Ελευθέριος Ελευθεριάδης – Ψυχολόγος
Ήταν κάποτε λέει ένας νέος άνθρωπος, που ζούσε ειρηνικά στο σπίτι του Πατέρα του.
Το πήρε όμως απόφαση και έφυγε σε χώρα μακρινή.
Σε χώρα, όπου δεν υπήρχαν όρια και ηθικοί φραγμοί.
Σε χώρα, όπου ο ένας έτρωγε τον άλλον προκειμένου να επιβιώσει.
Σε χώρα, που το «εγώ» το είχαν θεοποιήσει όλοι οι κάτοικοι και μαθαίναν και στα παιδιά τους να το καλλιεργούν από μικρά.
Σε χώρα, όπου βασίλευε ο πανσεξουαλισμός και η ηδονή της σάρκας.
Σε χώρα, που θαυμάζανε αυτούς που είχαν χρήματα και όχι αυτούς που είχαν αρετή.
Σε χώρα, που οι κάτοικοί είχανε θάψει τις συνειδήσεις τους και κυνηγούσαν όποιον έλεγχε την άνομη ζωή τους.
Σε χώρα, όπου οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τον αληθινό Θεό, και προσκυνούσαν είδωλα, κάτι μεγάλες κούκλες, τις οποίες περιφέρανε με γλέντια τραγούδια και χορούς ανάμεσα στις πόλεις.
Έφυγε ο νέος άνθρωπος, και πήγε το λοιπόν, σε αυτή τη μακρινή τη χώρα.
Και φτώχυνε. Φτώχυνε πολύ.
Και βρέθηκε σε ανάγκη.
Και περίμενε από τους κυβερνήτες, τους εκεί, μήπως και τον λυπηθούνε. Μήπως και τον βοηθήσουνε.
Άδικα όμως.
Γιατί και εκείνοι ήταν άνθρωποι σκληροί. Εγωιστές. Άνθρωποι χωρίς μαλακή καρδιά. Άνθρωποι πωρωμένοι.
Έτσι λοιπόν, μια λύση μονάχα του έμενε του δόλιου μας για να σωθεί…
Να επιστρέψει στο σπίτι του Πατέρα.
Μόνο αυτό.
Να επιστρέψει στο σπίτι του Πατέρα…
