Με τη βιομηχανική επανάσταση
μας έπεισαν πως αν θέλουμε να ζήσουμε “σωστά”
θα έπρεπε να στριμωχτούμε στις πόλεις.
Ήταν πολύ απλό. Λίγη διαφήμιση, λίγη πλύση εγκεφάλου.
Κι έτσι η γενιά των boomers* άφησε ανεκμετάλλευτους
τους πραγματικούς πόρους πλουτισμού και αυτάρκειας
για να μαζευτούν στα γραφεία, στα τσιμέντα και στο καυσαέριο.
Στις φυλακές που λέγονται “πόλεις”.
Αφήσανε τα δεκάδες στρέμματα του παππού (αγρός, τουρισμός κλπ)
για ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικά με μπαλκονάκι φυλακής,
δίπλα από τον γείτονα που δεν λέει καλημέρα.
Τους έπεισαν πως το συσκευασμένο από την Αργεντινή
είναι καλύτερο από αυτό που παράγεις εσύ με τα χέρια σου.
Πως το μοσχαρίσιο από τη Γερμανία
είναι καλύτερο από αυτό που τρέφεται μπροστά σου με χορταράκι.
Κι όλα αυτά για μερικά κομμάτια χαρτί.
Χρήμα. Λεφτά. Πλαστές, δανεικές περιουσίες.
Θα έπρεπε να δουλεύεις όλη μέρα,
ώστε να δικαιούσαι δυο εβδομάδες διακοπές το χρόνο στη φύση.
Δηλαδή εκεί που ήσουν συνέχεια νωρίτερα.
Ήλιος. Καθαρό οξυγόνο. Πράσινο. Ότι πιο κοντινό σε παράδεισο.
Τους έπεισαν πως η ζωή στα χωριά ήταν άθλια,
γιατί υπήρχε πείνα.
Όμως αυτή η πείνα ήταν τεχνητή. Πόλεμοι. Εμφύλιοι.
Όπου υπάρχει γη, νερό, λίγοι σπόροι και μερικά ζωντανά
δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πείνα.
Και στο κάτω κάτω τι θα πει “πείνα”;
Να μην τρως κρέατα κάθε μέρα γεμάτα τοξίνες;
Να τρως μια φορά τη μέρα αντί για 5 γεύματα;
Αυτά τα κάνουν σήμερα οι έξυπνοι έτσι κι αλλιώς
και λέγονται “μυστικά μακροζωίας”.
Δημιουργήσανε ανθρώπους που έμαθαν να κερδίζουν λεφτά
αλλά δεν έμαθαν ποτέ να επιβιώνουν μόνοι τους.
Έπειτα ήρθαν οι γενιές που γεννήθηκαν μέσα σ’ αυτό το σπήλαιο του Πλάτωνα.
Γεννήθηκαν μέσα στις φυλακές πάχυνσης, στον Κόσμο της Ευκολίας,
ακριβώς όπως τα κοτοπουλάκια γεννιούνται στο εργοστάσιο εκτροφής.
Όλη μέρα τρώνε και κουτσουλάνε. Μαθαίνουν ένα πράγμα.
Να γεννάνε αυγά. Ξεχάσανε να ανοίγουν τα φτερά τους.
Ξεχάσανε να κυνηγάνε σκουληκάκια. Να βοσκάνε στα λιβάδια. Να επιβιώνουν.
Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που σήμερα δεν βλέπει κανείς την αλήθεια.
Δεν υπάρχει άλλη αλήθεια για κάποιους.
Δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό τους άλλες λύσεις.
Δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους έξω από τη φυλακή.
Έχουν συνηθίσει τον καλό και τον κακό μπάτσο στο κεφάλι τους.
Ο καλός τα ταΐζει και ο κακός τα σφάζει. Και κάθε φορά άλλος υπάλληλος.
Σήμερα ο κακός μπάτσος μας στριμώχνει
ώστε να μάθουμε τις “νέες τεχνολογίες” του εργοστασίου.
Και αύριο θα έρθει ο καλός μπάτσος, του ιδίου επιχειρηματία
ώστε να δούμε την αλλαγή προς το καλύτερο. Αλλά όχι για εμάς. Για εκείνον.
Δεν βλέπουμε πως το ζήτημα είναι απλό.
Πολύ απλό!
“Δεν υπάρχει φυλακή”. “Δεν υπάρχει εργοστάσιο”.
Υπάρχει μονάχα ένα καταθλιπτικό και απάνθρωπο Μάτριξ.
Ένας κόσμος που έχουν επινοήσει “κάποιοι”.
Αν αποφασίσεις και βγεις από μέσα απλά “έχεις χαθεί”.
Σκέψου, πως τα σχέδια τους για την Τεχνολογική Επανάσταση
είναι να σε βάλουν μέσα σε μια Εικονική Φυλακή! Φυλακή μέσα σε φυλακή!
Αλλά ας το αναλύσουμε άλλη φορά αυτό.
Στη φωτό βλέπετε παραδοσιακούς σπόρους.
Αυτοί οι σπόροι είναι ο νέος χρυσός κόντρα στο υβριδικό Μάτριξ.
Τους συλλέγω για να κάνω το αυτονόητο.
Να σώσω είδη προς εξαφάνιση και να θρέψω τους δικούς μου σωστά.
Όποιος έχει παραδοσιακούς σπόρους να ανταλλάξουμε…
*(οι γενηθέντες από 1946 -1964)