Γερόντισσα Φιλοθέη
Είναι δυνατόν ο Θεός να κάνει κάτι αντίθετο από ό,τι θα ωφελούσε την ψυχή μας; Σε καμιά περίπτωση. Αλλά εμείς τον υποψιαζόμαστε τον Θεό, γιατί ακριβώς φοβόμαστε μην τυχόν δεν κάνει αυτά που θέλουμε εμείς, το θέλημά μας τελικά.
Και λέει ο Πάτερ (Συμεών): «Οι πειρασμοί, οι λογισμοί, όλα τελικά βοηθούν στο να ταπεινωθεί κανείς, και η ταπείνωση είναι σωτηρία· “εταπεινώθην και έσωσέ με”. Δεν μπορείς τίποτε άλλο να κάνεις, καθώς σε κυριεύουν οι καταστάσεις σου, τα όποια αρρωστημένα πράγματα, ό,τι άλλο κτλ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να υπομένεις, ναι, να υπομένεις.
Εκεί κατά κάποιο τρόπο, θα λέγαμε, γίνεται η επώαση. Μέσα από μια τέτοια κυοφορία, ας πούμε, καθώς θα ζήσεις την απόρριψη, καθώς θα ζήσεις αυτόν τον, αν επιτρέπεται να πούμε, μηδενισμό – μηδενίζονται τα πάντα μέσα σου, θέλεις δεν θέλεις νεκρώνεσαι – και κάνεις υπομονή, κάνεις υπομονή και περιμένεις, ω του θαύματος!, γεννιέται αυτό το πράγμα, η ταπείνωση». Να! Βλέπουμε λοιπόν πώς γεννιέται η ταπείνωση μέσα από την πολύ μεγάλη υπομονή που θα κάνει κανείς στον πειρασμό, στην απόρριψη, που ούτως ή άλλως θα οικονομήσει ο Θεός να ζήσουμε.
Όσοι έχουμε καλή διάθεση και ταχθήκαμε να υπηρετήσουμε το θέλημα του Θεού και μας ενδιαφέρει η σωτηρία, μη φοβηθούμε! «Πρέπει να περάσουμε από αυτή την απόρριψη, γιατί αλλιώς δεν ταπεινώνομαστε. Έτσι μαθαίνει η ψυχή να ταπεινώνεται, να αγαπά την ταπείνωση, διότι το παν είναι, τρόπον τινά, από αυτής της απόψεως, η ταπείνωση ενώπιον του ευσπλάχνου Θεού.
Αρχίζει κανείς να γεύεται έτσι την αγάπη, την ευσπλαχνία, τη συγκατάβαση του Θεού, και διαλύεται ο άνθρωπος με την καλή έννοια ενώπιον του Θεού. Πάνε τα κόμπλεξ, πάνε όλα αυτά τα αρρωστημένα πράγματα, και όπως το παιδάκι που θηλάζει το γάλα της μητέρας του, ρουφάει κανείς αυτό το γάλα του Θεού, που είναι όντως η άκτιστη ενέργεια, που είναι όντως η Θεία αγάπη, η ευσπλαχνία, όλη αυτή η συγκατάβαση του Θεού προς το πλάσμα του».
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 161.
