Σ’ ένα μικρό χωριουδάκι τής Λέρου, πρίν από 30 περίπου χρόνια έγινε τό εξής θαυμαστό πού μάς διέσωσε αφηγηματικά ένας Άγιος συγχωρεμένος από τό 2010 ιερέας, ο παπά-Χρήστος.
Ήτανε πρωί Σαββάτου. Έκανα θεία λειτουργία καί ήμουνα έτοιμος νά καταλύσω τήν Θεία Κοινωνία από τό Άγιο Δισκοπότηρο.
Ξαφνικά μπήκε μέσα στό ιερό ένας νεαρός, γειτονόπουλο ο Κωστάκης, λαχανιασμένος, ιδρωμένος όλος αγωνία καί μού είπε: «Παπά-Χρήστο μου σώσε μας.
Ο πατέρας μου νιώθει ότι πεθαίνει καί θέλει νά τόν εξομολογήσεις, νά τόν κοινωνήσεις».
Μέ έλουσε κρύος ιδρώτας. Ο πατέρας τού παλληκαριού ήταν ο πιό δύσκολος, στριφνός, παράξενος άνθρωπος στό χωριό. Μ΄ όλους μαλωμένος. Σ εκκλησιά δέν πάταγε, ούτε σέ κηδείες ή γάμους ή βαφτίσεις.
Έκανα τόν Σταυρό μου καί θεώρησα κλήση Θεού νά πάω αμέσως κοντά του μέ τήν Θεία Κοινωνία. Τό σπίτι τού ήτανε 40 μέτρα, δίπλα στήν εκκλησία σχεδόν.
Όταν μπήκαμε μέ τό παλληκάρι στό σπίτι τού ετοιμοθανάτου κυρ- Γιάννη τόν λέγανε- τοποθέτησα τό Άγιο Δισκοπότηρο, πού είχε κανά πόντο Θεία Κοινωνία πάνω στό κομοδίνο, δίπλα στό κλινάρι τού κύρ-Γιάννη.
Τού είπα αμέσως: Μπάρμπα-Γιάννη γιά νά σέ κοινωνήσω πρέπει πρώτα νά σέ εξομολογήσω καί νά σού διαβάσω συγχώριο (συγχωρητική ευχή).
-Θέλεις;
-Θέλω!
Βάζω πετραχήλι, μού πέ ό,τι τόν βάραινε, τού διάβασα συγχώριο καί ετοιμάστηκα νά τόν κοινωνήσω. Πάω νά πιάσω τό Άγιο Δισκοπότηρο, τί νά δώ;
Παντελώς άδειο, σταγόνα Θεία Κοινωνία. Μού λύθηκαν τά γόνατα. Λέω στόν κύρ-Γιάννη: «πετάγομαι στό Ναό νά πάρω από τό Αρτοφόριο τής Αγίας Τράπεζας Θεία Κοινωνία γιατί τό Δισκοπότηρο δέν ξέρω πώς είναι άδειο».
Αρχίζει νά κλαίει μέ λυγμούς ο κύρ-Γιάννης καί νά λέει: Γιά μένα τό κάνει ο Χριστός παπά μου.
Ό,τι σου ξομολογήθηκα πρίν ήσανε όλα ψέματα γιατί ντρεπόμουνα νά πώ τά αληθινά μου αμαρτήματα πού ναί πολύ βαρύτερα. Όμως, άν θέλεις, κάτσε νά σού κάνω πραγματική, ειλικρινή εξομολόγηση.
Έτσι κι έγινε. Τού διάβασα δεύτερη συγχωρητική ευχή καί τόν παρακάλεσα νά περιμένει νά πάω πίσω στό Ναό νά φέρω Θεία Κοινωνία. Πήγαινε, μού απαντά ο κύρ-Γιάννης, σέ προσμένω.
Πάω νά σηκώσω τό Άγιο Δισκοπότηρο καί, ακούστε θαύμα. Ένας πόντος Θεία Κοινωνία μέσα. Έκαμα τόν Σταυρό μου. Κοινώνησα αμέσως τόν ετοιμοθάνατο. Έλαμψε, γαλήνεψε τό προσωπάκι του, πέθανε εκεί μπροστά μου, ολοφάνερα μετανοημένος.
Δόξασα τόν Χριστό μας καί σκέφτηκα πόσο πάνσοφα, διακριτικά, αγαπητικά, συγχώρεσε καί οικονόμησε τή σωτηρία τού κύρ-Γιάννη.
Θεός συγχωρέσει τόν. Αιωνία του η μνήμη. Νά μήν απελπιζόμαστε γιά τήν σωτηρία μας κι άς είμαστε οι αμαρτωλότεροι άνθρωποι τού κόσμου. Καλή μετάνοια, καλό παράδεισο σέ όλους μας μέ ειλικρινή καί ταπεινή εξομολόγηση. ΑΜΗΝ!.
Απόσπασμα τού βιβλίου Η ζωή διδάσκει τόν Χριστό υπο μοναχού Ι. Αθήναι, 2017.
