Ελευθέριος Ελευθεριάδης -ψυχολόγος
Έχεις πάει ποτέ σου σε κηδεία;
Κάποιοι δεν πιστεύουνε αυτό που έχει συμβεί.
Κάποιοι άλλοι φωνάζουνε, μαλώνουνε, ξεσηκώνουνε τον κόσμο.
Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται και τρέχουνε με ζήλο για τα διαδικαστικά. Ξέρεις. Κεράσματα, καφέδες… Το κάνουνε όμως με τέτοιο τρόπο, λες και αυτά είναι τα πιο σημαντικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε φωναχτά, άνθρωποι που μοιρολογούνε.
Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή…
Κάποιοι ζούνε σε μια μόνιμη άρνηση. Πιστεύουνε πως δε θα πεθάνουμε ποτέ.
Κάποιοι άλλοι, βρίσκονται σε μια ταραχή. Όλο γκρίνια, μούτρα, νεύρα και παράπονα. Και η ζωή περνάει έτσι…
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουνε κάνει σκοπό τους τα διαδικαστικά… Τη ζωούλα τους, το προγραμματάκι τους, το σπιτάκι τους, τη δουλίτσα τους, τα λεφτάκια τους, την οικογενειούλα τους. Όλα ταιριαγμένα. Όλα σε μία σειρά. Λες και αυτά είναι τα μόνα σημαντικά.
Άλλοι πάλι, έχουν παραιτηθεί. Κανένα νόημα, κανένας στόχος, καμία όρεξη για ζωή. Ένα ατελείωτο πένθος…
Στις κηδείες όμως, υπάρχουν και κάποιοι ακόμα άνθρωποι. Ίσως να τους έχεις δει…
Είναι αυτοί, που ενώ πονούν βαθιά, προσεύχονται.
Είναι αυτοί, που ενώ βρίσκονται μπροστά στο θάνατο, έχουν τον νου τους στην Ανάσταση στραμμένο…