π. Διονύσιος Ταμπάκης
Σε ένα μοναστήρι της Πελοποννήσου, πριν λίγο καιρό, είχε φιλοξενήσει η Γερόντισσα Μ. μία ηλικιωμένη ασθενή μοναχική Κυρία.
Μαζί με τις άλλες αρρώστιες που είχε η γριούλα είχε πάθει και άνοια και το μυαλό της είχε πλέον κολλήσει στο τραγούδι «Αν είσαι κι αν δεν είσαι του Δήμαρχου παιδί».
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ κάθε λίγο «Αν είσαι και δεν είσαι του Δήμαρχου παιδί». Το είχαν μάθει το τραγούδι μέχρι και οι γάτοι της Μονής.
Ήθελε η Καλόγρια να κάμει τον κανόνα της το μεσονύκτιο, άρχιζε το «Άγιος ο Θεός…» «του Δήμαρχου παιδί» δίπλα από το κελί της.
Πήγαινε για τον εσπερινό «του Δήμαρχου παιδί» κ.ο.κ. Θα είχε αγιάσει ο Δήμαρχος με τόσες μνημονεύσεις.
Έπειτα από λίγο σαν δεν άντεξε η Γερόντισσα πήγε στο δωμάτιό της
-Ευλογημένη ψυχή ,να μάθουμε και ένα άλλο τραγούδι;
–Ποιο;
-«Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με…» και επανελάμβανε τραγουδιστά η Καλόγρια μέχρι που το εμπέδωσε καλά η γριούλα.
Έτσι όλη την ημέρα έλεγε κελαϊδιστά την ευχή και αγιαζότανε και εκείνη και ο τόπος μα και όσοι την ακούγανε.
Δεν πέρασαν τρείς ημέρες και αναφωνώντας ετούτη την γλυκιά ευχή πέταξε η ψυχή της εις τα ουράνια στον Ουράνιο Δήμαρχο και στον Δήμο των σεσωσμένων παιδιών του καλού μας Θεού.
