Ο Χριστός ως Θεός και άνθρωπος είναι ο ζωντανός Θεός μας. «Αὐτός ἐστιν ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν» (άγιος Ιωάννης Θεολόγος). Στέκεται αδιάκοπα ενώπιόν μας με διάθεση απόλυτης αγάπης, έτοιμος να μας παράσχει την ίαση της ψυχής και, αν είναι προς το συμφέρον μας, του σώματός μας. Και πώς να μη μας αγαπά, αφού είναι η πηγή της αγάπης και μάλιστα μας έχει κάνει μέλη Του εν Εκκλησία, που θα πει μας θεωρεί ίδιους με Αυτόν; «Όπως με αγάπησε ο Πατέρας, έτσι κι εγώ αγάπησα εσάς» μας βεβαιώνει.
Το πρόβλημά μας όμως, πρόβλημα που αποκαλύπτει την ολιγοπιστία και ίσως την απιστία μας απέναντί Του – γεγονός που αδρανοποιεί εξαιτίας μας την αγάπη Του αυτή ή καλύτερα κάνει την αγάπη Του να μη βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να «αναπαυτεί» – είναι ότι τις περισσότερες φορές Του ζητάμε την ίαση των σωματικών μας μόνο ασθενειών, αδιαφορώντας για τα ψυχικά μας τραύματα. Κι αυτό γιατί όπως είπαμε η ολιγοπιστία και η απιστία μας μάς κάνει να βλέπουμε οριζόντια και υλιστικά μόνον τον εαυτό μας, να μας διαφεύγει συνεπώς το βάθος μας, η ψυχή μας, η πνοή του Θεού μέσα μας.
Οπότε, Εκείνος, επειδή ακριβώς μας αγαπά και μας θέλει αιώνια μαζί Του θεραπευμένους ψυχικά και πνευματικά, κρίνει κατά περίπτωση αν θα μας προσφέρει τη σωματική μας ίαση ή όχι. Μη ξεχνάμε τον θεόπνευστο λόγο του αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου που δίνει απάντηση στο γιατί πολλά αιτήματα προσευχής δεν γίνονται εισακουστά από τον Κύριο: προσευχόμαστε με κακό τρόπο! – «αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Και ποιο το περιεχόμενο της κακής προσευχής κατά τον ίδιο; «Δώσε μας την υγειά μας, να είμαστε καλά για να αμαρτάνουμε!» – «ίνα εν ταις ηδοναίς υμών δαπανήσητε» (4, 3).
Αλλά κι από την άλλη, έχουμε μία «κώφευση» εξίσου του Κυρίου σε παρόμοιες για την υγεία προσευχές αγίων Του, σαν του αποστόλου Παύλου που του αρνήθηκε την ίαση, γιατί δεν ήταν και πάλι προς το συμφέρον τους. Και ποιο το συμφέρον; Η περαιτέρω προκοπή στην αγιότητα, έστω και μέσα από τις οδύνες και τον πόνο και την αρρώστια. Διότι οι δύσκολες αυτές καταστάσεις, επειδή καλλιεργούν την υπομονή, κινητοποιούν στο έπακρο τον πιστό άνθρωπο, ώστε να στραφεί πιο πολύ προς τον Θεό και να δημιουργήσει το πιο εύφορο έδαφος στην καρδιά του για καρποφορία των αρετών, δηλαδή για πλούσια ενοίκηση του Κυρίου μέσα στην ύπαρξή του. Το πατερικό λόγιο είναι κατακάθαρο: «Έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος».