Ζούσε ένας άνθρωπος στον κόσμο που δεν πίστευε στον Θεό και δεν δίσταζε να πει σε όλους για τη στάση του απέναντι στη θρησκεία και τις θρησκευτικές εορτές.
Ωστόσο, η σύζυγός του πίστευε στον Θεό και μεγάλωσε τα παιδιά της με πίστη, παρά τις βιαιες επιθέσεις του συζύγου της. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, η σύζυγός του πήγε μαζί με παιδιά για να λειτουργηθει στην εκκλησία του χωριού.
Θα έπρεπε να υπήρξε ένα κήρυγμα για τη Γέννηση του Χριστού. Η σύζυγος ζήτησε από τον σύζυγό της να πάει μαζί τους, αλλά αρνήθηκε.
“Αυτή η όλη ιστορία είναι ανοησία! -είπε.- Γιατί ο Θεός πρέπει να ταπεινωθεί και να εμφανιστεί στη Γη σαν άνθρωπος; Αυτό είναι γελοίο!”
Και έτσι η γυναίκα και τα παιδιά της τον άφησαν, και έμεινε στο σπίτι. Λίγο αργότερα, ένας ισχυρός άνεμος αυξήθηκε και ξεκίνησε μια χιονοθύελλα. Ο άνθρωπος κοίταξε έξω από το παράθυρο, αλλά είδε ολόκληρη τη χιονοθύελλα που τον κάλυπτε.
Κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα στο τζάκι και επρόκειτο να περάσει όλο το βράδυ έτσι.
Ξαφνικά, άκουσε ένα δυνατό κτύπημα: κάτι χτύπησε στο παράθυρο. Πήγε στο παράθυρο, αλλά δεν μπορούσε να δει τίποτα. Όταν η χιονοθύελλα υποχώρησε λίγο, ο άνθρωπος πήγε έξω για να δει τι θα μπορούσε να τον χτυπήσει έτσι.
Στην αυλή κοντά στο σπίτι, είδε ένα κοπάδι άγριες χήνες. Προφανώς, πέταξαν για να περάσουν το χειμώνα στα νότια, αλλά έπεσαν σε μια χιονοθύελλα και δεν μπορούσαν να πετάξουν περισσότερο.
Έχασαν τον δρόμο και βρέθηκαν κοντά στο αγρόκτημα χωρίς φαγητό ή καταφύγιο. Με τα φτερά τους, πετούσαν σε χαμηλό κύκλους πάνω στο χωράφι, τυφλωμένες από το χιόνι. Προφανώς, αυτή είναι μία από τις χήνες που χτύπησαν στο παράθυρό του.
Ο άνθρωπος αισθανόταν λυπημένος γι ‘αυτές τις φτωχές χήνες και ήθελε να τις βοηθήσει. Σκέφτηκε ότι ο αχυρώνας θα ήταν το σωστό μέρος για αυτές.
Είναι ζεστά εκεί, φυσικά, θα μπορούσαν να περάσουν τη νύχτα εκεί και να περιμένουν τη χιονοθύελλα. Περπάτησε στο υπόστεγο, άνοιξε την πόρτα πλατιά και περίμενε, ελπίζοντας ότι οι χήνες θα έμπαιναν εκεί.
Αλλά οι χήνες απλώς περιπλέκονταν γύρω γύρω άσκοπα και φαινόταν να μην παρατηρούν τις πόρτες του υπόστεγου ή δεν κατάλαβαν τι ήταν εκεί. Ο άνθρωπος προσπάθησε να πάρει την προσοχή τους, αλλά φοβόταν μήπως οι χήνες, πετάξουν μακρύτερα.
Τότε ο άνθρωπος πήγε στο σπίτι και επέστρεψε με ένα κομμάτι ψωμί. Το έτριψε το ψωμί στο μονοπάτι που οδηγεί στον αχυρώνα. Αλλά οι χήνες δεν υπέκυψαν.
Ήταν στα πρόθυρα της απελπισίας. Πήγε πίσω και προσπάθησε να τις οδηγήσει στον αχυρώνα, αλλά οι χήνες απλά φοβήθηκαν και άρχισαν να διασκορπίζονται στις πλευρές – σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά όχι στον αχυρώνα.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να τις κάνει να πάνε στον αχυρώνα, όπου θα ήταν ζεστά και θα ένοιωθαν ασφάλεια.
“Γιατί δεν πηγαίνουν οι χήνες μετά από μένα; Έλεγε ο άνθρωπος. “Δεν βλέπουν ότι μόνο εδώ μπορούν να επιβιώσουν σε μια τέτοια καταιγίδα;”
Σκέφτηκε λίγο και συνειδητοποίησε ότι απλά δεν ήθελε να ακολουθήσουν τον άνθρωπο. «Τώρα, αν ήμουν χήνα, θα μπορούσα να τις σώσω», είπε δυνατά.
Τότε μια ιδέα του ήρθε. Εισήλθε στον αχυρώνα, πήρε μια από τις χήνες του στην αγκαλιά του και την έφερε στο χωράφι μακριά από τις άγριες χήνες.
Τότε άφησε τη χήνα του. Η χήνα πέταξε μέσα στο κοπάδι και επέστρεψε κατευθείαν στον αχυρώνα – και μία προς μία όλες οι χήνες την ακολούθησαν στο καταφύγιο της σωτηρίας.
Ο άντρας στάθηκε ήσυχα για ένα λεπτό και ξαφνικά τα ίδια λόγια ακουγόταν στο κεφάλι του που είπε πριν από λίγα λεπτά: «Αν ήμουν χήνα, θα μπορούσα να τις έσωζα!» Και τότε θυμήθηκε τι είπε στη σύζυγό του λίγο νωρίτερα. «Γιατί ο Θεός θέλει να γίνει σαν εμάς; Αυτό είναι γελοίο!”
Και ξαφνικά όλα έγιναν σαφή. Αυτό ακριβώς έκανε ο Θεός. Ήμασταν σαν αυτές τις χήνες -τυφλοί, χαμένοι, πεθαμένοι. Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για να γίνει σαν εμάς, για να μας δείξει τον δρόμο και να μας σώσει.
Όταν ο αέρας και το πολύ χιόνι άρχισαν να υποχωρούν, η ψυχή του υποχώρησε και ειρήνευσε από αυτή την όμορφη σκέψη. Ξαφνικά κατάλαβε γιατί ήρθε ο Χριστός. Χρόνια αμφιβολίας και δυσπιστίας εξαφανίστηκαν μαζί με την τελευταία καταιγίδα.
Έπεσε στα γόνατα, στο χιόνι και είπε την πρώτη του προσευχή στη ζωή του: «Σε ευχαριστώ, Κύριε, που ήρθες με τη μορφή ενός ανθρώπου να με βγάλεις από τη θύελλα!»