Κωνσταντίνος Μαργέλης
Μπαίνω στο ναό. Κανείς. Στέκομαι απέναντι από το ιερό. Μπροστά μου οι εικόνες του Χριστού και της Παναγίας.
Στάθηκα αρκετή ώρα. Έστρεφα το πρόσωπό μου πότε στον Χριστό και πότε στην Παναγία. Προσπαθούσα να τους κοιτάζω στα μάτια.
Καμία σκέψη δεν πέρναγε από το νου μου. Ένα ανεξήγητο τείχος.
Κάποια στιγμή ένιωσα να κυλά ένα δάκρυ. Δεύτερο, τρίτο. Μία εσωτερική μου φωνή Τους είχε απευθύνει έκκληση συγχώρεσης και βοήθειας. Όχι μόνο για μένα. Πώς να σταθεί στον μικρό μου εαυτό;
Για την Ελλάδα, για την ανθρωπότητα.
«οὐ γὰρ ἔστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν·» (Προς Ρωμαίους 10,12).