Αλέξης Αλεξάνδρου
Μπορεί να είσαι ανάμεσα σε κόσμο και να νιώθεις αφόρητη μοναξιά. Και μπορεί να είσαι μόνος μα να νιώθεις γεμάτος, πλήρης, χαρούμενος, ευτυχισμένος. Τι μας λείπει κι έχουμε λύπη; Τι δεν έχουμε και θλιβόμαστε; Νομίζω μας λείπει η επαφή, η στοργή, η αληθινή κοινωνία με τον άλλο άνθρωπο. Μα πιο πολύ μας λείπει εκείνος ο αόρατος Άλλος, ο Θεός.
Πολλές φορές σκέφτομαι αυτούς τους αγωνιστές, τους ασκητές των βουνών και των ψυχών. Μόνοι, χωρίς ανθρώπινη παρηγοριά, χωρίς ανέσεις, με πολλές στερήσεις κι όμως τα πρόσωπα τους λάμπουν. Οι μορφές τους γαλήνιες, ειρηνικές, χαρούμενες. Πρόσωπα φωτεινά με μια χαρά άλλου κόσμου, μια χαρά αλλιώτικη που ξεπερνά τον αγχωμένο άνθρωπο του κόσμου.
Τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουμε εμείς; Ένα κομποσχοίνι, μια θάλασσα, μια εικονίτσα, ένα εκκλησάκι, ένας ουρανός κι ένας αισθητός Θεός κι όλα παραπέμπουν σε παράδεισο. Χαρά, αγάπη, ειρήνη, προσευχή, ησυχία. Που καιρός για θλίψη, που να υπάρξει χώρος για μοναξιά οταν η καρδιά είναι μια μεγάλη αγκαλιά, γεμάτη αγάπη, φως, Χριστό.
Τελικά νομίζω η μοναξιά ή η χαρά βρίσκεται μέσα μας, όχι στην απουσία ανθρώπων δίπλα μας. Νομίζω πως αυτό που μας λείπει πολύ και δεν το αναζητήσαμε ακόμη είναι ο Θεός και η σύνδεση μαζί Του.