Και να που ξαφνικά και αναπάντεχα (ή μήπως να πω ανέλπιστα;) θα γίνουμε και αντιστασιακοί!
Μέσα στο ίσιωμα, που λένε….
Θ’ αρχίσουμε να μιλάμε συνθηματικά για να μην θεωρηθούμε περίπου “εχθροί του λαού” ή της δημόσιας υγείας (για φαντάσου να απειλείς την υγεία με ένα πληκτρολόγιο και μια καρδιά πληγωμένη την ίδια ώρα που κυνηγούν τον λαό να τον κάνουν άγνωμο, άβουλο και ταυτόχρονα να “θέλει” να εμβολιασθεί το δίχως άλλο…).
Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις, να κρύβεσαι στο λεμόνι, όταν σου φωνάζω “δεσπότης” να ξανακρύβεσαι, όταν βλέπεις εκκλησιά να μπαίνεις μέσα κι’ ας αργήσεις στην δουλειά γιατί δεν ξέρεις πότε θα την ξανακλείσουν και θα νοσταλγήσεις τα κεράκια του παρελθόντος σου.
Δεν θα λες ” δεν επιθυμώ” όταν ο Καίσαρας επιθυμεί και η “Εκκλησία” ευλογεί.
Δεν θα αγαπάς, δεν θα αγκαλιάζεις, δεν θα ασπάζεσαι γιατί αυτό ακριβώς είναι η αγάπη προς τον αδελφό! Ω ναι, άλλαξε αυτό που ήξερες και ούτε του παππά να μην το πεις γιατί κι αν του το πεις, τί να σου κάνει κι’ αυτός; Υπάλληλος είναι…Οι λίγοι που παρέμειναν παπάδες ανήκουν στα πολύτιμά μας και με μια πονεμένη προσευχή αγαπάμε μαζί τους ξανά τον Θεό, σε μιαν άλλη εποχή, στην εποχή των διωγμών. Αυτοί μας μαθαίνουν από την αρχή την Αγάπη και μεις τους λέμε τα συνθήματά μας για να τα μερώσουν, να τα ευλογήσουν και να τα φωνάζουμε μέχρι να ελευθερωθεί ο Άνθρωπος.
Μην μου λες πως σου μιλώ ακατανόητα. Κάνε πως καταλαβαίνεις. Έτσι κι αλλιώς στα ξερονήσια που θα μας στείλουν, θα ξαναμιλήσουμε την αληθινή μας γλώσσα. Και όπως ξέρουμε όλοι, ήδη έφυγαν οι πρώτοι αδελφοί για τους απαράκλητους τόπους των εν αναστολή, εν ανεργία, εν αφωνία, εν χλευασμώ, εν ανάγκη, εν τρόμω και εν φόβω – μικρά άγονα νησάκια του μέλλοντός μας είναι αυτά, καταμεσίς μιας ανεκδοτικής “δημοκρατίας”.
Αν ξέρεις πως αγαπώ τα γεμιστά, όταν σου φωνάξω την λέξη θα καταλάβεις πως πεινάω πια, αν σου πω το όνομά μου μην με πιστέψεις γιατί θα έχω υπογράψει δήλωση μετανοίας, όταν ακούσεις “τη Υπερμάχω” να περιμένεις πως οι εχθροί θα σπάσουν την πόρτα και όταν ακούσεις λυγμό θα είναι ο δικός μου. Τότε να κλάψεις κι’ εσύ για να ενωθούμε και επειδή το κλάμα είναι το μόνο που δεν τους ενοχλεί. Κι’ ας είναι αυτό που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τους απειλεί…..
Υ.Γ. Αυτό είναι ένα κείμενο που δεν ολοκληρώθηκε καθώς πρόκειται απλά για την αρχή ενός ημερολογίου αντίστασης, που κανείς δεν ξέρει πόσες σελίδες θα έχει. Συνεχίζεται, λοιπόν….Προσεχώς!
