Της Μεταμορφώσεως σήμερα και πάντα τέτοια μέρα έχω στο μυαλό μου εντυπωμένη μια θαυμάσια εικόνα.
Σε ένα πεζούλι στις Καρυές του Αγ. Όρους καθόνταν ο μακαριστός π. Δαυίδ ο Κουτλουμουσιανός, κοντούλης και παχύς με εκείνο το βλέμμα της απόλυτης ευτυχίας που ζήλευα από τότε που τον γνώρισα, ένα καλογεράκι Ρώσος, ψιλόλιγνο με εκείνα τα σλαβικά αθώα μάτια όλο απορίες και κάτι στρογγυλά γυαλάκια, κρατώντας ένα τετράδιο με ελληνικά και κυριλλικά ορνιθοσκαλίσματα, μαθητής της Αθωνιάδας, σαν φιγούρα βγαλμενη από αφήγηση του Ντοστογιέφσκι κι εγώ, αλλόκοτη μορφή που είχε αρχίσει να συγκλονίζεται αργά και σταθερά απ΄ την Αγιορείτικη ζωή σαν ανακάλυψη ενός κόσμου που δεν πίστευες κάν΄ οτι υπάρχει.
Ο παπά Δαυίδ μας περιέγραφε με ζήλο και πόθο άσβεστο το θαύμα που επιτελέστηκε στο περίφημο, απ’ την βιβλική ιστορία, όρος Θαβώρ τον καιρό του Αγ. Ευθυμίου, όπου ανήμερα της Μεταμορφώσεως γέμισε ο Ναός με το Άκτιστο Φώς που έκανε το εκκλησίασμα να πέσει στα γόνατα με κλειστά τα μάτια μην αντέχοντάς το και που μόνο ο Άγιος Ευθύμιος έμεινε όρθιος σε στάση ικεσίας.
Τότε άρχισε να λέει ο καλοκάκαθος καλογερόπαπας στο καλογέρι απ΄ τη Ρωσία: κατάλαβες Αρσένιε τί μάτια χαρίζει ο Θεός στους ανθρώπους; Ότι βλέπουμε είμαστε αδελφέ. Θεό βλέπουμε, αυτό είμαστε. Κόσμο βλέπουμε, αυτό είμαστε. Τα πάντα είναι τα μάτια.
Ο καλοκάγαθος και λιγάκι αφελής Ρώσος ρωτούσε και ξαναρωτούσε:
-Πάτερ που θα βρούμε τέτοια μάτια εμείς; Πες μου πού;
Εγώ άκουγα σιωπηλός καπνίζοντας.
Δεν ξέχασα ποτέ στα χρόνια που ήρθαν και στους ατέλειωτους πολέμους μου, τα λόγια αυτά. Όσες ασχήμιες κι άν είδα στο δρόμο μου, όσες ομορφιές, κατάλαβα πως όλα είναι μάτια κι αυτά πρέπει να φυλάς σαν σύνορο μιας πατρίδας πολύτιμης, της καρδιάς σου.
Αυτά θα σε σώσουν ή θα σε κρίνουν μια μέρα. Αυτά θα αφηγηθούν όλη σου την ζωή. Αυτά τελικά θα σε μεταμορφώσουν σε αυθεντική υπάρξη.
Και το τελικό έπαθλο θα είναι πάλι από τα μάτια: αυτά θα σε αξιώσουν ή όχι να δείς Θεού Πρόσωπο.