Ὁσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Ἡ ψυχή τοῦ Χριστιανοῦ πρέπει νά εἶναι λεπτή, νά εἶναι εὐαίσθητη, νά εἶναι αἰσθηματική, νά πετάει, ὅλο νά πετάει, νά ζεῖ µές στά ὄνειρα. Νά πετάει µές στ᾽ ἄπειρο, µές στ᾽ ἄστρα, µές στά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, µές στή σιωπή.
Ὅποιος θέλει νά γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νά γίνει ποιητής. Αὐτό εἶναι! Πρέπει νά πονᾶς. Ν᾿ ἀγαπᾶς καί νά πονᾶς. Νά πονᾶς γι’ αὐτόν πού ἀγαπᾶς. Ἡ ἀγάπη κάνει κόπο γιά τόν ἀγαπημένο. Ὅλη νύκτα τρέχει, ἀγρυπνεῖ, ματώνει τά πόδια, γιά νά συναντηθεῖ µέ τόν ἀγαπημένο.
Κάνει θυσίες, δέν λογαριάζει τίποτα, οὔτε ἀπειλές οὔτε δυσκολίες, ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό εἶναι ἄλλο πράγμα, ἀπείρως ἀνώτερο. Καί ὅταν λέμε ἀγάπη, δέν εἶναι οἱ ἀρετές πού θά ἀποκτήσομε ἀλλά ἡ ἀγαπῶσα καρδία πρός τὸν Χριστό καί τούς ἄλλους.
Τό καθετί ἐκεῖ νά τό στρέφομε. Βλέπομε μιὰ μητέρα νά ἔχει τό παιδάκι της στήν ἀγκαλιά, νά τό φιλάει καί νά λαχταράει ἡ ψυχούλα της; Βλέπομε νά λάμπει τό πρόσωπό της, πού κρατάει τ ἀγγελούδι της;
Ὅλ᾽ αὐτά ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τά βλέπει, τοῦ κάνουν ἐντύπωση καί µέ δίψα λέει: «Νά εἶχα κι ἐγώ αὐτή τή λαχτάρα στὸν Θεό µου, στόν Χριστό µου, στήν Παναγίτσα µου, στούς ἁγίους µας!».
Νά, ἔτσι πρέπει ν᾿ ἀγαπήσομε τόν Χριστό, τόν Θεό. Τό ἐπιθυμεῖς, τό θέλεις καί τό ἀποκτᾶς µέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ.
