Καθώς οἱ ἄνθρωποι τελειοποιήθηκαν στό κακό, πολύ σύντομα ἔμοιασαν στούς δαίμονες. […] Ἡ σοφία κι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔβαλαν ἕνα ὅριο –τή σαρκική τραχύτητα τοῦ ἀνθρώπινου σώματος– ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους πού ἐξορίστηκαν ἀπό τόν παράδεισο καί στά πνεύματα, πού ἐξορίστηκαν ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ. […]
Ὅταν οἱ ψυχές μας ἀποχωρίζονται ἀπό τό σῶμα μέ τόν φυσικό θάνατο, ξαναμπαίνουμε στήν κατάσταση καί στόν κόσμο τῶν πνευμάτων. Τότε γίνεται σαφές πώς γιά τήν ἀσφαλή εἴσοδο στόν κόσμο αὐτόν, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἔγκαιρη διδασκαλία τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Γιά τή μελέτη αὐτή μᾶς δίδεται κάποιος χρόνος, πού τόν ὁρίζει ὁ Θεός γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά νά περιπλανηθεῖ στή γῆ. Τό ταξίδι αὐτό ὀνομάζεται ἀνθρώπινη ζωή. […]
Οἱ σωματικές αἰσθήσεις μας λειτουργοῦν κατά κάποιο τρόπο σάν πόρτες, σάν πύλες εἰσόδου στά ἐνδότερα, ἐκεῖ πού ἑδρεύει ἡ ψυχή. Οἱ πύλες αὐτές ἀνοίγουν καί κλείνουν μέ τή θέληση τοῦ Θεοῦ. Στόν ἄνθρωπο τῆς πτώσης οἱ πύλες αὐτές παραμένουν πάντα κλειστές, σφραγισμένες. Κι αὐτό ἔγινε μέ πολλή σοφία καί εὐσπλαχνία, ὥστε νά μή δυνηθοῦν νά εἰσχωρήσουν καί νά μᾶς καταστρέψουν οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροί μας, τά πονηρά πνεύματα. Τό μέτρο αὐτό εἶναι ἀκόμα πιό ἀναγκαῖο ἐπειδή μετά τήν πτώση ζοῦμε στόν χῶρο κυριαρχίας τῶν κακῶν πνευμάτων. Εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπ’ αὐτά, αἰχμάλωτοί τους. Ἀνίκανοι νά εἰσχωρήσουν μέσα μας, μᾶς γνέφουν ἀπ’ ἔξω καί μᾶς προβάλλουν διάφορες ἁμαρτωλές σκέψεις καί ὁράματα. Ἔτσι προσελκύουν τίς ἀφελεῖς καί εὔπιστες ψυχές σέ ἐπικοινωνία μαζί τους. Ἀπαγορεύεται νά παραμερίσει ὁ ἄνθρωπος τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, νά χρησιμοποιήσει τή δική του δύναμη, μέ τήν ἀνοχή καί τό θέλημά Του, καί ν’ ἀνοίξει τίς αἰσθήσεις του σέ ἀπευθείας ἐπικοινωνία μέ τά πνεύματα. Αὐτό ὅμως γίνεται.
Εἶναι πρόδηλο πώς ὅταν χρησιμοποιοῦμε μόνο τίς δικές μας ἐμπνεύσεις, μποροῦμε νά κατορθώσουμε τήν ἐπικοινωνία μόνο μέ τά πονηρά πνεύματα. Δέν εἶναι στή φύση τῶν ἁγίων ἀγγέλων νά συμμετέχουν σέ γεγονότα πού δέν εἶναι σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν εὐαρεστοῦν στόν Θεό.
Τί εἶναι ἐκεῖνο πού προκαλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ἔρθουν σέ ἀνοιχτή ἐπικοινωνία μέ τά πνεύματα; Οἱ ἀπρόσεχτοι ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν χριστιανική ζωή κυριεύονται ἀπό περιέργεια, ἄγνοια καί ἀπιστία. Δέν ἀντιλαμβάνονται πώς ὅταν ἔρχονται σέ τέτοια ἐπικοινωνία, μποροῦν νά προκαλέσουν μεγάλη βλάβη στόν ἑαυτό τους. Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν παραδοθεῖ στήν ἁμαρτία κι ἔχουν ἀποχωριστεῖ τόν Θεό, προσέρχονται σέ τέτοια ἐπικοινωνία μέ τά πιό διεφθαρμένα κίνητρα καί τίς πιό πονηρές προθέσεις.
Ἐκεῖνα πού μᾶς συμβαίνουν σύμφωνα μέ τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντα γεμάτα μέ μέγιστη σοφία καί καλοσύνη. Γίνονται ἀπό κάποια πραγματική ἀνάγκη καί γιά οὐσιαστικό ὄφελός μας, ὄχι γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς περιέργειάς μας ἤ γιά κάποιον ἄλλο λόγο, ἀσήμαντο κι ἀνάξιο γιά τόν Θεό. Γι’ αὐτό κι ἡ κανονική τάξη καί ροή τῶν πραγμάτων σπάνια διακόπτεται. Πολύ σπάνια ἐπιτρέπεται στόν ἄνθρωπο νά δεῖ πνεύματα μέ αἰσθητό τρόπο. Ὁ Θεός εὐαρεστεῖται ὅταν ὁ δοῦλος Του παραμένει ἐνώπιόν Του μέ διαρκή φόβο, ἀπροϋπόθετη ὑποταγή καί ἀφοσίωση στό πανάγιο θέλημά Του. Ὁποιαδήποτε παραβίαση τῆς σχέσης αὐτῆς δυσαρεστεῖ τόν Θεό καί μᾶς τοποθετεῖ κάτω ἀπό τή σφραγίδα τῆς ὀργῆς Του. Ἐκεῖνοι πού τολμοῦν νά βαδίσουν ἀπρόσεχτα ἐνάντια στήν τάξη αὐτή πού θέσπισε ὁ Θεός, πού προσπαθοῦν νά εἰσχωρήσουν σέ πράγματα πού ὁ Θεός κρατάει κρυμμένα ἀπό μᾶς, ἐκπειράζουν τόν Θεό κι ἀπομακρύνονται ἀπό τό πρόσωπό Του στό σκότος τό ἐξώτερο, ἐκεῖ πού δέν φωτίζει τό φῶς τοῦ Θεοῦ.
(Ἀπό τό βιβλίο «Τά Πνεύματα» τοῦ ὁσίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ἐκδόσεις Πέτρου Μπότση, σ.38-44)