Μέσα στή ζοφερή πραγματικότητα πού βιώνουμε τά τελευταῖα χρόνια, ἔρχεται νά προστεθεῖ καί ἡ ἐπίσκεψη στή χώρα μας, τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ καί ἡγέτη τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κίνησης, Πάπα Φραγκίσκου.
Ὁ θεσμός τοῦ παπισμοῦ προκαλεῖ ἀποστροφή σέ κάθε ὀρθόδοξη συνείδηση, ἀφοῦ ἔχει συνδεθεῖ μέ ποταμούς μαρτυρικοῦ αἵματος πού χύθηκαν γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τή φοβερή πλάνη τῶν Λατίνων, σέ πολλά μέρη τῆς γῆς.
Ἀποστροφή ὅμως δημιουργεῖται καί σέ κάθε ἑλληνική ψυχή ὅταν θυμᾶται τό σκοτεινό ρόλο πού διεδραμάτισε ὁ ὑπερφίαλος μισελληνικός παπισμός ἐναντίον τοῦ Γένους μας, ἀπό τήν ἐποχή τῶν σταυροφοριῶν, ἔπειτα μέ τήν ἀρνητική στάση του στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί στή μικρασιατική καταστροφή, κατόπιν διά τοῦ ἐπιθετικοῦ οὐνίτικου προσηλυτισμοῦ στά Ἑπτάνησα καί τά Δωδεκάνησα, ἀλλά καί στή συνέχεια μέ τή στήριξη τῶν ἐχθρικῶν πρός ἐμᾶς δυνάμεων τοῦ Ἄξονα κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ἡ ἀπόδοση τιμῶν σέ ἕνα θεσμό διαχρονικά πολέμιο τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα, συνιστᾶ πρόκληση καί προσβολή γιά κάθε ἑλληνορθόδοξη ψυχή, ἰδιαίτερα γιά τούς Ἁγίους πού μᾶς διεφύλαξαν μέ αὐτοθυσία ἀπό τίς παπικές αἱρέσεις.
Ὅταν, μάλιστα, αὐτός ὁ θεσμός συμπίπτει μέ ἕνα πρόσωπο πού ἔχει ὑπερβεῖ κάθε ὅριο ὑποταγῆς σέ νεοταξικές ἀντιλήψεις, ὅπως ὁ κ. Φραγκίσκος Μπεργκόλιο, ὁ ὑπέρμαχος τῆς παγκοσμιοποίησης καί κάθε κοσμικῆς ἀντίληψης, πού ἐπιβάλλεται στανικά στό πλανητικό χωριό μας, ἡ πρόκληση εἶναι πολύ μεγαλύτερη.
Σεβόμαστε ἀπόλυτα τούς ἀνθρώπους πού εἶναι μέλη τῆς ρωμαιοκαθολικῆς κοινότητας, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων ὑποφέρουν βιώνοντας τίς ἀντιφάσεις τοῦ «ἀλάθητου» ἡγέτη τους καί τίς κραυγαλέες ἐκπτώσεις του ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες. Ἄν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική ἡγεσία ἐνδιαφερόταν γιά αὐτούς τούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους, ὅσο ἐνδιαφέρεται γιά τούς μάταιους διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους, θά μποροῦσαν πιό εὔκολα νά κατανοήσουν τή χαώδη διαφορά τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης ἀπό τά λατινικά πιστεύματα καί νά γίνουν τίμια Μέλη τῆς Ἀληθινῆς καί Μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ἐκφρἀζει τή λύπη της καὶ τή διαμαρτυρία της γι’ αὐτήν τήν ἐπίσκεψη πού βαραίνει μέ τή σκιά της τόν ἤδη πληγωμένο ἑλληνικό λαὸ. Οἱ Ἕλληνες στήν καθημερινότητά τους ὑφίστανται πιέσεις ἐξ αἰτίας τῆς τυραννίας τῶν μνημονίων, τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἀνεργίας ἀπό τή μιά, κι’ ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τά αὐστηρά ὑγειονομικά μέτρα πού τούς περιορίζουν καί τούς στεροῦν στοιχειώδεις ἐλευθερίες. Ἀσφαλῶς οἱ ἀσφυκτικές αὐτές συνθῆκες δέν βρίσκουν διέξοδο μέ τήν παρουσία τοῦ Πάπα, πού ὑπενθυμίζει σέ ὅλους μας τό πνεῦμα τῆς ἀνελευθερίας καί τῆς πολλαπλῆς τυραννικῆς αὐθεντίας πού βιώνουμε.
Παρακαλοῦμε τούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν κλῆρο καί τόν λαό μας νά δείξουν μέ τή στάση τους ὅτι δέν θέλουν κανενὸς εἴδους κοινωνία μ’ αὐτόν πού ἐκφράζει καί προωθεῖ τόν θρησκευτικό ὁλοκληρωτισμό. Μ’ αὐτόν, ὁ ὁποῖος, ὅπως γράφει ὁ Ντοστογιέφσκυ, ὑπέκυψε στόν τρίτο πειρασμό τοῦ Χριστοῦ – «πάντα σοι δώσω ἄν πεσὼν προσκυνήσεις μοι»-, καὶ ὁ ὁποῖος μέ τό «ἀλάθητό» του δυναστεύει τούς πιστούς τῆς Δυτικῆς «ἐκκλησίας». Δυστυχῶς οἱ λεγόμενοι Διάλογοι ὀρθοδόξων καί παπικῶν, ἐδῶ καὶ χρόνια, δέν ἔχουν πλέον ἀντικείμενο τά θέματα πίστεως, ἀλλά τήν ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ πρωτείου. Ἡ ὑποχωρητικότητά μας ἐκλαμβάνεται ἀρχικά ἀπό τόν Πάπα ὡς ἐξοικείωση τοῦ λαοῦ μας μέ τήν ἐδῶ παρουσία του, στή συνέχεια ὡς διάθεση συμφιλιώσεως καί τέλος ὡς ἕνα σκαλοπάτι πού ὁδηγεῖ στή σταδιακή ὑποταγή στήν παπική αὐθεντία.
Θά πρέπει νἀ σταθοῦμε ὅλοι ὑπεύθυνα ἀπέναντι στήν παπική πρόκληση. Ἡ κυβέρνηση, οὕτως ἤ ἄλλως ταγμένη σέ ἕνα σαφῆ ἀντορθόδοξο προσανατολισμό, ἄς ὑποδεχθῇ τόν Πάπα ὡς ἀρχηγό τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Ἐμεῖς ἄς ἀντιπαρέλθουμε μέ ἀδιαφορία τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἔχοντας τό βλέμμα μας στραμμένο στήν Ὀρθοδοξία μας, τήν μοναδική ἐλπίδα γιά μᾶς καί ὅλο τόν κόσμο.
