Μου ‘πε ένας καλός αδελφός τις προάλλες: “παλιά, όταν βγαίναμε λιτανεία, ο κόσμος έκανε τον σταυρό του. Τώρα έχει ένα κινητό και μας βγάζει βίντεο”!
Όντως. Παλιότερα θυμάμαι περισσότερη ευλάβεια στις λιτανείες. Το να κάνει κάνουμε τον σταυρό μας όταν περνάει η λιτανεία, σημαίνει ότι θέλουμε να συμμετάσχουμε σ’ αυτήν. Δεν είμαστε θεατές αλλά συμμετέχοντες. Όταν κάνουμε τον σταυρό μας δείχνουμε ότι στη προσευχή συμμετέχει η ψυχή και το σώμα μαζί. Αν κάνουμε τον σταυρό μας τυπικά, μηχανικά ή ακόμη και υποχρεωτικά τότε δεν έχει καμιά σημασία…
Κι από ‘κει που κάναμε το σταυρό μας, πήραμε στα χέρια το κινητό και το κάναμε προέκταση εαυτού και χεριού. Αφήνουμε τη συμμετοχή στο Μυστήριο και μεριμνάμε να πατήσουμε το κόκκινο κουμπί για το βίντεο. Την ώρα της Λιτανείας χάνουμε τη συμμετοχή για να πιάσουμε την εγγραφή. Μα δεν είναι θέαμα: είναι Μυστήριο!
Η ανάγκη πλέον του καθένα να βγάλει βίντεο με το κινητό του την λιτανεία δείχνει ότι μάλλον δεν πάμε για ζήσουμε το γεγονός αλλά για ν’ απολαύσουμε ένα θέαμα, το οποίο κρίνουμε ότι πρέπει να μαγνητοσκοπηθεί -προσωπικά από ‘μας για να μη το ξεχάσουμε. Όταν ζεις κάτι πώς να το ξεχάσεις; Η λιτανεία δεν είναι παρέλαση. Η λιτανεία είναι η λειτουργική έξοδος του Αναστημένου Χριστού στον κόσμο.
