π. Σάββας Δημητρέας
Δύο ζωγράφοι είχαν αναλάβει κάποτε να φρεσκάρουν τις τοιχογραφίες μιας παλαιάς εκκλησίας. Είχαν ανέβει σε μία σκαλωσιά δώδεκα περίπου μέτρων και εργάζονταν εντατικά. Ο ένας από αυτούς σε μία στιγμή τόσο απορροφήθηκε από την τοιχογραφία που καθάριζε, ώστε στάθηκε και την θαύμαζε εκστατικά ώρα πολλή. Μάλιστα, για να την παρατηρήσει καλύτερα, έκανε ασυναίσθητα ένα βήμα προς τα πίσω. Έπειτα άλλο ένα. Μία ακόμη μικρή κίνηση και θα έπεφτε από το ύψος των 12 μέτρων κάτω. Στο σκληρό δάπεδο.
Εκείνη την στιγμή ο σύντροφος τον γύρισε και τον είδε. Παράλυσε από τον τρόμο. Σκέφθηκε να του φωνάξει. Αυτό όμως θα έκανε τον φίλο τον να κάμει απότομα λίγο πιο πίσω και να τσακιστεί. Να μη του μιλούσε; Και αυτό ισοδυναμούσε με θάνατο. Σαν αστραπή τότε του ήρθε μία σκέψη. Άρπαξε ένα σφουγγάρι, που ήταν μπροστά του βουτηγμένο σε βρώμικα νερά, και το πέταξε με ορμή στην τοιχογραφία που κοιτούσε ο σύντροφος του.
Το θαύμα έγινε. Ο ζωγράφος πετάχτηκε πρώτα προς τα εμπρός, για να προφυλάξει την τοιχογραφία. Και έπειτα, γεμάτος απορία αλλά και οργή, στράφηκε προς τον σύντροφό του. Και τότε εκείνος, ανακουφισμένος από την αγωνία που δοκίμασε, του εξήγησε: «Αυτή η πατσαβούρα σ’ έσωσε. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, να σε γλιτώσω από το θανατηφόρο πέσιμο».
Παρόμοια και εμείς, πολλές φορές γοητευόμαστε από μερικές φανταχτερές εικόνες του κόσμου. Μα όσο πιο πολύ «χαζεύουμε», τόσο κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Και φθάνουμε και στο χείλος του γκρεμού…
Επίγεια αγαθά, χρήματα και κτήματα, η «καριέρα» μας, η θεοποιημένη ομορφιά και υγεία μας, και άλλα πολλά, μας δελεάζουν με την απατηλή τους λάμψη και μας αποκοιμίζουν. Φουσκώνουν επικίνδυνα τον εγωισμό και την αυτάρκειά μας. Και έτσι αρχίζουμε να νομίζουμε, ότι το κέντρο του κόσμου είναι το εγώ μας. Ότι είμαστε παντοδύναμοι και παντογνώστες. Δεν έχουμε πια ανάγκη κανένα Θεό. Εμείς είμαστε oι «σωτήρες» του εαυτού μας! Αλίμονο! Τι ολέθριος ύπνος! Τι θανατηφόρα ασθένεια!…,
Όμως ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Και βλέπει πιο μακριά από εμάς. Και ξέρει, ότι έτσι όπως πάμε, θα φάμε τα μούτρα μας. Και γι’ αυτό, η αγάπη Του ενεργεί και τρώνε αυτές οι «εικόνες» την πατσαβούρα! Για να καταλάβουμε εμείς την ψευτιά τους και την ματαιότητα τους.Για να συνέλθουμε. Για να προσέξουμε. Για να μην πέσουμε. Για να μη χάσουμε την ισορροπία μας και την πνευματική μας ορθοστασία.
Μακάριος ο άνθρωπος, που, πίσω από «την πατσαβούρα», βλέπει την αγάπη του Θεού και την πατρική Του πρόνοια που «τα πάντα προς το συμφέρον του πλάσματος οικονομεί».
Και περισσότερο μακάριος, εκείνος, που γεμάτος ευγνωμοσύνη για την «πατσαβούρα», που του πέταξε στα μούτρα ο Θεός, σπεύδει να αλλάξει πορεία και παίρνει τα μάτια του από τις απατηλές εικόνες και τα είδωλα και τα προσηλώνει στο «εν, ου εστί χρεία»: στο Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.