Ρώτησαν ένα γνωστό πνευματικό πάτερα στη Ρωσία πώς έκανε τη Θεία Λειτουργία στη φυλακή, όπου πέρασε πολλά χρόνια.
Ο γέροντας απάντησε:
-«Πολλοί ιερείς ήξεραν απ’ έξω το κείμενο της Λειτουργίας. Ψωμί, αν και μη σταρένιο, μπορούσαμε να βρούμε χωρίς δυσκολία. Μπορούσαμε να υποκαταστήσουμε το κρασί με χυμό από ξινόμουρα. Κι αντί Αγίας Τραπέζης με λείψανα μάρτυρος (πάνω στην οποία σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας πρέπει να τελούμε τη Λειτουργία), παίρναμε τον πιο ευρύστερνο απο τους αδελφούς μας, τους φυλακισμένους ιερείς. Γδυνόνταν ως τη ζώνη, ξάπλωνε και στο στήθος του τελούσαμε την Λειτουργία. Στο στρατόπεδο όλοι ήταν μάρτυρες και κάθε στιγμή μπορούσαν να πεθάνουν για τον Χριστό».
-«Παππούλη, και πως αγιάζατε το νερό την ημέρα των Θεοφανείων; Αφού οι ευχές τού καθαγιασμού των υδάτων διαβάζονται μια φορά τον χρόνο και είναι πολύ εκτενείς».
-«Μα δε χρειαζόνταν να θυμόμαστε αυτές τις ευχές. Αν έστω και σ’ ένα μέρος της οικουμένης σε ορθόδοξο ναό τελεστεί η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού, χάρη στις ευχές τής Αγίας Εκκλησίας «των υδάτων αγιάζεται η φύσις», όλο το νερό στον κόσμο γίνεται αγιασμένο και ιερό. Και όπως κάθε αγιασμός δεν χαλάει για πολλά χρόνια».
Οι ειδικοί στην αντιθρησκευτική προπαγάνδα, πολύ πρόσφατα, ισχυρίζονταν ότι ο αγιασμός δεν χαλάει για χρόνια, διότι οι ιερείς βάζουν κρυφά στα δοχεία ράβδους από ασήμι, νομίσματα, σταυρούς.
Με αυτή την αφορμή, οι ευφυολόγοι της Εκκλησίας σκέφτηκαν αυτό το αίνιγμα: «Πόσα ιόντα αργύρου περιέχονται σ’ ένα λίτρο αγιασμού, αν η ακολουθία τελέστηκε σε μία τρύπα σκαμμένη στον πάγο καταμεσής του Βόλγα, σε μέρος όπου το πλάτος τού ποταμού φτάνει το ένα χιλιόμετρο, το βάθος τα εφτά μέτρα, η ταχύτητα ροής τα πέντε χλμ/ώρα και ο σταυρός που χρησιμοποίησε ο παππούλης του χωριού ήταν, λόγω φτώχειας, ξύλινος;»
Από το βιβλίο του αρχ.Τύχωνος Σεβκούνωφ «Σχεδόν ‘Αγιοι»Εκδ.»Εν Πλω»
