Νεκτάριος Δαπέργολας – Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Κυκλᾶδες: οἱ ντόπιοι σχεδόν ἅπαντες ἐμβολιασμένοι, οἱ μή ντόπιοι πᾶνε μόνο μέ πιστοποιητικά ἐμβολιασμοῦ, ἀλλά παρά ταῦτα τά κρούσματα «ὀργιάζουν»;
Ἴσως νά «φταίει τό ζαβό τό ριζικό μας», ἴσως «ὁ Θεός πού μᾶς μισεῖ», πιθανῶς κι ὁ ἀέρας, πού σήκωσε τά…μολυσμένα χνῶτα τῶν ψεκασμένων πού συγκεντρώθηκαν προχτές στό Σύνταγμα καί τά μετέφερε στή Μύκονο.
Πότε ἄραγε θά καταλάβουν ἐπιτέλους ὅλοι ὅσοι ἀκόμη καταπίνουν ἀμάσητο τό σανό ὅλης αὐτῆς τῆς παρανοϊκῆς ἀλητείας ὅτι αὐτό πού ἔχουμε ἀπέναντί μας δέν εἶναι τόσο κάποιος «ἀόρατος ἐχθρός» (ὅπως συχνά μᾶς διαμηνύεται μέσω τοῦ καθεστωτικοῦ ψευδαφηγήματος), ὅσο κυρίως μία ἀπολύτως ὁρατή πολιτική συμμορία πού μᾶς ἔχει ἐγκλωβίσει ὡς πειραματόζωα σέ ἕνα σαδιστικά ἐπαναλαμβανόμενο ἐφιάλτη χωρίς τέλος;
Πότε θά καταλάβουν ὅτι ἀπέναντί μας στέκεται ἕνας ἄθλιος συρφετός ἀπό ποικιλότροπα κομματικά ρετάλια, πουλημένα «ἐπιστημονικά» τομάρια, ρασοφόρους λακέδες, ἐξαγορασμένους «διανοούμενους» τῆς πυρκαγιᾶς, ἐμετικά δημοσιογραφικά γιουσουφάκια καί γελοῖα ψευδελιτίστικα ἄταφα νεοφιλελέ ψοφίμια, πού ἀσχημονεῖ χυδαῖα καί μᾶς ἐμπαίζει ἀπηνῶς;
Τά δύστυχα πλάσματα ἔχουν ἄραγε τήν παραμικρή πιθανότητα νά ξαναθυμηθοῦν ὅτι δεν ἦταν πάντοτε χάμστερ μέσα στά κλουβιά τῶν ἀδίστακτων ἀφεντικῶν;
Ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἐλπίδα ἀνάνηψης ἤ εἶναι πιά ἀνεπίστροφη ἡ κατάσταση καί ἐντελῶς ἀμετάκλητη ἡ βλάβη;
Αὐτά εἶναι τά πραγματικά σοβαρά ἰατρικῆς (καί ψυχιατρικῆς) φύσεως ἐρωτήματα πού ὑψώνονται, σέ μιά περίοδο πού ἀποτελεῖ ὄντως ἐποχή ἐξαιρετικά κρίσιμων μεταλλάξεων. Μεταλλάξεων ὄχι φυσικά κάποιου ἰοῦ, ἀλλά τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου…
