Αλέξης Αλεξάνδρου
Ο Θεός να το ξέρεις δεν εκβιάζει, δεν επιβάλλει, δεν διαχωρίζει, δεν ξεχωρίζει, δεν εκφοβίζει. ” Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν…” (Μαρκ.8,34). Όποιος θέλει, ελεύθερα, αβίαστα, με τη δική του θέληση ας με ακολουθεί. Ακόμα και τον κάθε άρρωστο ο Κύριος πριν τον κάνει καλά τον ρωτούσε: “Θέλεις υγιής γενέσθαι;” (Ιωαν.5,6). Θέλεις να γίνεις καλά; Ελεύθερα, αβιάστα, το ποθείς;
Ο Θεός σέβεται απεριόριστα την ελευθερία του ανθρώπου. Το δώρο που απλόχερα προσφέρει μπορεί ακόμα και να απορριφθεί από το πλάσμα Του. Χαρίζει τον ίδιο τον παράδεισο κι όμως αν δεν θέλει ο άνθρωπος μέσα δεν μπαίνει, μένοντας αιώνια βασανισμένος. Μεγάλη η σημασία του αυτεξούσιου του ανθρώπου, της ελεύθερης βούλησης του.
Όλα αυτά λοιπόν τα παρανοϊκά που τεκταίνονται σήμερα αν και επαγγέλλονται το “κοινό καλό”, πάσχουν τρομερά. Πάσχουν γιατί εκβιαστικά επιβάλλουν. Χωρίζουν ξανά τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Σπέρνουν τη διχόνοια και την έχθρα στο όνομα της “δημόσιας υγείας”. Μιας υγείας που έχει πλέον καθιερωθεί ως η νέα θρησκεία. Μιας υγείας που καταλύει βάναυσα την ελευθερία. Το πρόσωπο χάνεται, η πίστη χλευάζεται, η υπομονή των ανθρώπων σκληρά δοκιμάζεται. Κι Θεός αενάως εργάζεται. Βρίσκει τρόπους, εφευρίσκει λόγους, ανοίγει δρόμους μπρος στα αδιέξοδα των καιρών για να μας σώσει.
Αλήθεια όμως, πόσες απ’ τις ελπίδες μας εναποθέσαμε στον Θεό όλους αυτούς τους μήνες; Πόσο εμπιστευτήκαμε το σχέδιο Του; Πόσο αφεθήκαμε στη Θεία Πρόνοια Του; Πόσο προσευχηθήκαμε, πόσο ταπεινωθήκαμε, πόσο κλάψαμε για τα λάθη και τα πάθη μας; Πόσο ειλικρινά μετανοήσαμε;
Οι δοκιμασίες είναι σίγουρο πως κάποτε θα τελειώσουν, το ίδιο όμως και η εδώ ζωή μας. Το ζήτημα το καίριο, το μείζον, το πλέον σημαντικό, είναι το που θα βρεθούμε μετά. Στην αγκαλιά του Πατρός μέσα στο φως ή ορφανοί κι απελπισμένοι στο σκοτάδι;
Ουρανού στόχος και της καρδιάς μας πόθος, τα πιο κάτω λόγια του προφήτη Δαβίδ να γίνουν βίωμα, “Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ΄ εμού ει,” (Ψαλμός 22,4). (Αν πορευτώ μες σε θανατερό σκοτάδι, κακό κανένα δε φοβάμαι, γιατί μαζί μου Κύριε, εισ΄ εσύ.)
Αμήν, γένοιτο.
