Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν
Όταν πρωτοπήγα στο σχολείο στην πόλη Ροστόβ, στον ποταμό Ντόν – θυμάμαι ότι στο δρόμο μου περνούσε ένα αστραφτερό σήμα της Ένωσης των Αθεϊστών Αγωνιστών – οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν, με την παρότρυνση των μελών της Komsomol, επειδή συνόδευα τη μητέρα μου στην τελευταία εκκλησία που απέμενε στην πόλη, και μου άρπαξαν το σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου.
Αργότερα θυμάμαι την εξήγηση που έδιναν μερικοί γέροι για τις μεγάλες συμφορές που είχαν πέσει στη Ρωσία: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά» .
Από τότε πέρασα 50 ολόκληρα χρόνια μελετώντας την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης.
Έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες κι έχω συνεισφέρει με οκτώ δικά μου βιβλία στην προσπάθεια να ξεκαθαριστούν τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η μεγάλη αυτή εξέγερση.
Αλλά αν μου ζητούσε κάποιος να διατυπώσω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται τη βασική αιτία της καταστροφικής αυτής Επανάστασης, που εξολόθρευσε 60 περίπου εκατομμύρια συμπατριωτών μου, δεν θα έβρισκα φράση πιο ταιριαστή από εκείνη: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Ο ξεπεσμός της ανθρώπινης συνείδησης, που στερήθηκε τη θεία της διάσταση, είναι ένας από τους πιο αποφασιστικότερους παράγοντες όλων των μεγάλων εγκλημάτων αυτού του αιώνα.
Όλες οι προσπάθειες να βρούμε διέξοδο από τις σημερινές συμφορές της ανθρωπότητας θα είναι μάταιες, όσο δεν αποπροσανατολίζουμε τη Συνείδησή μας, με Μετάνοια, προς τον Δημιουργό του Κόσμου.
Το νόημα της ζωής δε συνίσταται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας αλλά στην αναζήτηση της πνευματικής καταδίωξης και ανάπτυξης. Ολόκληρη η ύπαρξή μας πάνω στη Γη δεν είναι παρά μία παροδική, μεταβατική φάση προς κάτι υψηλότερο.
Ένα σκαλί της σκάλας. Μόνοι τους οι υλικοί νόμοι δεν μπορούν να εξηγήσουν τη Ζωή, ούτε να της δώσουν νόημα και κατεύθυνση.
Απέναντι στις φρούδες ελπίδες των δύο περασμένων αιώνων δεν έχουμε να αντιτάξουμε παρά μόνο τούτο: μία αποφασισμένη Αναζήτηση για να αγγίξουμε και πάλι το ζεστό χέρι του Θεού, το οποίο τόσο απερίσκεπτα απαρνηθήκαμε.
Μόνον έτσι μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τα λάθη αυτού του δυστυχισμένου 20ού αιώνα και να οδηγήσουμε τα χέρια μας σωστά ώστε να τα διορθώσουμε.
Ο κόσμος μας παρασύρεται σ’ έναν ανεμοστρόβιλο. Αλλά μόνον στις ώρες τέτοιων δοκιμασιών εκδηλώνονται και τα υψηλότερα χαρίσματα του Ανθρωπίνου Πνεύματος.