Κάπου στη Νότιο Αμερική ζούσε ένας δούλος χριστιανός που υπηρετούσε στα χωράφια του άπιστου κυρίου του.
Όλοι οι σύντροφοί του τον χλεύαζαν για την πίστη του, ακόμη και αυτός ο κύριός του δεν άφηνε ευκαιρία που να μην εκδηλώσει το μίσος του για την βαθιά πίστη του δούλου του.
Μια μέρα ο κύριος αυτός βγήκε στο δάσος να κυνηγήσει και πήρε μαζί του και τον δούλο του. Σε μια στιγμή για να τον πειράξει, του λέει:
«Δε μου λες, πως συμβαίνει εμέ να μη με πειράζει ποτέ ο διάβολος, ενώ συ που είσαι πιστός έχεις τόσους πολλούς πειρασμούς; Γιατί να πειράζεται πιότερο ο χριστιανός από έναν άπιστο;».
Πριν ο δούλος προφτάσει να απαντήσει, ένα κοπάδι αγριόπαπιες πέταξε μπροστά τους. Ο κύριος σήκωσε το όπλο, σημάδεψε και πυροβόλησε.
Μερικές πάπιες έπεσαν στη γη σκοτωμένες, ενώ άλλες βαρύτερα ή ελαφρότερα τραυματισμένες προσπαθούσαν να πετάξουν ή να συρθούν και να κρυφτούν σε κάποιο φράχτη.
Ο κύριος τότε διέταξε τον δούλο να προσπαθήσει να πιάσει πρώτα τις τραυματισμένες πάπιες, που υπήρχε κίνδυνος να ξεφύγουν και έπειτα τις σκοτωμένες που ήταν σίγουρες.
Όταν ο δούλος έκανε αυτό που του είπε ο κύριος του, θέλησε ν ’απαντήσει στο ερώτημά του.
«Κύριε, είπε, όπως σεις θελήσατε να εξασφαλίσετε πρώτα τα τραυματισμένα πουλιά που υπήρχε κίνδυνος να φύγουν και αφήσατε τα σκοτωμένα για αργότερα, έτσι ακριβώς ενεργεί και ο διάβολος.
»Εγώ είμαι ένα τραυματισμένο πουλί, το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο να συλλάβει, ενώ εσείς του ανήκετε και ξέρει ότι μπορείτε να περιμένετε, χωρίς να υπάρχει φόβος να του φύγετε».
Πόση αλήθεια δεν κρύβεται στην απλή αυτή απάντηση!
Όταν μια ψυχή λευτερωθεί από τη δουλεία του διαβόλου και δοθεί στην αγάπη του Θεού, δέχεται τις φοβερές επιθέσεις του εχθρού, ο οποίος βλέποντας ότι χάνει μια ψυχή ακόμη από το στρατόπεδό του, «έχει μεγάλο θυμό ξέροντας ότι λίγος καιρός του μένει».
Και η μάχη τούτη είναι θυελλώδης και με πείσμα, που αν η ψυχή δε βασίζεται πάνω στα στέρεα θεμέλια της αναγεννήσεως και της ολόψυχης αφιέρωσης στον Χριστό, υπάρχει το μεγάλο ενδεχόμενο να κλονιστεί και να πέσει.
Την τακτική αυτή του διαβόλου , να επιτίθεται κάθε φορά για την ανακατάληψη του οχυρού μια ψυχής που παραδόθηκε στον Θεό, περιγράφοντας ο απόστολος Πέτρος , αναφέρει:
«Αγαπητοί, ας μη παραξενεύεσθε δια την φλόγα και το κάψιμο, που σας προκαλούν αι διάφοραι θλίψεις και αι δυσκολίαι, ως εάν κάτι το παράξενον σας συμβαίνη.
»Αλλά καθ’ όσον συμμετέχετε εις τα παθήματα του Χριστού με τας θλίψεις και τους διωγμούς, που υφίστασθε προς χάριν του,τόσον και να χαίρετε, δια να χαρήτε με απερίγραπτον αγαλλίασιν ακόμη περισσότερον κατά την φανέρωσιν της δόξης του εις την Δευτέραν Παρουσίαν. (Α’ Πέτρ. 4:12 – 4:13)».