Υπάρχουν πολλές φορές στη ζωή μας που λυγίζουμε, δεν αντέχουμε άλλο, νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και δεν έχουμε πλέον καμία διάθεση να συνεχίσουμε. Θέλουμε απλά να κάτσουμε εκεί που πέσαμε και να ξεκουραστούμε… να αφεθούμε, να παραδώσουμε τα όπλα. Δε μας νοιάζει τίποτα πια, μόνο να ξαποστάσουμε! Και κάπως έτσι μας παίρνει από κάτω και νιώθουμε απογοητευμένοι και απελπισμένοι χωρίς καμία αχτίδα φωτός να μας χτυπάει στο πρόσωπο… μόνο σκοτάδι και αδιέξοδο. Και καθώς αισθανόμαστε ηττημένοι και αδύναμοι βουλιάζουμε σε μια βαθιά μελαγχολία που πιθανότατα θα εξελιχθεί σε κατάθλιψη αν δεν κάνουμε κάτι.
Μα γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν, εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι η κατάλληλη, η ιδανική να απλώσουμε το χέρι μας στον Χριστό! Την ώρα που βουλιάζουμε Εκείνος θα μας τραβήξει πάνω! Είναι δύσκολο να πλησιάσουμε στον Χριστό στις λιακάδες μας … οι αντιστάσεις πολλές! Την ώρα όμως που αισθανόμαστε αποκαμωμένοι τότε ακριβώς συνειδητοποιούμε ότι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! ‘Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν’( Ιω.κεφ.15,5). Και έτσι πλήρως παραδομένοι στο Έλεος του Κυρίου γινόμαστε αποδέκτες ,γεμάτοι αγαλλίαση και χαρά ανεκλάλητη, της σωτήριας επέμβασης Του στη ζωή μας.
Άρα λοιπόν δεν υπάρχει λόγος να τα παρατάμε ποτέ γιατί υπάρχει ο Χριστός αν το θελήσουμε στη ζωή μας. Και Εκείνος ποτέ δε θα μας παρατήσει! Μας το είπε άλλωστε ΄Εγώ που έλαβα κάθε εξουσία, θα είμαι μαζί σας βοηθός και παραστάτης σας όλες τις ημέρες, μέχρι να λάβει τέλος ο αιώνας αυτός!’( Ματθ.κη,20) Αν τα παρατάμε λοιπόν είναι γιατί παρατήσαμε τον Χριστό! Με Εκείνον σύμμαχο και συνοδοιπόρο τίποτα πια δεν μπορεί να μας κάνει να τα παρατήσουμε!
(Α.Κ.Β)