσω youtube και της πλατφόρμας του Alpha Κύπρου, μου είχε απαντήσει πως ο κύκλος τελείωσε και ότι πάμε για άλλα. Όπως αποδεικνύεται πιο ωραία και πιο μεγάλα.
Η ιστορία ξαναζωντανεύει μπροστά και είδαμε ήδη στο πρώτο επεισόδιο σημεία από σκέψεις και διηγήσεις. Βλέποντας τη γιαγιά του αγίου Παϊσίου να αποχαιρετά στο μνήμα τους γονείς της, θυμήθηκα πόσες φορές αναρωτήθηκα που να είναι οι τάφοι των προγόνων του πατέρα μου στην Αττάλεια. Πώς 100 χρόνια τώρα δεν τους έκανε κανείς ούτε ένα τρισάγιο. Ότι εκεί είναι θαμμένες όλες μας οι ρίζες.
Επίσης ήταν οι εικόνες και τα λατρευτικά βιβλία που οι Μικρασιάτες προπαππούδες και προγιαγιάδες μας έσωσαν πριν από όλα για να μην τα βρουν οι Τούρκοι.
Ο Τσιάκκας μέσα από τα κείμενα στις σειρές του βρίσκει πάντα τον τρόπο με απλό ύφος να περνά καίρια ερωτήματα όπως αυτό που ακούσαμε να λέει ο Φαρασιώτης “Κι εδώ τι είναι; Ελλάδα δεν είναι;”.
Στο σκοτεινό υπόγειο της ελληνικής τηλεόρασης ρίχνουν άπλετο φως οι άγιοι Αρσένιος και Παΐσιος μέσα από το χέρι του Τσιάκκα, τη σκηνοθετική ματιά του Τσάμη και τις σπουδαίες ερμηνείες ηθοποιών όπως ο Τσακίρογλου, η Παυλίδου, η Σμυρναίου. Κι αυτοί που βρίσκονται στο υπόγειο, όχι μόνο δεν τυφλώνονται αλλά ζητούν περισσότερο.
ΥΓ: Αν ο άγιος Παΐσιος σας προσέφερε ψυχική ανάπαυση, τότε πρέπει οπωσδήποτε να δείτε τις σειρές “Μπλε”, “Βασιλική” και “Μίλα Μου” (θα τις βρείτε στο διαδίκτυο). Η τελευταία θα σας ταρακουνήσει όσο δεν πάει άλλο, αλλά και οι τρεις είναι εξαιρετικές, ποιοτικές και διδακτικές παραγωγές. Τελικά υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση.
ΥΓ1: Γιώργο και Στάμο περιμένουμε ακόμη περισσότερα τώρα.