(Ανώνυμος εκπαιδευτικός)
Υπάρχει μια ιστορία, κατά την οποία ένας ερημίτης Γέροντας ασκήτευε σε μια σπηλιά στην άκρη ενός γκρεμού επάνω από τη θάλασσα.
Από το διπλανό μεγάλο μοναστήρι, ένας νεαρός μοναχός είχε αναλάβει το διακόνημα να του πηγαίνει φαγητό μία φορά τη μέρα. Εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό όμως, ανέλαβε ο ίδιος ο Ηγούμενος να πάει ως τη σπηλιά, μιας και ζητούσε από τον ερημίτη Γέροντα μια συμβουλή σε αυτό που τον απασχολούσε.
Οι δύο άνδρες έκαναν αλληλοασπασμό. Έπειτα ο Ηγούμενος ευθύς πήρε τον λόγο:
-“Γέροντα, ήρθα μέχρι εδώ γιατί είμαι σε απόγνωση. Η Μονή περνάει δοκιμασία. Οι σχέσεις μεταξύ των μοναχών μόνο καλή δεν είναι. Υπάρχουν έριδες πολλές, μέχρι και φθόνος θα έλεγα. Αυτή η άθλια εικόνα μας, έχει μεταφερθεί, φαντάσου και απ’ έξω. Τα άλλα μοναστήρια, μας έχουν απομονώσει. Δεν καταδέχονται ούτε καν το να συλλειτουργούμε. Μέχρι και οι απλοί προσκυνητές πλέον το αποφεύγουνε να μείνουνε μαζί μας! Τί θα έπρεπε να κάνω…;”
Ο Γέροντας φαινόταν σκεπτικός και ύστερα από λίγο αρκέστηκε μόνο να σχολιάσει:
-“Πάτερ μου, αληθινή εντύπωση μου κάνουνε τα λόγια σου για την κατάστασή σας. Ειδικά εσείς εκεί που έχετε και έναν “Άγιο” ανάμεσα σας…
Νομίζω ωστόσο ότι αυτός θα λύσει το πρόβλημα σας…”
Ο Ηγούμενος στο άκουσμα περί Αγίου αναπήδησε απορημένος. Στο μονοπάτι της επιστροφής μόνο αυτό σκεφτόταν και αναπόφευκτα με το που επέστρεψε πίσω στο Μοναστήρι, το είπε και στους άλλους. Μέχρι το βράδυ το δεδομένο της ύπαρξης ενός Αγίου ανάμεσα τους, μονοπωλούσε κάθε συζήτηση τους.
Αναπόφευκτα ο καθένας υποψιαζόταν όλους τους υπολοίπους και πλέον σε όλους γλυκομιλούσε, ενώ στην άκρη του μυαλού, υπήρχε κι η πιθανότητα, αυτή η αποκάλυψη τον ίδιον να αφορούσε, οπότε πια συναισθανόταν το όμορφο βάρος της ευθύνης μιας αγιότητας που μέσα του ίσως εκκολαπτόταν.
Πέρασε ένας μήνας και ο Ηγούμενος κρατώντας το φαγητό του Γέροντα, βρέθηκε πάλι στο μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του γκρεμού.
-“Είναι απίστευτο!” Φώναζε ήδη από μακριά, όταν η σιλουέτα του ερημίτη Γέροντα σχηματιζότανε πια ξεκάθαρα μπροστά του. “Έβαλε ο Άγιος το χέρι του κι ούτε που το φαντάστηκα πως θα μπορούσαμε να ζήσουμε μια τέτοια αρμονία! Και μάλιστα τόσο γρήγορα! Το κλίμα άλλαξε άρδην! Όμως… τώρα θα ήθελα να μου πεις ποιος είναι αυτός ο Άγιος που ζει ανάμεσα μας…”
Ο Γέροντας, καθισμένος σε έναν βράχο, κοίταγε από ψηλά τη θάλασσα και άρχισε να γελάει. Τότε ο Ηγούμενος βλέποντας την αντίδραση του, σάστισε λίγο αρχικά και έπειτα ξέσπασε και αυτός στα γέλια.
– “Τώρα κατάλαβα τί έκανες!… Μου είπες ψέματα, ώστε να οδηγηθεί η συμπεριφορά μας προς άλλη εντελώς κατεύθυνση, όπως και εν τέλει έγινε! Όταν εστιάσεις και απευθυνθείς προς την κρυμμένη αγιότητα του αδελφού, αλλά και στην δική σου, όλα με μιας αλλάζουνε και φτιάχνεις επί της γης εικόνα Παραδείσου…”
Οι δύο άντρες συνέχισαν να συζητούν και να γελάνε σαν παιδιά μέχρι που ο ήλιος πια κατέβαινε στης θάλασσας την άκρη.
Αν θέλουμε λοιπόν φίλοι μου να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ορίστε ο τρόπος! Να φερόμαστε σε όλους, ξεκινώντας από τον εαυτό μας, σαν να είναι Άγιοι. Ας το ξεκινήσουμε από σήμερα… Είναι η ιδανική μέρα!!!
