Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Διαμαρτυρόμενοι για την ουσιαστική απουσία μέτρων προστασίας από τον κορωνοϊό και άλλα προβλήματα, οι μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης προχώρησαν σε κατάληψη της σχολικής μονάδας, ως είθισται τα τελευταία χρόνια. Με μία διαφορά. Αυτοί οι νέοι δεν ήταν αριστεροί. Και όταν η αριστερά επιδίωξε να τους καπελώσει, αντέδρασαν και έδιωξαν τους ινστρούχτορες.
Το παράδειγμα του 1ου ΕΠΑΛ ακολούθησαν την επόμενη ημέρα και οι μαθητές του 2ου ΕΠΑΛ. Έτσι, στα καλά καθούμενα, οι εργατουπόλεις της Σταυρούπολης και του Ευόσμου εμφανίσθηκαν να αμφισβητούν την κυριαρχία των ανόητων και διάτρητων μέτρων καθώς και της αριστερής καθεστωτικής αντίληψης.
Το σύστημα ανησύχησε και οι πρόθυμοι υπηρέτες του ανέλαβαν να καθαρίσουν. Αυτοαποκαλούμενοι “αντιεξουσιαστές” και “αντιφασίστες” συνέρευσαν, προς τα κτήρια των ΕΠΑΛ και επιχείρησαν με καδρόνια να εξώσουν τους καταληψίες (μη αριστερούς μαθητές). Μαζί τους και η ηγεσία της τοπικής ΚΝΕ που ξαφνικά ένιωσε να απειλείται η κυριαρχία της.
Ατύχησαν όμως. Οι μαθητές τους πήραν στο κυνήγι και τους έδιωξαν ντροπιασμένους.
Οι παρακρατικοί της αριστεράς επανήλθαν την επομένη έχοντας ως ενισχύσεις αριστερούς συνδικαλιστές της ΕΛΜΕ και μαρκουτσοφόρους συστημικών καναλιών. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να αυξηθούν οι καταληψίες και να ενταχθούν στην ομάδα περιφρούρησης και κορίτσια.
Ο κίνδυνος εξάπλωσης της σπίθας στην Καλαμαριά και σε άλλους περιφερειακούς δήμους χτύπησε συναγερμό. Το σύστημα έριξε τα ρέστα του στο τραπέζι προσπαθώντας να σβήσουν εν τη γενέσει του την πυρκαγιά.
ΜΑΤ, Ασφάλεια, Εισαγγελείς, τηλεοπτικά Πρωινάδικα, αγανακτισμένοι δάσκαλοι και ότι άλλο φανταστείτε επιστρατεύτηκε. Ακόμα και την πολιτικά νεκρή Χρυσή Αυγή ανέστησαν.
Έτσι, οι έλληνες και όχι μόνον, έμαθαν ότι οι καταληψίες είναι Φασίστες (Ευαγγελάτος), Χρυσαυγίτες (Παπαδάκης), εξωσχολικά στοιχεία και ότι άλλο μπόρεσαν να σκεφτούν οι εμπνευστές της μαύρης προπαγάνδας.
Οι συλληφθέντες ήταν όλοι μαθητές. Οι αριστεροί και οι αριστερίζοντες παρακρατικοί δεν αναφέρθηκαν ποτέ. Αν μάλιστα δεν υπήρχαν και οι δεκάδες μαρτυρίες μαθητών και τα βίντεο που αναρτήθηκαν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, θα κινδύνευα να με πει ψεύτη και φαντασιόπληκτο ο κάθε “εραστής της αμερικάνικης πολιτικής ορθότητας των παγκοσμιοποιημένων κομματικών”.
Τα αιτήματα για ασφαλείς συνθήκες εκπαίδευσης θάφτηκαν. Αντ’ αυτών μας μιλάνε για τον κίνδυνο των ανύπαρκτων Χρυσαυγιτών. Οι παρακρατικοί αριστεροί κουκουλοφόροι με τα καδρόνια στο χέρι που ξεκίνησαν τις επιθέσεις, έγιναν αόρατοι. Από τους μαθητές που έκαναν την κατάληψη στερήθηκε το δικαίωμα του λόγου και ενεργοποιήθηκε η δέσμια παρουσία τους στο Αστυνομικό Τμήμα.
Οι κυβερνώντες για μια ακόμη φορά αντιμετώπισαν την άλλη άποψη σαν τα μούτρα τους. Άσχημα, κακιασμένα και γεμάτα ζάρες.
Που θα οδηγήσει αυτή η τακτική;
