Μαρία Μουρζᾶ
Πιστεύουμε ὅτι τήν ἱστορία τοῦ κόσμου αὐτοῦ
τήν κατευθύνουν οἱ μεγιστάνες
καί οἱ πλανητάρχες τῆς γῆς.
Ὅμως πιστεύουμε λάθος
Μᾶς ἀπατοῦν τά φαινόμενα.
Τήν ἱστορία τοῦ κόσμου τήν κατευθύνουν
ὅλοι αὐτοί μέ τή σπασμένη καρδιά
Αὐτοί μέ τούς ποταμούς τῶν δακρύων
Αὐτοί μέ τούς ἀλάλητους στεναγμούς
γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου
Αὐτοί οἱ ἄσημοι, οἱ ἄγνωστοι
Τά ἀναμμένα κεριά πού φωτίζουν, χωρίς νά τό ξέρουν.
Αὐτοί κινοῦν τά νήματα
Αὐτοί κρατοῦν τά τηλεχειριστήρια στό χέρι
Οἱ μετανοοῦντες
Αὐτοί πού ἄφησαν τήν καρδιά τους νά σπάσει
ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ:
«οὐ κρύπτω ἅπερ βλέπεις,
οὐκ ἀρνοῦμαι ἅπερ ἐπίστασαι·
Ἐλέησόν με
καί θά ἀποδώσω εἰς τετραπλοῦν ὅσα καταχράστηκα
Ἐλέησόν με πρό τῆς ἐμῆς τελευτῆς».
Ποιός νά τό πιστέψει ὅτι ἡ δύναμή μου εἶναι
τά δάκρυα πού ἀκόμη δέν ἔχυσα,
ἡ συγγνώμη πού ἀκόμη δέν ἔδωσα,
ἡ ἀγάπη πού ἀκόμη δέν μοίρασα;
Ποιός νά τό πιστέψει ὅτι ἡ δύναμή μου ὅλη
εἶναι τά χίλια κομμάτια πού ἔγινα;
(Μαρία Μουρζᾶ, Προσανάμματα, ἐκδ. «ἐν ἐσόπτρῳ», Ἀθήνα 20152, σ. 25-26)
