Νεκτάριος Δαπέργολας – Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
«Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω…Ὑψηλὸς ἦν, καὶ αὕτη ταπεινή. Ἀκήρατος ἦν, ἀνώλεθρος ἡ οὐσία, ἄφθαρτος ἦν ἡ φύσις, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὢν, ὑπερβαίνων ἀγγέλους, ἀνώτερος τῶν ἄνω δυνάμεων, νικῶν λογισμὸν, ὑπερβαίνων διάνοιαν, ὀφθῆναι μὴ δυνάμενος, πιστευθῆναι δὲ μόνον. Ἄγγελοι ἔβλεπον καὶ ἔτρεμον, τὰ Χερουβὶμ τὰς πτέρυγας ἐπέβαλλον, πάντα ἐν φόβῳ. Ἐπέβλεπεν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐποίει αὐτὴν τρέμειν· ἠπείλει τῇ θαλάσσῃ καὶ ἐξήραινεν αὐτήν. Πῶς εἴπω; Πῶς παραστήσω; Ἡ μεγαλωσύνη αὐτοῦ πέρας οὐκ ἔχει, ἡ σοφία αὐτοῦ ἀριθμὸν οὐκ ἔχει, τὰ κρίματα αὐτοῦ ἀνεξιχνίαστα, αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἀνεξερεύνητοι…
Ἀλλ’, ὅπερ ἔλεγον, ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης. Καὶ ἄνθρωπος μέν, ἐὰν ἐπιθυμήσῃ πόρνης καταδικάζεται, Θεός δὲ πόρνης ἐπιθυμεῖ; Καὶ πάνυ. Πάλιν ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα γένηται πόρνος· Θεὸς δὲ ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα τὴν πόρνην παρθένον ἐργάσηται. Καὶ τί; Ἵνα γένηται νυμφίος. Οὐ πέμπει πρὸς αὐτὴν οὐδένα τῶν δούλων, οὐ πέμπει ἀρχάγγελον, οὐ πέμπει τὰ Χερουβίμ, οὐ πέμπει τὰ Σεραφίμ· ἀλλ᾿ αὐτὸς παραγίνεται ὁ ἐρῶν.
Ἐπεθύμησε πόρνης· καὶ τί ποιεῖ; Ἐπειδὴ αὐτὴ οὐκ ἠδύνατο ἀναβῆναι ἄνω, αὐτὸς κατέβη κάτω. Πρὸς τὴν πόρνην ἔρχεται καὶ οὐκ αἰσχύνεται. Καὶ πῶς ἔρχεται; Οὐ γυμνῇ τῇ οὐσίᾳ, ἀλλὰ γίνεται, ὅπερ ἦν ἡ πόρνη, οὐ τῇ γνώμῃ, ἀλλὰ τῇ φύσει. Ἵνα μὴ ἰδοῦσα αὐτὸν πτοηθῇ, ἵνα μὴ ἀποπηδήσῃ, ἵνα μὴ φύγῃ. Ἔρχεται πρὸς τὴν πόρνην καὶ γίνεται ἄνθρωπος. Εἰς μήτραν κυοφορεῖται καί αὔξεται κατὰ μικρὸν καὶ μίγνυται ἀνθρώποις· καίτοι εὑρίσκει αὐτὴν ἐλκῶν γέμουσαν, ἐκτεθηριωμένην, ὑπὸ δαιμόνων πεφορτισμένην… Καὶ τί ποιεῖ; Λαμβάνει αὐτήν, ἀρμόζεται αὐτήν…Ὤ Νυμφίου καλλωπίζοντος ἀμορφίαν νύμφης!» (Ιωάννης Χρυσοστόμος)
Καί ποιόν νά φοβηθοῦμε δηλαδή ἐμεῖς τώρα; Ποιόν ἀντίχριστο τύραννο, ποιούς διεστραμμένους βασανιστές, ποιά ζοφοπνεμένη συμμορία, ποιές ἄθλιες πολιτικές μαριονέτες καί ποιά ρασοφόρα ἀνδρείκελα; Καί ἀπό ποιές ἀπειλές νά τρομάξουμε, ἀπό ποιούς ἐκβιασμούς καί ποιούς διωγμούς; Γιά ποιά πρόστιμα νά μᾶς ποῦνε οἱ δείλαιοι, γιά ποιά κελιά, ποιά γκουλάγκ καί ποιά στρατόπεδα;
Τώρα ἐτέχθη Χριστός καί μηδείς φοβείσθω. Ἄς διαλυθοῦνε τώρα οἱ σκιές, ἄς σκορπίσουν μαζί μέ τίς καταχνιές ὅλοι οἱ φόβοι. Σήμερα ἕνας χαροποιός λυγμός, λυτήριος τῆς θλίψης, καταυγάζει πυρεμφορούμενος τά σύμπαντα. Ἡ νερτέρα χθών νῦν ἐπικράνθη καί ἐνεπαίχθη. Γιατί πίστευε βέβαια πώς εἶναι κραταιά καί πανσθενής. Μά τώρα ἡ εξουσία της ἀποδείχτηκε φενάκη.
Χριστούγεννα. Ἐδῶ καί πολύ καιρό βουλιάζουμε στό σκότος. Ὅμως θαρσεῖτε, ὅτι ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο. Θαρσεῖτε, ὅτι φαέθοντες δρόμοι ἀνεφάνησαν ἄφνω ἐκ τοῦ σκότους. Χριστός ἐτέχθη καί διεσκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ. Καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες Αὐτόν. Ἐπειδή ἐν τῇ σκοτίᾳ τό φῶς ἐτέχθη καί τό φως ἀρρήτως φαῖνον τό σκότος μετήλλαξεν. Ποιός νά φοβηθεί τώρα πιά τή Νύχτα;
Χριστούγεννα. Σήμερον ἐγεννήθη ὁ πρό τῶν αἰώνων. Πόρνης ἐπεθύμησε καί αὐτός παραγίνεται ὁ ἐρῶν. Καταφτάνει αὐτός ὁ ἴδιος. Ὁ ἴδιος ὁ ἐρωτευμένος. Καί μίγνυται βροτοῖς, αὐτός γεγώς ἀγχίβροτος, ἵνα τήν πόρνην ἀγχίθεον ἀναδείξῃ. Τί ἄλλο νά πεῖ κανείς; Ὅλα τά ὑπόλοιπα φαντάζουν κενά καί ἀνούσια. Ἄτοπη καί ἡ θλίψη μας, ἀβάσιμοι καί οἱ φόβοι μας γιά ὅσα ζοῦμε καί γιά ὅσα ἀκόμη θά ζήσουμε.
Ὅσα καί ἄν ζήσουμε ἄλλωστε, ὅποιον διωγμό καί ἄν ὑποστοῦμε, ἐμεῖς θά ἔχουμε Ἐκεῖνον μαζί μας. Ἐκεῖνον πού μᾶς τό ξεκαθάρισε πώς «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν». Ὅμως θαρσεῖτε, ὅτι Ἐκεῖνος νενίκηκεν τόν κόσμον. Ἐμεῖς, ὅσο καί ἄν κλυδωνιστοῦμε, τόν τελικό Νικητή τόν γνωρίζουμε. Ἀρκεῖ νά μείνουμε κοντά Του καί νά μήν πάψουμε νά τόν ὁμολογοῦμε μέ παρρησία. Τί ἔχουμε νά φοβηθοῦμε ἄραγε μετά;
Θαρσεῖτε τοῖνυν. Σήμερον τίκτεται ὁ Ὤν!