Κωνσταντίνος Βαθιώτης
Καθώς ολοκληρώνω το δεύτερο βιβλίο γι’ αυτήν την υγειοναζιστική κτηνωδία που ζούμε (τίτλος: “Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Τάσεις και αντιστάσεις μετά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό”), προσπάθησα να εμβαθύνω λίγο περισσότερο στον (συνορεύοντα με τον ολοκληρωτισμό) πατερναλισμό και τα είδη του.
Στη μονογραφία της σκληρής πατερναλίστριας Sarah Conly “Against Autonomy” εντόπισα μια αποκαλυπτική λογοτεχνική πρόταση:
“Ο Δωρητής” (The Giver). Δυστυχώς η ελληνική μετάφραση είναι εξαντλημένη.
Έτσι ξεκίνησα ένα ακόμη σαφάρι, προκειμένου να εντοπίσω το τελευταίο αντίτυπο που μπορεί να με περιμένει σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο (όπως είχε συμβεί με το δυστοπικό μυθιστόρημα της Μ. Σέλλεϋ “Ο τελευταίος άνθρωπος”). Ματαίως, δεν υπήρχε πουθενά.
Αρχίζω να ρωτώ διάφορους φίλους.
Δεν το έχει κανείς. Μόνο ένας γνωρίζει την ύπαρξη του βιβλίου, αλλά δεν το έχει διαβάσει. Είχε ωστόσο παρακολουθήσει την αντίστοιχη ταινία.
Μου τηλεφωνεί αγαπημένη φίλη, πολύ δυνατή φιλόλογος, την οποία προ ολίγων ημερών είχα ρωτήσει αν έχει το βιβλίο, λαμβάνοντας αρνητική απάντηση, και μου λέει:
Δεν θα το πιστέψεις: «ο Ζ. (σύζυγός της) μου είπε χθες καθώς συζητούσαμε ότι υπάρχει ένα μυθιστόρημα που πρέπει να το διαβάσει ο κοινός φίλος μας οπωσδήποτε. Το έχει γράψει η Λόις Λόουρι και λέγεται “Ο Δωρητής”» [*].
Έσπευσα διψασμένος, την ίδια ημέρα, στη 1 τη νύχτα, να το δανειστώ, ώστε να το μελετήσω και να το αναδείξω στη συζήτηση με τον Γιάννη Αυγουστάτο για την υγειονομική δικτατορία, την οποία ζούμε πλέον ξεκάθαρα, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι δεν μπορούν να τη δουν, είτε γιατί γεννήθηκαν με φασιστικά γονίδια είτε γιατί είναι εγκλωβισμένοι στη φιλαυτία τους, είτε γιατί τους ενδιαφέρει πρωτίστως να υπηρετούν τον Μαμωνά, αφήνοντας την ψυχή τους για τα μαμούνια.
Ο “Δωρητής” μπορεί να αντικατοπτρίζει την εφιαλτική κατάληξη του σχεδίου που έχουν εκπονήσει εδώ και πολλά χρόνια οι ψυχοπαθείς και μισάνθρωπες ελίτ, στήνοντάς μια ασύλληπτη εφιαλτική παγίδα εναντίον των λαών, και ειδικότερα εναντίον του ανθρώπου.
Η Λόουρι περιγράφει μια τακτοποιημένη και πειθαρχημένη κοινωνία της Ομοιομορφίας, στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι απρόσμενο ή άβολο ή ασυνήθιστο. Χρώμα, πόνος, παρελθόν, μουσική: έννοιες άγνωστες.
Όλα ρυθμίζονται εξαντλητικά από λεπτομερείς κανόνες, πολλοί εκ των οποίων αποτελούσαν αντικείμενο τακτικής υπενθύμισης από τους λεγόμενους «Εκφωνητές».
Ακόμη και το κλίμα είναι απολύτως σταθεροποιημένο, η δε ομοιομορφία αφορά και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ή τις βιολογικές ιδιότητες των ανθρώπων: σχεδόν όλοι έχουν σκουρόχρωμα μάτια, ενώ άπαντες πάσχουν από αχρωματοψία. Αυτό ήταν επίτευγμα των επιστημόνων της γενετικής, οι οποίοι όμως δεν είχαν καταφέρει ακόμη να διορθώσουν όλα τα ψεγάδια.
Σε αυτήν την υπερασφαλή αλλά ανελεύθερη κοινωνία ολοκληρωτικού τύπου, η οποία θυμίζει πολύ το Παγκόσμιο Κράτος του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου του Χάξλεϋ, στο οποίο ζούσαν ευτυχισμένοι σκλάβοι, μνήμη των βιωμάτων της κανονικής ζωής του μακρινού παρελθόντος έχει μόνο ένα πρόσωπο: ο Δωρητής.
Αυτός καλείται να μεταλαμπαδεύσει στον Δέκτη της Μνήμης, τον Τζόνας, τα υπέροχα αλλά και επώδυνα βιώματα της Παλιάς Εποχής.
Δεν θα προδώσω την περαιτέρω παρουσίαση και ανάλυση που επιχειρείται στο υπό δημοσίευση βιβλίο «Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή». Αρκεί για την ώρα το εξής σχόλιο:
Στη δική μας Νέα Εποχή, τα παιδιά και οι φοιτητές, που από δω και στο εξής, με τις ευλογίες των δασκάλων και των καθηγητών τους, θα πηγαίνουν στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο μασκοφορεμένοι, τεσταρισμένοι ή/και τρυπημένοι, θυμίζοντας ώς έναν βαθμό τα ζώα στα ελληνικά χωριά της ναζιστικής Κατοχής που ήσαν σ τ α μ π α ρ ι σ μ έ ν α και κ α τ α γ ε γ ρ α μ μ έ ν α από την Κ ο μ α ν τ α ν τ ο ύ ρ (αν κάποιος χωρικός ήθελε να σφάξει ζώο για το σπίτι έπρεπε να το δηλώσει), θα στερηθούν τη μνήμη τής, προ κορωνοϊού, κανονικής λειτουργίας του σχολείου και του πανεπιστημίου.
Τέλος, όσοι φοιτητές Νομικής που παρακολουθούν μαθήματα Ποινικού Δικαίου ή/και Φιλοσοφίας του Δικαίου επιθυμούν να προβληματισθούν για το μη-Δίκαιο της Νέας Εποχής και να εμβαθύνουν στην σχέση του πατερναλισμού με τον ολοκληρωτισμό, αξίζει να επικεντρωθούν στην ακόλουθη στιχομυθία ανάμεσα στον Δωρητή και στον Δέκτη της Μνήμης (Τζόνας), η οποία εκτυλίσσεται μετά τη μετάδοση της ικανότητας διακρίσεως των χρωμάτων:
– But now that I can see colors, at least sometimes, I was just thinking: what if we could hold up things that were bright red, or bright yellow, and he could choose? Instead of the Sameness.
– He might make wrong choices.
– Oh, Jonas was silent for a minute. Oh, I see what you mean. It wouldn’t matter for a newchild’s toy. But later it does matter, doesn’t it? We don’t dare to let people make choices of their own.
– Not safe? The Giver suggested.
– Definitely not safe, Jonas said with certainty. What if they were allowed to choose their own mate? And choose wrong?
– Or what if, he went on, almost laughing at the absurdity, “they chose their own jobs?”
– Frightening, isn’t it? The Giver said.
– Very frightening. I can’t even imagine it. We really have to protect people from wrong choices.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το εδώ προτεινόμενο βιβλίο συνιστάται να διαβασθεί συνδυαστικά με την δυστοπική νουβέλα του Τζερόμ Κ. Τζερόμ «Η Νέα Ουτοπία».
[*] «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. Πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται».