Αυτά τα νέα παιδιά ασφαλώς δεν ψήφισαν ποτέ εκείνους που κατάντησαν στο σημερινό χάλι την πατρίδα τους – σε μία οδύνη δίχως τέλος. Αυτά τα νέα παιδιά δεν βίωσαν ποτέ μία ελεύθερη, εθνικά κυρίαρχη και υπερήφανη Ελλάδα. Αυτά τα νέα παιδιά είτε εργάζονται με μισθούς πείνας, είτε είναι άνεργα, με όλες όσες πιέσεις συνεπάγονται αυτού του είδους οι ψυχοφθόρες εμπειρίες. Αυτά τα νέα παιδιά, όσα δεν εγκατέλειψαν την Ελλάδα για να επιβιώσουν, υποφέρουν. Σε αυτά τα νέα παιδιά όμως, κανένας δεν δίνει σημασία. Εν τούτοις, η ιστορία μας διδάσκει πως αυτού του είδους οι αδικίες πάντοτε εκδικούνται – ενώ όσο πιο πολύ αργούν, τόσο πιο μεγάλη η εκδίκηση τους. Προφανώς δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να ευχαριστήσει κανέναν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια – ίσως πολύ πιο πικρή, από το μικρό αυτό κείμενο που επιχειρεί να την περιγράψει.
Στο παρελθόν, όταν ένας βασιλιάς θεωρούταν άτυχος από τους υπηκόους του, ανατρεπόταν αμέσως – παρά το ότι η θέση του θεωρούταν «θεόσταλτη». Σήμερα βέβαια έχουν εκλείψει αυτού του είδους οι προλήψεις, αλλά τα γεγονότα παραμένουν γεγονότα – ειδικά όταν δεν είναι δυνατόν να εξηγηθούν διαφορετικά, εξαιρώντας πάντοτε τη διαχειριστική ανικανότητα.
Ευτυχώς βέβαια για την ίδια, η κυβέρνηση έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα, εκτός του ότι οι Έλληνες είναι τρομακτικά επιλήσμονες – αφού έχουν ξεχάσει τα εγκλήματα της περιόδου 2004-2009, το «ανεξιχνίαστο» σκάνδαλο της Novartis, την προδοσία του PSI ή την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας που δεν ακυρώθηκε, λόγω δήθεν του ότι, το κράτος έχει συνέχεια.
Το πλεονέκτημα της κυβέρνησης είναι πως οι Πολίτες τη συγκρίνουν με το ΣΥΡΙΖΑ – με το απόλυτο μηδέν δηλαδή, οπότε ο οποιοδήποτε δεκαδικός αριθμός όπως το 0,1 είναι καλύτερος από το 0. Κάτι ανάλογο εφαρμόζει και η ίδια, αφού οποιαδήποτε ενέργεια της τη συγκρίνει με κάποια αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ – όπως τις υποκλίσεις της στη Γερμανία, την ανεκτικότητα της απέναντι στην Τουρκία, την αδιαφορία της για τη μη τήρηση της συμφωνίας με τα Σκόπια, την αποτυχία της στο μεταναστευτικό, στις πυρκαγιές κοκ. Αυτό τουλάχιστον τεκμηριώνουν οι δημοσκοπήσεις – πως τα θύματα στηρίζουν ξανά τους θύτες τους, σαν να έχουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Το θέμα είναι όμως πως τα παραπάνω, την ανικανότητα ή την ατυχία, τα πληρώνουν πανάκριβα η Ελλάδα και οι Έλληνες – όπου αυτό που μας στενοχωρεί δεν είναι τόσο οι ηλικιωμένοι, όσο τα νέα παιδιά. Ειδικά η γενιά που μεγάλωσε μέσα στη χειρότερη δωδεκαετία που έχει βιώσει ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα – ενώ, αντί τουλάχιστον να βλέπει κάποια ελπίδα για το μέλλον, έστω κάποια μικρή και δειλή ηλιαχτίδα στο μακρινό ορίζοντα, το σκοτάδι γίνεται όλο και πιο πυκνό.
Αυτά τα νέα παιδιά ασφαλώς δεν ψήφισαν ποτέ εκείνους που κατάντησαν στο σημερινό χάλι την πατρίδα τους – σε μία οδύνη δίχως τέλος. Αυτά τα νέα παιδιά δεν βίωσαν ποτέ μία ελεύθερη, εθνικά κυρίαρχη και υπερήφανη Ελλάδα. Αυτά τα νέα παιδιά είτε εργάζονται με μισθούς πείνας, είτε είναι άνεργα, με όλες όσες πιέσεις συνεπάγονται αυτού του είδους οι ψυχοφθόρες εμπειρίες. Αυτά τα νέα παιδιά, όσα δεν εγκατέλειψαν την Ελλάδα για να επιβιώσουν, υποφέρουν. Σε αυτά τα νέα παιδιά όμως, κανένας δεν δίνει σημασία.
Κλείνοντας, η ιστορία μας διδάσκει πως αυτού του είδους οι αδικίες πάντοτε εκδικούνται – ενώ όσο πιο πολύ αργούν, τόσο πιο μεγάλη η εκδίκηση τους. Προφανώς δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να ευχαριστήσει κανέναν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια – ίσως πολύ πιο πικρή, από το μικρό αυτό κείμενο που επιχειρεί να την περιγράψει.