Δαμιανός Βασιλειάδης – εκπαιδευτικός, συγγραφέας
Πρόκειται για ανέκδοτο, έχει όμως την σημασία του. Χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου στην Αμερική ρώτησε τους φοιτητές του, ποιος είναι ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου. Οι φοιτητές, πριν ακόμη ολοκληρώσει ο καθηγητής την ερώτηση, απάντησαν αμέσως: «Οι Εβραίοι». Ο καθηγητής απόρησε με την αυθόρμητη απάντηση και αντέτεινε. «Με το συμπάθιο αγαπητοί μου, αλλά πριν ακόμη ρωτήσω μου απαντήσατε και αυτό δεν είναι ούτε σωστό ούτε δίκαιο. Σκεφτείτε το λοιπόν καλά και αύριο επανέρχομαι στο ερώτημα».
Την άλλη μέρα ρωτάει ο καθηγητής πάλι: «Ποιος είναι ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου» και οι φοιτητές κατασταλαγμένοι πια απαντούν: «Οι Έλληνες». Παραξενεύτηκε φυσικά ο καθηγητής με την απάντηση και ρωτάει τους φοιτητές του, απορημένος. «Καλά, χθες μου είπατε οι Εβραίοι, σήμερα οι Έλληνες. Μπορείτε να μου εξηγήσετε να καταλάβω κι εγώ;». Οπότε του απαντάνε ως εξής: Για τους Εβραίους. «Όταν ένας Εβραίος ανεβαίνει, τα σκαλιά της σταδιοδρομίας του, δέκα Εβραίοι από κάτω τον σπρώχνουν προς πάνω και δέκα Εβραίοι από πάνω τον τραβούν προς τα πάνω, για να διευκολύνουν την καριέρα του. «Και λοιπόν», ρωτάει όλος περιέργεια ο καθηγητής. Οπότε του απαντούν: «Με τους Έλληνες συμβαίνει το εξής παράξενο: Όταν ένας Έλληνας ανεβαίνει τα σκαλιά της σταδιοδρομίας του, δέκα Έλληνες από κάτω τον τραβούν προς τα κάτω και δέκα Έλληνες από πάνω τον σπρώχνουν προς κάτω, αλλά ο Έλληνας παρ’ όλα αυτά ανεβαίνει».
Αυτό το ανέκδοτο είναι πολύ χαρακτηριστικό για την συμπεριφορά των Εβραίων σε αντίθεση με τους Έλληνες. Ποιο είναι το συμπέρασμα. Οι Εβραίοι βοηθούν ο ένας τον άλλο. Όταν για παράδειγμα πάει ένας Εβραίος σε μια οποιαδήποτε κοινότητα, είτε συναγωγή είτε εβραϊκός σύλλογος, θα τον βοηθήσουν παντοιοτρόπως, έως ότου σταθεί στα πόδια του, που λέει ο λόγος. Με τους Έλληνες συμβαίνει συνήθως το αντίθετο. Ο φθόνος και η ζήλεια για έναν που είναι άξιος, δημιουργεί προβλήματα μεγάλα. Στην Ελλάδα ούτως ή άλλως, γιατί η λέξη αξιοκρατία είναι άγνωστη. Αλλά και στο εξωτερικό, στο βαθμό που εξαρτάται η σταδιοδρομία κάποιου Έλληνα από Έλληνες, οι δυσκολίες είναι μεγάλες, αν δεν παρεμβαίνουν τα αξιοκρατικά κριτήρια της κοινωνίας στην οποία θέλει να εργαστεί και ζήσει ο Έλληνας. Μόνο με μεγάλο τιτάνιο αγώνα επιβάλλεται ο Έλληνας, αν καταφέρει, όπως λέει και το ανέκδοτο ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες να προκόψει ατομικά.
Η εξάπλωση των πελατειακών σχέσεων σ’ όλην την κοινωνία από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης και η παρασιτική καταναλωτική κραιπάλη, εκτός από ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας που κράτησε την αξιοπρέπειά της, κατέστρεψε κάθε ίχνος αξιοκρατίας, που όμως ήταν απαραίτητη ως σωτήριο φάρμακο στην παρακμιακή πορεία του τόπου. Η διαφθορά γενικεύτηκε, καταλύοντας κάθε έννοια αρχών και αξιών, που συνέχουν μια κοινωνία. Η αναξιοκρατία που κυριάρχησε και κυριαρχεί έως και σήμερα, ως χαίνουσα πληγή του Φαραώ, έχει ως αποτέλεσμα, το μεν κομματικό κράτος να βασιλεύει, το δε έθνος να συρρικνώνεται και ο λαός να λιμοκτονεί. Ο εχθρός εν κατακλείδι δεν είναι μόνο εκτός, αλλά και εντός των τειχών.
Είθε ο Γολγοθάς να οδηγήσει και στην ανάσταση του έθνους. Αυτό όμως προϋποθέτει την συλλογική συμμετοχή και δράση των απανταχού Ελλήνων πατριωτών.