Νεκτάριος Δαπέργολας – Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Μαύρισε γιά μία φορά ἀκόμη ἡ ψυχή μας μέ τίς εἰκόνες αἴσχους πού ζήσαμε τήν παραμονή τῆς Παναγιᾶς μας. Σέ πλήρη ἀπαγόρευση οἱ περιφορές καί οἱ λιτανεῖες γιά τή χάρη της ἀπό τά δαιμονισμένα καθεστωτικά τομάρια (σέ ἐνορχηστρωμένη πάντοτε συμπαιγνία καί μέ τό νεοσεργιανικό δεσποτικό μασωνοκαπετανάτο), τήν ὧρα πού δρόμοι καί πλατεῖες πλημμύριζαν ἀπό ὀρδές ἰσλαμοκανίβαλων καί μάλιστα μέ διαφορετικές ἀφορμές. Ἄλλοι «λιτάνευσαν» τήν τερατώδη μαριονέτα Ἀμάλ στή Χίο (σ.σ. τίς ἑπόμενες μέρες θά ἐπαναληφθεῖ καί σέ ἄλλες ἑλληνικές πόλεις), ἄλλοι γιόρτασαν τήν ἐθνική ἡμέρα τοῦ Πακιστάν, ἄλλοι μαζεύτηκαν γιά νά διαμαρτυρηθοῦν ἔξω ἀπό την ἰνδική πρεσβεία γιά τό Κασμίρ, ἄλλοι περιόδευσαν αὐτομαστιγούμενοι καί ἀκαταλήπτως ἀλυχτῶντες γιά τή διαβολο-ασούρα τους στούς ἀθηναϊκούς δρόμους.
Ἐντελῶς ἀπρόσκοπτα βεβαίως ἅπαντες αὐτοί, μέ πλήρη ἐπίσημη ἄδεια καί πληρέστατη ἀνοχή ἀπό τό ἀντίχριστο καί ἀνθελληνικό φασιστοκαθεστώς. Ἀλλά καί μέ τήν εὐθύνη ὅλων μας: γιατί ὅλοι μας φταῖμε γιά ὅσα ἀνεχόμαστε καί δέν ἀντιδροῦμε. Γιἀ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας ἐδῶ καί χρόνια, γιά ὅσα κορυφώνονται τούς τελευταίους μῆνες, ἀκόμη καί γιά τίς παρακάτω ἀποτρόπαιες εἰκόνες (τήν ὦρα πού ἡ πίστη μας τελεῖ ὑπό ξεκάθαρη ἀπαγόρευση). Ὅλοι φταῖμε, ἀκόμη κι ἄν δέν συμμετέχουμε ἄμεσα (ἄν καί εἰδικά στή Χίο βέβαια τή δαιμονική τερατοκούκλα τή συνόδευσαν ὅχι μόνο λαθρέποικοι, ἀλλά καί πολλοί ντόπιοι ἑλληνέζοι ἰθαγενεῖς).
Καί ἐπειδή φταῖμε ὅλοι μαζί, ὅλοι μαζί θά πληρώσουμε καί τά ἐπίχειρα. Λαός ἐκφυλισμένων καί ἐξηλιθιωμένων κοπαδιῶν, παντελῶς ἀνάξιος τῆς Ἱστορίας του, τῆς πίστης τῶν προγόνων του, τοῦ αἵματος τόσων ἡρώων καί μαρτύρων. Λαός βλασφημίας, πλάνης καί ἐμμονικῆς ἀμετανοησίας, πού ἀρνεῖται πεισματικά νά συνέλθει καί νά ἀφυπνιστεῖ παρά τά συνεχῆ σημάδια καί τίς ἀπανωτές προειδοποιήσεις τοῦ Θεοῦ. Λαός δυσσεβής καί παράνομος, πού νυχθημερόν μελετᾶ κενά. Φοβᾶμαι πώς ἔρχεται τέτοια σφαλιάρα, πού μπροστά της ἡ καμμένη Ἀττική καί ἡ φλεγόμενη Εὔβοια θα μοιάζουν με…παιδικά ἀναψυκτήρια.
Καί ἀκόμη κι ἔτσι πάντως, ἐξαιτίας τοῦ ἀπείρου ἐλέους Του και τῆς συνεχοῦς μεσιτείας Ἐκείνης, θά εἶναι καί πάλι πολύ λιγότερο ἀπό ὅσο πραγματικά θά μᾶς ἀξίζει…
