Μια γυναίκα πήγε σε κάποιον γέροντα. Ο γέροντας – γκριζομάλλης, αδύναμος, κάθεται και σιωπά όλο και περισσότερο.
Τον ρωτάει:
– Πατέρα, εδώ, όλοι λένε: σύντομα θα έρθουν οι έσχατοι καιροί. Θα υπάρχει πείνα. Και σκέφτηκα: μήπως πρέπει να προμηθευτώ τρόφιμα; Έχω ένα μεγάλο κελάρι, θα έβαζα τα πάντα εκεί, για να περάσω μια δύσκολη στιγμή. Τι λες; Τι να ετοιμάσω;
– Λάδι, – απάντησε μετά βίας ο γέρος.
– Λάδι; – ξαφνιάστηκε η γυναίκα.
– Λάδι …
Η γυναίκα πάει στο σπίτι της και σκέφτεται: το λάδι είναι λάδι. Άρα πρέπει να γεμίσω ένα κελάρι γεμάτο λάδι; Μα γιατί μόνο λάδι;
Δεν μπορεί να καταλάβει, απλώς εκπλήσσεται. Και αφού ηρέμησε, ανέλαβε το νοικοκυριό του σπιτιού και κάπως τα ξέχασε όλα…
Πέρασαν από τότε τρία χρόνια. Η γυναίκα όμως άρχισε να ανησυχεί ξανά και να αναρωτιέται: «μα αν έχουν έρθει πραγματικά οι έσχατοι καιροί; Να τρέξω πάλι στον γέροντα!»
– Πατέρα, πες μου τι να κάνω, τι να αποθηκεύσω;
– Λάδι, – απαντά ήσυχα ο γέροντας.
«Πάλι λάδι! Πόσο από αυτό το λάδι χρειάζεται;»
Και τότε ξαφνικά – η καρδιά της γυναίκας άνοιξε, και κατάλαβε για ποιο λάδι μιλούσε ο γέροντας. Πηγαίνει στο σπίτι της και σκέφτεται τώρα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο: «Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, τι μας είπε να κάνουμε;
Συλλέξτε πνευματικό λάδι για να μην αδειάζετε, όπως εκείνες οι ανόητες παρθένες των οποίων οι λάμπες έσβησαν. Και το πνευματικό λάδι είναι η προσευχή, η συμπόνια, η συγχώρεση και η αγάπη.
Αυτό μου είπε ο γέροντας, αλλά δεν το κατάλαβα… »
Από τότε, ως καλή χριστιανή, άρχισα να προσεύχομαι θερμά, να μετανοώ και να συγχωρώ τους άλλους, συλλέγοντας πολύτιμες σταγόνες πνευματικού λαδιού στο δικό μου “κελάρι”…
